Wierzytelnością nie jest obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 4 Ordynacji podatkowej, jak i w art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4 Ordynacji podatkowej obowiązkiem podatkowym jest bowiem nieskonkretyzowana powinność świadczenia pieniężnego. Wierzytelności nie stanowi również zobowiązanie podatkowe przed upływem przewidzianego przez prawo w konkretnych ustawach podatkowych

1. Przepis art. 4 ust. 1 i 2 rozporzadzenia 1049/2001 Parlamntu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stanowi lex specialis w stosunku do art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej; 2. Przepis art. 2 ust. 3 rozporządzenia 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie

Przepisy regulujące zakres opodatkowania nie mogą być interpretowane w oderwaniu od pozostałych regulacji dotyczących danego podatku.

Szacowanie podstawy opodatkowania nie należy do kategorii wiadomości specjalnych, lecz należy do właściwości organów podatkowych, chyba że do oszacowania potrzebne są dodatkowo wiadomości specjalne.

Wynikający z art. 134 § 1 P.p.s.a. brak związania granicami skargi oznacza, że sąd pierwszej instancji ma prawo, a jednocześnie obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze. Sąd nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, przytoczonymi argumentami, a także zgłoszonymi wnioskami, zarzutami

Niewłaściwe zastosowania przepisu prawa materialnego polega na tzw. błędzie w subsumcji, co wyraża się tym, iż stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej albo, że ustalonego stanu faktycznego błędnie nie "podciągnięto" pod hipotezę określonej normy prawnej, a wobec tego błędne zastosowanie (bądź niezastosowanie) przepisów