Bezczynność w udostępnianiu informacji publicznej dotyczącej środowiska może zostać uznana za nie mającą miejsca z rażącym naruszeniem prawa, jeśli jest konsekwencją błędnej oceny charakteru prawnego złożonego wniosku.

W postępowaniu opartym na art. 29 ustawy Prawo wodne z 2001 roku, organy administracyjne są zobowiązane do dokładnej weryfikacji opinii biegłego, w tym także do ustosunkowania się do zarzutów strony podniesionych wobec tej opinii, gdyż tylko wówczas możliwe jest pełne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

Art. 19 ust. 1 oraz art. 5 ustawy nowelizującej z 2003 r. nie przewidują automatycznego przedłużenia ważności zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnych stref ekonomicznych wydanych przed dniem 1 stycznia 2001 r.; okres obowiązywania takich zezwoleń może być zmieniany na wniosek przedsiębiorcy na podstawie ogólnych przepisów u.s.s.e.

W postępowaniu nieważnościowym organ administracji publicznej ma prawo prowadzić postępowanie wyjaśniające w celu ustalenia, czy decyzja objęta żądaniem stwierdzenia nieważności rażąco naruszała prawo, a wiedza pracownika urzędu obsługującego organ o istotnych okolicznościach faktycznych jest równoznaczna z wiedzą organu w znaczeniu ustrojowym.

Przesłanki wynikające z art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, dotyczące poszanowania uzasadnionych interesów osób trzecich, muszą być interpretowane w sposób obiektywny, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych i miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. O naruszeniu interesu osób trzecich można mówić jedynie wtedy, gdy zostaną naruszone w tym względzie konkretne przepisy

Decyzja o uzgodnieniu warunków zabudowy na terenach szczególnego zagrożenia powodzią nie wymaga od Inwestora posiadania decyzji zwalniającej z zakazów z art. 176 ust. 1 Prawa wodnego na etapie uzgodnienia, a ocena zgody wodnoprawnej i zagrożeń powodziowych powinna być dokonana przez organ wydający decyzję o warunkach zabudowy.