Stroną postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest podmiot, któremu przysługuje interes prawny wynikający z przepisów prawa materialnego. Interes faktyczny nie uzasadnia statusu strony w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. Skarga kasacyjna P w K. została oddalona.

Sąd kasacyjny uznał cofnięcie skargi kasacyjnej za dopuszczalne i umorzył postępowanie, orzekając zwrot kosztów. Cofnięcie nie zmierzało do obejścia prawa ani nie dotyczyło aktu nieważnego.

Decyzja o wygaśnięciu stosunku służbowego jest zgodna z przepisami prawa, gdy funkcjonariusz odmawia przyjęcia propozycji zatrudnienia w ramach nowej struktury Krajowej Administracji Skarbowej, co skutkuje wygaśnięciem stosunku służbowego, traktowanym jako zwolnienie ze służby.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż ustalając ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i czas wolny przed 6 listopada 2018 r., należy stosować wykładnię zgodną z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, eliminując niekonstytucyjny współczynnik 1/30, co uzasadnia poprawkę wypłaconego uprzednio świadczenia.

Art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach nie ogranicza wysokości ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, lecz odnosi się jedynie do zasad ustalenia prawa do ekwiwalentu, co podlega wykładni prokonstytucyjnej, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Wojewody Mazowieckiego; potwierdza, że uchwała Rady Miejskiej w Piastowie ustalająca wynagrodzenie Burmistrza zgodnie z obowiązującymi przepisami od 1 listopada 2021 jest prawidłowa i zgodna z prawem.

Dyrektor szkoły może zostać odwołany bez wypowiedzenia w przypadkach szczególnie uzasadnionych, które obejmują praktyki mogące destabilizować funkcjonowanie placówki i rażąco naruszać interes publiczny.

Nieprawidłowe orzeczenie łącznej kary pozbawienia wolności poniżej ustawowego minimum stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k. Kasacja uwzględniona, wyrok w zakresie kary łącznej uchylony, sprawa do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nałożenie kary na przewoźnika zgodnie z art. 22 ust. 2a ustawy SENT jest prawidłowe, a przepis ten nie dopuszcza miarkowania kary w oparciu o art. 189d k.p.a., wyłączając jego zastosowanie. Zasada proporcjonalności jest realizowana według mechanizmów przewidzianych w ustawie SENT.

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu; decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu w sprawie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej była prawidłowa, a orzeczenie TSUE z 16 października 2019 r. nie wpływa na jej treść.