Gmina Wieliczka odpowiada za samowolnie wykonane budowle jako inwestor, co uzasadnia nakaz rozbiórki na podstawie przepisów Prawa budowlanego, niezależnie od faktu realizacji prac przez jednostkę pomocniczą, którą gmina de facto reprezentuje.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że stwierdzenie choroby zawodowej można oprzeć na wysokiej prawdopodobności związku między sposobem wykonywania pracy a chorobą, zgodnie z art. 235¹ k.p., odrzucając konieczność wykluczenia wszystkich pozawywiadowczych przyczyn schorzenia.

Decyzja administracyjna nie zostaje stwierdzona nieważną w przypadku wątpliwości interpretacyjnych dotyczących przepisów; rażące naruszenie prawa wymaga oczywistej sprzeczności z przepisami, co w niniejszej sprawie nie wystąpiło.

Art. 4 ust. 1 pkt 2 u.g.k. stanowi lex specialis do regulowania opłat za usługi komunalne i korzystanie z urządzeń publicznych, ale musi być to jasno określone w uchwale prawa miejscowego, co wymaga ponownej analizy WSA.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że decyzja o warunkach zabudowy na podstawie niekompletnej analizy urbanistycznej, nieuwzględniającej zasady dobrego sąsiedztwa, narusza przepisy procesowe i materialne, co skutkuje uchyleniem takiej decyzji.

Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2025 r., oddalające skargę kasacyjną, potwierdza, że niespójność projektu budowlanego z decyzją o warunkach zabudowy w zakresie planowanego muru oporowego skutkuje uchyleniem pozwolenia na budowę.

Rada gminy nie jest upoważniona do określania liczby tablic reklamowych w uchwałach krajobrazowych, co czyni niezgodne z prawem przepisy ograniczające ich sytuowanie.