Nałożenie grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku poddania dziecka szczepieniom ochronnym jest zgodne z prawem, gdyż wynika bezpośrednio z przepisów ustawowych, a postanowienia w tym zakresie są prawidłowe i służą ochronie zdrowia publicznego.

Oddalenie skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził prawidłowość uchwały Rady Gminy, uznając, że ustalenia dotyczące linii zabudowy były zgodne z miejscowym planem i studium, nie naruszając prawa skarżących.

Przepisy o COVID-19 nie mają zastosowania do uchybień terminów, gdy uchybienie to nastąpi po odwołaniu stanu epidemii. NSA potwierdza, że dla przywrócenia terminu konieczne jest uprawdopodobnienie braku winy przez stronę, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Sprzedaż przez podmiot krajowy produktów leczniczych oddziałowi zagranicznego przedsiębiorstwa w Polsce traktuje się jako sprzedaż do podmiotu zagranicznego, wymuszając wcześniej obowiązek zgłoszenia takiego zamiaru Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu pod rygorem administracyjnej kary pieniężnej.

Umowa między stronami, mimo określenia jej jako "umowa o dzieło", jest w istocie umową o świadczenie usług. Wykonywanie na jej podstawie prac montażowych powoduje obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego, zgodnie z przepisami dotyczącymi zlecenia.

Zarządca nieruchomości, działający na podstawie umów cywilnoprawnych, nie jest zobowiązany do udostępnienia informacji w ramach prawa dostępu do informacji publicznej, gdyż jego działalność nie mieści się w definicji wykonywania zadań publicznych przez organy władzy publicznej.

Sąd administracyjny właściwie przyjął, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego została wydana z naruszeniem przepisów, i uchylił umorzenie postępowania dotyczącego aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Skarga kasacyjna była nieuzasadniona.

Postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego wszczęte po dniu 5 października 2018 r., a niezakończone przed 13 lutego 2019 r., podlega umorzeniu jedynie w przypadku braku skutecznego doręczenia wypowiedzenia wszystkim współużytkownikom wieczystym nieruchomości przed dniem 1 stycznia 2019 r.

Umorzenie postępowania administracyjnego dotyczącego aktualizacji opłaty rocznej użytkowania wieczystego jest niedopuszczalne w przypadku niewłaściwej kwalifikacji charakteru zabudowy nieruchomości, co skutkuje naruszeniem przepisów k.p.a. oraz materialnego prawa administracyjnego.

Umorzenie postępowań dotyczących aktualizacji opłat z użytkowania wieczystego możliwe jest tylko, gdy nie nastąpiło skuteczne doręczenie wypowiedzenia przed 1 stycznia 2019 r.; sąd administracyjny pozostaje właściwy w sprawach decyzji o umorzeniu, gdy dotyczy formalnych orzeczeń administracyjnych.

NSA orzekł, że postępowania dotyczące aktualizacji opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego, niezakończone przed 01.01.2019 r.i nieskutecznie doręczone wszystkim współużytkownikom, podlegają umorzeniu z mocy ustawy zmieniającej, a kwestie te podlegająkontroli sądu administracyjnego.

NSA stwierdza, że postępowania w zakresie umorzenia aktualizacji opłat za użytkowanie wieczyste, wszczęte po 5 października 2018 r. i nie zakończone przed 1 stycznia 2019 r., mogą być kontrolowane przez sądy administracyjne. Umorzenie takich postępowań nie może zastępować ich merytorycznej oceny.

Decyzja o zabezpieczeniu zobowiązań podatkowych na majątku podatnika musi opierać się na rzetelnej i kompleksowej ocenie finansowej, uwzględniającej wszystkie istotne okoliczności i dane, a nie jedynie spekulacyjne przypuszczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zgodnie z przepisami o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, jedynie umowy z przedsiębiorstwami cukrowniczymi są kwalifikowane do uzyskania płatności. Interes skarżącego nie uzasadnia zmiany wykładni przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o płatnościach.

Skarga kasacyjna K.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oddalona; postępowanie w przedmiocie zwolnienia ze składek umorzone jako bezprzedmiotowe z powodu braku należności na dzień decyzji ZUS.

Brak posiadania tytułu prawnego do gruntów Skarbu Państwa na dzień 31 maja uniemożliwia uzyskanie płatności w ramach systemów wsparcia. Skarżącym ciążą obowiązki do zapewnienia ciągłości umowy dzierżawy.

Przesłanka egzoneracyjna z art. 116 § 1 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej odnosi się do samego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, a nie do skuteczności tego wniosku ani do ogłoszenia upadłości przez sąd.

Postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte przed 13 lutego 2019 r., nie może być umorzone na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej, jeśli cofnięcie wniosku nastąpiło po tej dacie. Sąd administracyjny jest właściwy do badania zgodności takiego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż sprawa o umorzenie postępowania aktualizacyjnego opłaty za użytkowanie wieczyste podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny, gdyż nie dotyczy merytorycznej oceny wysokości opłaty, lecz zgodności z procedurami administracyjnymi.

Rozbudowa budynku mieszkalnego skutkująca zmianą jego parametrów technicznych i konstrukcyjnych, wymaga uzyskania stosownego pozwolenia na budowę, w przeciwnym razie stanowi samowolę budowlaną, co uzasadnia wydanie nakazu rozbiórki rozbudowanej części.

Na właściciela obiektu budowlanego lub jego zarządcę, w razie wątpliwości dotyczących stanu technicznego, organ nadzoru budowlanego może nałożyć obowiązek przedstawienia ekspertyzy technicznej, co NSA uznał za zasadne w przypadku wiaduktu podlegającego zarządowi Gminy Lubrza i Gminy Głogówek.

Skarga kasacyjna E. sp. z o.o. dotycząca decyzji Naczelnika UCS została oddalona przez NSA. Puste faktury i brak rzeczowych transakcji uzasadniały wymiar podatku oraz odpowiedzialność komplementariusza. Nie stwierdzono naruszeń proceduralnych.

Działania inwestora polegające na rozbudowie budynku bez odpowiedniego pozwolenia są uznawane za samowolę budowlaną, co skutkuje wstrzymaniem prac budowlanych oraz koniecznością legalizacji inwestycji zgodnie z art. 48 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego.

Dla ustalenia statusu strony w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę decydujący jest rzeczywisty obszar oddziaływania obiektu. Brak wykazania tego obszaru skutkuje odmową uznania statusu strony i prawa do wniesienia odwołania.