Przewóz osób, który nie wykazuje cech przewozu regularnego, specjalnego bądź wahadłowego, kwalifikuje się jako przewóz okazjonalny, nawet wobec posiadania licencji taksówkowej, gdy pojazd nie spełnia odpowiednich wymogów i nie jest zgłoszony.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się zasadą praworządności i zaufania obywateli do organów państwowych, oddalił skargę kasacyjną, uznając brak zgody sądu rodzinnego za niewystarczającą przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że decyzja Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o odmowie pomocy finansowej była wadliwa ze względu na niezastosowanie prawidłowej procedury wezwania do uzupełnienia braków formalnych, określonej w rozporządzeniu wykonawczym, co skutkuje utrzymaniem wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zastosowanie sankcji cofnięcia uprawnień diagnosty pojazdów na podstawie art. 84 ust. 3 p.r.d. jest zgodne z prawem materialnym i postępowanie organów nie naruszyło prawa. Sankcja ta jest obligatoryjna w przypadku uchybień diagnoście przy przeprowadzaniu badań technicznych.

Naruszenie wymogów formalnych uzasadnienia wyroku skutkuje uchyleniem orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przez Naczelny Sąd Administracyjny i przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia, celem prawidłowego sporządzenia uzasadnienia zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że policjantowi przysługuje wyrównanie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop sprzed 6 listopada 2018 r. wg stawki 1/21, a art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie może temu przeciwdziałać.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie wyklucza stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu od 1 października 2020 r., do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop przed 6 listopada 2018 r. Wyrok WSA, pomimo błędnego uzasadnienia, jest zasadny.

Wyznaczenie miejsc handlu dla rolników i domowników na targowiskach miejskich musi być dokładne i jednoznaczne, co wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o handlu rolniczym, pod rygorem nieważności uchwały lokalnego prawodawcy.

W przypadku przewozu okazjonalnego pojazdem niezgłoszonym do licencji oraz niewyposażonym zgodnie z wymogami transportu drogowego, organ nadzoru ma prawo do nałożenia kary przewidzianej w art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, niezależnie od sposobu zamówienia przewozu.

Dla uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego istotny jest rzeczywisty zakres i charakter opieki sprawowanej nad osobą niepełnosprawną, a istnienie innych osób zobowiązanych do alimentacji nie stanowi podstawy do odmowy przyznania świadczenia.

Normy art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, w zakresie stosowania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, powinny być interpretowane zgodnie z wyrokiem TK, a wobec ich wtórnej niekonstytucyjności, świadczenie winno uwzględniać wskaźnik 1/21 miesięcznego uposażenia.

Zarządzenie dotyczące ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych poprzez bezzasadność skargi kasacyjnej zostało utrzymane w mocy, uznając prawidłowość decyzji organu podatkowego. Skarga kasacyjna P. I. nie spełnia wymogów formalnych.

Przewóz osób samochodem osobowym realizowany przez przedsiębiorstwo mimo braku zgłoszenia zmian w licencji oraz niespełnienia kryterium konstrukcyjnego stanowi delikt administracyjny uzasadniający nałożenie kary pieniężnej (art. 92a u.t.d.). Stwierdzone naruszenia zostały prawidłowo subsumowane przez organy administracyjne, co znajduje odzwierciedlenie w utrzymaniu decyzji o nałożeniu kary w mocy przez

Wykonywanie przewozu okazjonalnego w ramach krajowego transportu drogowego wymaga spełnienia określonych warunków konstrukcyjnych i formalnych; ich naruszenie uzasadnia nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę.