Zakres autonomii ustawodawczej państwa członkowskiego w opodatkowaniu podatkiem akcyzowym energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo w procesach metalurgicznych lub stanowiącej ponad 50% kosztów produktu nie jest ograniczony przez dyrektywę energetyczną, a tak zdefiniowana energia elektryczna może podlegać obowiązkowi podatkowemu w świetle prawa krajowego, nie wprowadzając przy tym barier na wspólnym

Zgodnie z brzmieniem art. 387 § 21 pkt 2 k.p.c. wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku sądu drugiej instancji powinno obejmować ocenę poszczególnych zarzutów apelacyjnych. Ocena zarzutów apelacyjnych powinna być zatem nie tylko przeprowadzona przez sąd drugiej instancji, lecz także odpowiednio omówiona w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji.

Ustawowe opodatkowanie akcyzą energii elektrycznej wykorzystywanej w procesie metalurgicznym lub stanowiącej ponad 50% kosztów produktu, nie będącej obiektem regulacji przez dyrektywę energetyczną UE, mieści się w ramach swobody regulacyjnej państwa członkowskiego, o ile nie tworzy ono niedozwolonych barier na wspólnym rynku.

Swoboda regulacyjna państwa członkowskiego pozwala na opodatkowanie energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach metalurgicznych lub stanowiącej ponad 50% kosztów produktu podatkiem akcyzowym, o ile opodatkowanie to nie wprowadza niedozwolonych barier w swobodach wspólnego rynku i jest zgodne z przepisami prawa unijnego oraz rodzimej Konstytucji.

Państwo członkowskie dysponuje swobodą w kreowaniu własnego systemu opodatkowania energii elektrycznej używanej w procesach metalurgicznych lub stanowiącej ponad 50% kosztów produktu, o ile nie tworzy to barier w handlu między państwami członkowskimi i nie jest sprzeczne z zasadami wspólnego rynku oraz konkurencji.