Uchybienie przez Sąd Okręgowy w Krakowie w orzeczeniu kary łącznej poniżej ustawowego minimum stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k., uzasadniające uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy w postępowaniu apelacyjnym.

W przypadku istnienia wewnętrznej sprzeczności wyroku, uniemożliwiającej jego wykonanie i wyczerpującej znamiona art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., konieczne jest uchylenie orzeczenia w zakresie wprowadzającym niezgodność.

Sąd Najwyższy uchyla wyrok Sądu Okręgowego w zakresie przepadku wartości połowy pojazdu, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania z uwagi na niepełną ocenę prawną tego środka karnego.

Dwukrotne skazanie za ten sam czyn stanowi naruszenie art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w.; uchylono zaskarżony wyrok i umorzono postępowanie.

Wytypowanie nauczyciela do rozwiązania stosunku pracy z przyczyn organizacyjnych (art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela) wyłącznie w oparciu o kryterium posiadania uprawnień do nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego, z pominięciem oceny kwalifikacji zawodowych i przydatności do pracy, stanowi naruszenie zakazu dyskryminacji ze względu na wiek i płeć (art. 113 k.p. w związku z art. 183a § 1 k.p

Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd Okręgowy popełnił rażące błędy w orzeczeniu kary łącznej, nie dostosowując jej do wymiaru kar jednostkowych, co narusza art. 86 § 1 k.k.; sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania w celu wymierzenia prawidłowej kary łącznej.

Roszczenie prokuratora będącego żołnierzem zawodowym pełniącym służbę wojskową w powszechnej jednostce organizacyjnej prokuratury przeciwko tej powszechnej jednostce organizacyjnej prokuratury o zapłatę wynagrodzenia stanowiącego różnicę pomiędzy wynagrodzeniem obliczonym na podstawie art. 123 § 1 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze a wynagrodzeniem faktycznie wypłaconym prokuratorowi

W postępowaniu odwoławczym niestawiennictwo obrońcy przy obligatoryjnej obronie tamuje rozpoznanie sprawy, a jego brak stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą skutkującą uchyleniem wyroku (art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k.).

Przesłanka "uporczywości" w rozumieniu art. 94³ § 2 k.p. wymaga nasilenia złej woli ze strony sprawcy, zmierzającej do zaniżenia samooceny ofiary i wyizolowania jej z zespołu współpracowników. Sama istota długotrwałego konfliktu w środowisku pracy, w którym pracownik jest aktywną stroną - podejmuje działania obronne, dąży konsekwentnie do realizacji swoich celów, wdaje się w polemikę z oponentami

Uchylenie wyroku sądu odwoławczego w części dotyczącej braku wniosku o ściganie od uprawnionych pokrzywdzonych czyniło wyrok wadliwym, co wymagało ponownego rozpoznania wybranych zarzutów przez sąd odwoławczy. Pozostałe aspekty kasacji oddalono jako bezzasadne.

Sąd Najwyższy orzekł, iż w przypadku uiszczenia pełnej kwoty zaległych alimentów przez sprawcę w ciągu 30 dni od pierwszego przesłuchania (art. 209 § 4 k.k.), należy obligatoryjnie umorzyć postępowanie karne z art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k.

Wyrok nakazowy Sądu Rejonowego, orzekający karę grzywny w wysokości przekraczającej 200 stawek dziennych, narusza art. 502 § 1 k.p.k. i zostaje uchylony przez Sąd Najwyższy, z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, celem dostosowania orzeczenia do limitów postępowania nakazowego.

Śmierć obwinionego stanowi przeszkodę procesową, obligującą do umorzenia postępowania, a wydanie wyroku merytorycznego w takiej sytuacji narusza przepisy prawa procesowego, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą na korzyść zmarłego.

Wyrok uchylający zaskarżony wyrok zaoczny i umarzający postępowanie w sprawie zakończonej prawomocnym orzeczeniem, w której nastąpiło naruszenie zasady res iudicata, co skutkowało wyeliminowaniem orzeczenia naruszającego zakaz podwójnego sądzenia za ten sam czyn.

W postępowaniu odwoławczym niedopuszczalne jest wprowadzenie zmiany orzeczenia przekraczającej zaskarżenie wniesione na korzyść oskarżonego oraz naruszającej zasadę reformationis in peius. Ponadto, obowiązuje wymóg orzeczenia kary łącznej w przypadku tego samego rodzaju przestępstw, celem zapewnienia jednolitości wymiaru sprawiedliwości.

Sąd Najwyższy orzeka, iż wyrok łączny jest dotknięty naruszeniem powagi rzeczy osądzonej, gdy obejmuje wcześniejsze prawomocnie osądzone wyroki. Taki wyrok podlega uchyleniu z powodu braku nowych podstaw do łączenia skazań.

Sąd Najwyższy wskazał, że orzeczenie środka kompensacyjnego w postępowaniu karnym, w sytuacji gdy to samo roszczenie było już prawomocnie orzekane w postępowaniu cywilnym, narusza zasadę zakazu kumulacji tytułów egzekucyjnych, określoną w art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.

Nieprawidłowe orzeczenie łącznej kary pozbawienia wolności poniżej ustawowego minimum stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k. Kasacja uwzględniona, wyrok w zakresie kary łącznej uchylony, sprawa do ponownego rozpoznania.

Brak przesłanek do zastosowania art. 64 § 1 k.k. wobec M. P., jako nie uprzednio skazanego na jednostkową karę co najmniej 6 miesięcy, prowadzi do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Orzeczenie sądu rejonowego było niedopuszczalne w zakresie środka kompensacyjnego, gdyż szkoda została dobrowolnie naprawiona przed wyrokowaniem, co oznacza rażące naruszenie art. 46 § 1 k.k.

1. Uchylenie przez Sąd Najwyższy orzekający w składzie spełniającym wymogi sądu z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE C202/16) wyroku zaskarżonego skargą nadzwyczajną i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania właściwemu sądowi (art. 91 § 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym, Dz. U. z 2024 r. poz. 622) ma ten skutek, że postępowanie wszczęte w celu

Jeżeli postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało wcześniej prawomocnie zakończone lub toczy się, jego wszczęcie i prowadzenie stanowi naruszenie art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w., co skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania.

Sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi, gdy w składzie sądu bierze udział sędzia powołany na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym ustawą z 8 grudnia 2017 r., jeżeli wadliwość procesu powoływania, polegająca na zignorowaniu braku poparcia środowiska sędziowskiego i udzieleniu rekomendacji jako gratyfikacji za legitimizowanie

W sprawie o zwrot nienależnie pobranego świadczenia z ubezpieczenia społecznego na podstawie art. 84 ust. 2 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, sąd nie jest w pełni związany ustaleniami faktycznymi i oceną prawną dokonanymi w postępowaniu dotyczącym podlegania ubezpieczeniom społecznym, lecz obowiązany jest do samodzielnego ustalenia, czy w momencie wypłaty świadczenia ubezpieczony miał