Za niewłaściwe należy uznać zastosowanie sankcji w formie dodatkowego zobowiązania podatkowego, wynikającego z błędu podatnika niebędącego wynikiem oszustwa lub nadużycia prawa podatkowego, jako niezgodne z zasadą proporcjonalności, w szczególności w świetle wyroków TSUE dotyczących interpretacji art. 273 dyrektywy 2006/112/WE. Naruszenia praw podatkowych, które nie charakteryzują się znamionami oszustwa

W kontekście opodatkowania podatkiem od nieruchomości, dla klasyfikacji gruntu jako związanego z działalnością gospodarczą podatnika, decydujące znaczenie ma nie tylko sam fakt posiadania gruntów przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, ale także potencjał ich wykorzystania w ramach takiej działalności, bez względu na obecny sposób ich wykorzystania.

Zgodnie z art. 398(3) § 3 k.p.c., skarga kasacyjna nie może opierać się na zarzutach dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów. Podważanie oceny dowodów i ustaleń faktycznych sądu II instancji, nawet pod pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego, jest sprzeczne z tym przepisem i stanowi podstawę do odrzucenia skargi kasacyjnej.