Dla ustalenia legalności decyzji o przyznaniu płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej istotne jest prawidłowe przeprowadzenie kontroli powierzchni działek rolnych i spełnienie określonych wymogów środowiskowych. Przekroczenie zadeklarowanej powierzchni i niespełnienie wymogów skutkuje pomniejszeniem płatności.

Oceniając wniosek o lokalizację inwestycji celu publicznego, organ administracji jest związany parametrami wynikającymi z dokumentacji przedłożonej przez inwestora i nie może rozpatrywać przedsięwzięcia w innym zakresie niż zadeklarowany przez wnioskodawcę.

Obowiązek wykazania obywatelstwa polskiego jako warunku udzielenia informacji publicznej musi być jednoznacznie oceniony pod względem prawnej zgodności z ustawą o dostępie do informacji publicznej, a sąd administracyjny, badając skargę na bezczynność, musi uwzględnić również zachowanie pozwanego organu po wniesieniu skargi, analizując skuteczność doręczeń w kontekście formalno-prawnym.

Umieszczenie reklamy w pasie drogowym bez orzeczonego uprzednio zezwolenia jest podstawą do nałożenia kary pieniężnej, jeśli zgromadzone dowody dostatecznie potwierdzają naruszenie. Zgłoszone uchybienia proceduralne w kontekście łączenia spraw nie wpływają na wynik, jeśli nie zniekształcają werdyktu sądu administracyjnego.

Organ administracji publicznej nie jest zobowiązany do zawieszenia postępowania na wniosek strony, jeśli wniosek jest dotknięty brakami formalnymi, a strona nie uzupełni tych braków w wyznaczonym terminie. Decyzja o zawieszeniu postępowania leży w uznaniu administracyjnym organu, zgodnie z art. 98 § 1 k.p.a.

W postępowaniu o przyznanie płatności rolno-środowiskowo-klimatycznych ciężar dowodu spoczywa na wnioskującym rolniku, który powinien przedstawić dowody potwierdzające jego twierdzenia, a organy administracji nie mają obowiązku z urzędu przeprowadzać dodatkowych dowodów dotyczących okoliczności korzystnych dla wnioskodawcy.

Wprowadzenie wymogu posiadania tytułu prawnego do gruntu w Zasobie Własności Rolnej Skarbu Państwa jako warunku przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego nie narusza wspólnotowych zasad równego traktowania, konkurencji oraz proporcjonalności, a państwa członkowskie mogą stosować takie wymogi zgodnie z celami przepisów unijnych.