1. W stanie prawnym obowiązującym przed 1 grudnia 2008 r., art. 6 pkt 1 u.p.t.u. nie stanowił prawidłowej implementacji art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy. 2. Brak jest na gruncie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podstaw do różnicowania sytuacji w zależności od tego czy dana czynność cywilnoprawna związana jest ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, czy też zarejestrowaną

Przepis art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2006 r. – oceniony został jako niekonstytucyjny, a więc nie może zostać uznana za zgodną z prawem podstawa rozstrzygnięcia spraw podatkowych oraz podstawa ich kontroli przez sądy administracyjne; ponadto – nie może stanowić podstawy prawnej wszczynania i kontynuowania postępowań podatkowych.

Prawidłowa wykładnia art. 5a pkt. 6 i art. 14 ust. 2 pkt. 11 u.p.d.o.f nakazuje uznać przychody z wynajmu lokali użytkowych za przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej.

Niekonstytucyjność przepisu tworzącego umocowanie do wydania decyzji w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów jest okolicznością, która przesądza o wadliwości (niezgodności z prawem) podjętego rozstrzygnięcia, a w konsekwencji - także wyroku sądu administracyjnego pierwszej instancji oddalającego skargę

Niekonstytucyjność przepisu tworzącego umocowanie do wydania decyzji w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów jestokolicznością, która przesądza o wadliwości (niezgodności z prawem) podjętego rozstrzygnięcia, a w konsekwencji - także wyroku sądu administracyjnego pierwszej instancji oddalającego skargę

Prawidłowa wykładnia art. 5a pkt. 6 i art. 14 ust. 2 pkt. 11 u.p.d.o.f nakazuje uznać przychody z wynajmu lokali użytkowych za przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej.

Umożliwienie pobierania świadczeń emerytalnych bez przerwania działalności zawodowej wykracza poza konstytucyjny zakres prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego.