NSA orzekł, że organy administracyjne, przyznając zasiłek celowy na zakup żywności w określonej kwocie, nie przekroczyły granic uznania administracyjnego, gdyż pomoc społeczna ma na celu wspieranie podstawowych potrzeb życiowych, a nie pełne zaspokojenie wszystkich roszczeń beneficjentów.

Pomoc społeczna ma charakter subsydiarny i wspierający, co uzasadnia ograniczenie wysokości świadczeń z zasiłku celowego, nawet przy spełnieniu przesłanek prawnych, chyba że władze publiczne dysponują wystarczającymi środkami finansowymi.

Odmowa przyznania skarżącej specjalnego zasiłku celowego, pomimo trudnej sytuacji finansowej, jest zgodna z prawem, gdy brak przesłanek wyjątkowych, spełniających kryterium 'szczególnie uzasadnionego przypadku', wymaganych przez art. 41 ustawy o pomocy społecznej.

Propozycja zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu i negatywna odpowiedź właściciela nieruchomości spełnia wymóg rokowań z art. 124 ust. 3 u.g.n. Brak zgody na warunki nie uzasadnia zarzutu naruszenia przepisów postępowania.

Skarga kasacyjna oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego, sformułowana wadliwie, nie wykazując błędnej wykładni ani zastosowania przepisów, podlega oddaleniu. Próba zwalczenia ustaleń faktycznych przez zarzut naruszenia prawa materialnego jest niedopuszczalna.

Osoba uprawniona do emerytury nie może jednocześnie otrzymywać świadczenia pielęgnacyjnego, a jedynie dokonać wyboru pomiędzy tymi świadczeniami. Art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy o świadczeniach rodzinnych jest zgodny z Konstytucją RP w zakresie zasady niepołączalności świadczeń.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że stwierdzenie choroby zawodowej można oprzeć na wysokiej prawdopodobności związku między sposobem wykonywania pracy a chorobą, zgodnie z art. 235¹ k.p., odrzucając konieczność wykluczenia wszystkich pozawywiadowczych przyczyn schorzenia.

Podanie o ulgę płatniczą bez formalnie zgodnego oświadczenia de minimis podlega pozostawieniu bez rozpatrzenia. Przestrzeganie wymogów formalnych jest kluczowe dla rozpoczęcia postępowania administracyjnego dotyczącego ulg podatkowych.

Zarządzenie pokontrolne nałożone przez WIOŚ w przedmiocie gospodarowania odpadami medycznymi przez E. S.A. było zgodne z prawem, a ocena Sądu I instancji w zakresie ustaleń faktycznych i prawnych była prawidłowa; skarga kasacyjna podlega oddaleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną na decyzję organu podatkowego z uwagi na brak zgłoszenia poprawnych zarzutów kasacyjnych względem zastosowania art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej, które było istotą sprawy.

NSA oddalając skargę kasacyjną, potwierdził prawo organu odwoławczego do wydania decyzji kasacyjnej, gdy konieczne jest dalsze wyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy, uchylając się od stwierdzenia materialnoprawnego zobowiązania podatkowego.

Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego odpowiada prawu, pomimo niepełnej poprawności uzasadnienia, ponieważ interpretacja co do stosowania art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej i jego wpływu na ekwiwalent urlopowy pozostaje zgodna z obowiązującymi zasadami prawnymi.