Sąd administracyjny nie rozstrzyga sprawy administracyjnej in merito. Dokonuje wyłącznie kontroli zgodności z prawem jej rozstrzygnięcia przez organ administracji publicznej. Kontroli takiej można dokonać wyłącznie na podstawie stanu faktycznego ustalonego w czasie wydawania kontrolowanego aktu lub dokonywania czynności.

Rabaty udzielone po zakończeniu roku podatkowego należy rozliczyć korektą wstecz, odnoszącą się do roku podatkowego, w którym powstał korygowany przychód.

Naczelny Sąd Administracyjny, będąc związany granicami skargi kasacyjnej z urzędu może wziąć pod uwagę wyłącznie nieważność postępowania (art.183 § 1 p.p.s.a.). Nie może w związku z tym zastępować strony składającej skargę kasacyjną w wypełnieniu obowiązku uzasadnienia zarzutów (obowiązek taki wynika z art. 176 p.p.s.a.) poprzez odgadywanie intencji skarżącego.

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności.

Zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, skarżący nie może podważyć ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę do przyjęcia przez organy podatkowe, że skarżący nie ma prawa do odliczenia VAT z faktur, które stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane. Nie ma bowiem możliwości skutecznego powoływania się na zarzut wadliwego zastosowania prawa materialnego

Stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, skarżący nie może podważyć ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę do przyjęcia przez organy podatkowe, iż skarżący nie ma prawa do odliczenia VAT z faktur, które stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane. Nie ma bowiem możliwości skutecznego powoływania się na zarzut wadliwego zastosowania prawa

Nieważność umów ze względu na ich pozorność nie oznacza, że umowy te dotyczą czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Pozorność umowy oraz bezskuteczność prawna ze względu na jej przedmiot, to odrębne kategorie prawne, które nie mogą być traktowane równoważnie i zamiennie.