NSA potwierdza, że decyzja administracyjna nakładająca karę za naruszenie ograniczeń pandemicznych jest niezgodna z prawem, gdy podstawą są przepisy rozporządzenia niewystarczająco umocowane w ustawie, naruszające art. 22 i art. 31 Konstytucji RP.

Wspólnik spółki jawnej w upadłości podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym do dnia wykreślenia spółki z Krajowego Rejestru Sądowego, niezależnie od zawieszenia działalności spółki w tym okresie.

Decyzja administracyjna o umorzeniu postępowania nie podlega sprzeciwowi do sądu powszechnego. Prawidłowo wniesiono skargę do sądu administracyjnego. Zasadność umorzenia zależy od spełnienia przesłanek określonych w art. 4 ustawy zmieniającej z 2019 r.

Zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej następuje jedynie wówczas, gdy wszczęcie postępowania karnego skarbowego ma rzeczywisty związek z niewykonaniem danego zobowiązania podatkowego i służy realizacji celów tego postępowania.

Złożenie odmowy przeprowadzenia wywiadu środowiskowego przez beneficjenta pomocy społecznej, wraz z niewykazaniem źródeł dodatkowych dochodów uzasadnia odmowną decyzję organu w sprawie przyznania zasiłku celowego, nawet jeśli spełnione są inne kryteria ustawowe.

Decyzja o przyznaniu zasiłku celowego jest uznaniowa, a organ społeczny nie jest zobowiązany przyznać zasiłek nawet przy spełnieniu kryteriów. Niedopasowanie między wykazywanymi dochodami a wydatkami może uzasadniać odmowę świadczenia.

Decyzja organu o odmowie przyznania zasiłku celowego na leki ze względu na brak udokumentowania rzeczywistej sytuacji majątkowej skarżącego oraz zaistnienie negatywnych przesłanek z art. 12 ups, uznana została za prawidłową, przy spełnieniu wymogów przepisów dotyczących uznania administracyjnego.

W przypadku uregulowania terminów przedawnienia kar administracyjnych w przepisach szczególnych, które nie pokrywają przerwania lub zawieszenia ich biegu, stosowanie art. 189h k.p.a. nie jest wyłączone.

Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego został uchylony z powodu braków w uzasadnieniu oraz niedostatecznej oceny wpływu stwierdzonych nieprawidłowości na budżet Unii Europejskiej.

Zakaz wprowadzania ścieków do ziemi wprowadzony miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obejmuje także ścieki oczyszczone z oczyszczalni przydomowych. Organ administracyjny może wnosić sprzeciw wobec takich inwestycji na tej podstawie.

Umieszczenie tablicy reklamowej na rusztowaniu bez wymaganych zgłoszeń lub przy wniesionym sprzeciwie narusza uchwałę krajobrazową; kara pieniężna za niezgodne z przepisami umiejscowienie jest zasłużona.

Sąd NSA uchyla wyrok WSA oraz decyzje administracyjne, uznając istnienie związku przyczynowego między rezygnacją z pracy a koniecznością opieki nad niepełnosprawnym, co przywraca prawo skarżącego do świadczenia pielęgnacyjnego.

Dopuszczenie organizacji społecznej do udziału w postępowaniu, na podstawie art. 31 § 1 Kpa, wymaga wykazania interesu społecznego. Niedookreślone wpływy ekonomiczne i lokalne nie spełniają tych kryteriów. Oddalenie skargi kasacyjnej potwierdza, że interes społeczny musi być rzeczywisty i odpowiadać celom statutowym organizacji.

NSA oddalił skargę kasacyjną, podnosząc, iż wiata jako budowla nie spełnia wymogów miejscowego planu zagospodarowania i ochrony układu urbanistycznego, stanowiąc naruszenie prawa budowlanego i powodując konieczność jej rozbiórki.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte przed dniem 1 stycznia 2019 r. bez skutecznego doręczenia wypowiedzeń, podlega umorzeniu na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej z 2019 r.

NSA uznał część zarzutów skargi kasacyjnej, stwierdzając niewystarczające dowody na złą wiarę zgłaszającego znak towarowy, sugerując dalsze działania wyjaśniające oraz powództwo o ustalenie praw do znaku, uchylając decyzję unieważniającą.

Postanowienie organu administracyjnego było sprzeczne z art. 138 k.p.a., naruszając przepisy proceduralne oraz konstytucyjne wymogi dotyczące regulacji obowiązków szczepień, co uzasadnia uchylenie rozstrzygnięcia w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 czerwca 2025 r., sygn. akt I OSK 3050/23, stwierdził, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego o umorzeniu postępowania w sprawie aktualizacji opłaty rocznej gruntów była zgodna z przepisami ustawy przekształceniowej, a od decyzji tej przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, gdy nie wykazano naruszenia przepisów proceduralnych istotnego dla sprawy. SKO przekazało błędne pouczenie odnośnie środka zaskarżenia; jednakże wniesienie skargi do WSA jest uznane za terminowe w świetle art. 112 k.p.a., eliminując potrzebę przywrócenia terminu.

Pomoc z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na ochronę miejsc pracy nie może być przyznawana przedsiębiorstwom w trudnej sytuacji finansowej według unijnego rozporządzenia nr 651/2014, nawet jeśli ustawodawstwo krajowe przewiduje możliwość wsparcia w związku z pandemią COVID-19.

Nabycie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego dla osoby pobierającej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy wymaga zawieszenia tego prawa przed 31 grudnia 2023 r., w przeciwnym razie świadczenie to nie przysługuje.

Odmowa przeprowadzenia wywiadu środowiskowego przez wnioskodawcę oraz istotna dysproporcja między deklarowanymi a rzeczywistymi wydatkami uzasadniają odmowę przyznania zasiłku celowego. Pomoc społeczna ma charakter subsydiarny i nie powinna być traktowana jako stałe źródło dochodu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja o odmowie przyznania zasiłku celowego była prawidłowa, uwzględniając ustalenia dotyczące braku współpracy strony i dysproporcji dochodów oraz wydatków. Wyrok WSA naruszył zasady oceny dowodów oraz granice uznania administracyjnego.

Odmawia się przyznania zasiłku stałego osobie nie współpracującej z organami pomocy społecznej oraz wykazującej znaczne rozbieżności między deklarowanymi a rzeczywistymi dochodami, co pokrywa jej potrzeby bytowe bez potrzeby wsparcia. Subsydiarny charakter pomocy społecznej wyklucza jej traktowanie jako stałego źródła utrzymania.