Przepis art. 190 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) nie może stanowić podstawy żądania przyznania świadczeniobiorcy przez organ NFZ uprawnienia do uzyskania rzeczowego świadczenia zdrowotnego (leku), który świadczeniobiorca uznaje za niezbędny w przypadku jego hospitalizacji.

Decyzja o odmowie zastosowania ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych jest decyzją w przedmiocie jej zastosowania, a więc mieści się w granicach uprawnienia udzielonego organom podatkowym w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej.

Przyznanie ulgi w spłacie zaległego podatku zależy nie tylko od ważnego interesu podatnika, ale i od tego, czy odpowiada to interesowi publicznemu. Jeśli podatnik wnioskuje o rozłożenie zaległości podatkowej na raty, które miałyby być spłacane przez kilkadziesiąt lat, to urząd skarbowy ulgi nie przyzna.