Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje osobie opiekującej się niepełnosprawnym, jeżeli małżonek niepełnosprawnego nie posiada orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Rezygnacja z zatrudnienia musi bezpośrednio wynikać z konieczności sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, aby przyznano świadczenie pielęgnacyjne, a ich współistnienie jest niewystarczające.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przekroczenie trzymiesięcznego terminu określonego w art. 24 ust. 2a u.ś.r. wyklucza przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego od wcześniejszej daty. Wobec braku przesłanek do uwzględnienia skargi kasacyjnej, NSA oddalił skargę, uznając zaskarżony wyrok za prawidłowy.

Skarga kasacyjna D.G. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego została oddalona przez NSA, stwierdzając, że pobrane świadczenie wychowawcze było nienależnie pobrane, a przy ocenie zarzutów kasacyjnych nie doszukano się istotnych naruszeń prawa.

Skarga kasacyjna, której podstawy nie zostały prawidłowo określone, a jej argumentacja nie specyfikuje wyraźnych błędów wykładni i zastosowania prawa, nie może być skutecznie uwzględniona przez Naczelny Sąd Administracyjny. Skutek: oddalenie skargi.

Rolnik nie traci prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli zaprzestał prowadzenia gospodarstwa zgodnie z wymogami ustawowymi, przy jednoczesnym braku obowiązku alimentacyjnego autonomicznie nakazującego dzielenie się opieką nad osobą niepełnosprawną z innymi członkami rodziny.

Pojazdy będące własnością przedsiębiorstwa, nawet gdy przedsiębiorstwo prowadzone jest przez osobę przesiedlającą się, nie mogą zostać uznane za "mienie osobiste" w kontekście unijnych przepisów o zwolnieniu celnym przy wwozie na obszar Wspólnoty.

Skarga kasacyjna T. Sp. z o.o. nie ma zasadzonych podstaw. Brak udziału prokuratora nie skutkował pozbawieniem skarżącej możliwości obrony praw i nie podważał zasadności zaskarżonego wyroku WSA.

Umorzenie postępowań w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnych po upływie 30 lat od ich doręczenia lub ogłoszenia jest zgodne z konstytucyjną zasadą pewności prawa i stanowi dopuszczalne ograniczenie wzruszalności ostatecznych decyzji administracyjnych.

Ingerencja władztwa planistycznego gminy musi respektować zasadę proporcjonalności; zakładane cele publiczne muszą być zgodne z zasadami planowania przestrzennego oraz Studium, w przeciwnym razie plan miejscowy podlega unieważnieniu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zgodne z prawem odmowę przyznania płatności rolnych w wyniku stworzenia sztucznych warunków do ich uzyskania, przyjmując, że takie działania naruszają zasady przyznawania wsparcia w ramach polityki rolnej UE.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT uznanych za fikcyjne na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT nie przysługuje podmiotowi, który świadomie przyjął od dostawcy takie faktury dokumentujące nieistniejące transakcje.

Lokalizacja stacji bazowej telefonii komórkowej jako inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie narusza miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o ile nie wykazano utraty zdolności produkcyjnej gruntów rolnych. Decyzje odmawiające zgody na budowę są niezgodne z prawem.

Dla zastosowania zwolnienia podatkowego dla nieruchomości jako infrastruktury kolejowej niezbędne jest faktyczne udostępnienie jej przewoźnikom kolejowym. Literalna wykładnia przepisów podatkowych jest podstawą decyzyjną przy odmowie zwolnienia.

Wzniesienie budynku drewnianego wymagało uzyskania pozwolenia na budowę. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając że obiekt ten nie spełniał przesłanek do uznania go za budowlę zwolnioną z pozwolenia. Przepisy budowlane obowiązujące w 2017 roku obligowały inwestora do posiadania pozwolenia.

Instrumentalne wszczynanie postępowania karnego skarbowego w celu zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych wymaga szczegółowej analizy sądowej, uwzględniającej działania dowodowe organu podatkowego i celowość postępowania.

Ponoszenie kosztów usunięcia odpadów niekomunalnych spoczywa na gminie, której organ wydał decyzję o ich usunięciu, brak jest podstaw prawnych do finansowania tych działań z budżetu państwa w formie dotacji.

Odsetki bankowe naliczone od środków dotacji celowej na realizację zadań z zakresu administracji rządowej stanowią dochód własny gminy, a nie budżetu państwa, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 10 ustawy o dochodach j.s.t. Brak jest podstaw do przekazania tych odsetek Skarbowi Państwa.

Odsetki bankowe naliczone od środków dotacji celowej na koncie gminy są dochodem własnym gminy, jeśli nie ma szczególnych przepisów stanowiących inaczej. Obowiązek przekazania takich dochodów do budżetu państwa nie może być uzasadniony jedynie źródłem ich pochodzenia.

Oddalając skargę kasacyjną, NSA potwierdził, że sztuczne tworzenie warunków dla płatności unijnej polega na udziale w skoordynowanych działaniach podmiotów bez samodzielności gospodarstwa. Odmowa płatności była zgodna z prawem, gdyż formalne poszanowanie przepisów nie spełniało celów unijnych uregulowań.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że utworzenie warunków umożliwiających uzyskanie płatności w sposób sprzeczny z prawem unijnym uzasadnia odmowę przyznania płatności dla obszarów z ograniczeniami. Stan faktyczny w tej materii, jak ustalony przez organy administracyjne i WSA, nie został skutecznie podważony.

Operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego, będący podstawą ustalenia odszkodowania administracyjnego, stanowi dowód w sprawie i podlega ocenie pod względem formalnym. Brak skutecznych zarzutów podważających jego wiarygodność skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 p.p.s.a.

Podanie jedynie numeru KRS przez skarżącą spółkę nie spełnia wymogu przedstawienia dokumentu określającego umocowanie do reprezentacji, co skutkuje odrzuceniem skargi z powodu nieuzupełnienia braków formalnych w wymaganym terminie.

W przypadku działalności pośrednictwa handlowego, świadczonej w sposób ciągły i zorganizowany, uzyskiwane przychody stanowią przychody z działalności gospodarczej. Obciążenie organów podatkowych obowiązkiem pozyskania dodatkowych dowodów zagranicznych jest nieuzasadnione, gdy zgromadzone materiały są kompletne.