Niedopuszczalna byłaby sytuacja, gdyby wskutek innego wyroku te same okoliczności faktyczne organy zobowiązane były oceniać odmiennie dla potrzeb podatku od towarów i usług. Tego rodzaju odmienność byłaby nie do pogodzenia z zasadą prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, przewidzianą w art. 121 § 1 O.p., przywołanego pośród podstaw kasacyjnych.

Związanie sądu granicami skargi kasacyjnej oznacza, że zakres kontroli zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy wyznacza sama strona skarżąca poprzez sformułowanie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie.

Jedynie naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, uzasadnia uruchomienie przewidzianej w nim sankcji wzruszalności. Przypadek taki nie zaistniał, bowiem okoliczności stanu faktycznego sprawy zrekonstruowano w stopniu wystarczającym dla dokonania oceny prawnej w myśl art. 153 p.p.s.a. Brak było zatem przeszkód do przeprowadzenia kontroli zaskarżonego aktu z punktu

Naczelną zasadą postępowania wywołanego wniesieniem skargi kasacyjnej jest związanie sądu drugiej instancji granicami skargi kasacyjnej. Związanie to dotyczy zarówno wniosków skargi kasacyjnej jak i jej podstaw. Naczelny Sąd Administracyjny nie może z własnej inicjatywy podjąć czynności w celu ustalenia i wskazania innych, poza przedstawionymi w skardze kasacyjnej błędów sądu administracyjnego pierwszej

Przez ważny interes podatnika należy rozumieć nadzwyczajne względy, które mogłyby zachwiać podstawami egzystencji podatnika.

Możliwe jest przyjęcie podstawy opodatkowania poprzez uzupełnienie danych wynikających z nierzetelnie prowadzonych i zakwestionowanych w całości przez organ ksiąg podatkowych, dowodami uzyskanymi w toku postępowania.

W przypadku, gdy doręczyciel wkracza na teren spółki, to osobą reprezentującą dany podmiot, jest każdy pracownik, który w godzinach pracy tam przebywa. Jeśli nawet dany pracownik nie jest umocowany do odbioru przesyłek, to powinien być w stanie udzielić doręczycielowi w tym zakresie stosownych informacji. Za działania swych podwładnych odpowiedzialność ponosi bowiem pracodawca, a zatem to na niego

Sąd drugiej instancji nie jest uprawniony do ustalania lub precyzowania zakresu zaskarżenia, nawet gdy nabierze uzasadnionego przekonania, że skarżący określił go błędnie, niekorzystnie dla siebie.

Sąd wieczystoksięgowy (art. 6268 § 2 k.p.c.) nie może badać, czy na podstawie administracyjnych tytułów wykonawczych mających być podstawą wpisu hipoteki przymusowej została wszczęta egzekucja i czy zachowana została właściwa procedura administracyjna, a w szczególności, czy tytuł wykonawczy załączony do wniosku o wpis został doręczony zobowiązanemu.

Moc wiążąca orzeczenia w odniesieniu do sądów sprawia, że muszą one przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Inaczej zagrożone byłoby ratio legis art. 170 P.p.s.a. polegające na zagwarantowaniu spójności i logiki działania organów państwa oraz na zapobieżeniu współistnieniu w obrocie prawnym orzeczeń "nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania

Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z

Moc wiążąca orzeczenia w odniesieniu do sądów sprawia, że muszą one przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Inaczej zagrożone byłoby ratio legis art. 170 P.p.s.a. polegające na zagwarantowaniu spójności i logiki działania organów państwa oraz na zapobieżeniu współistnieniu w obrocie prawnym orzeczeń "nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania

Niedopuszczalna byłaby sytuacja, gdyby wskutek innego wyroku te same okoliczności faktyczne organy zobowiązane były oceniać odmiennie dla potrzeb podatku od towarów i usług. Tego rodzaju odmienność byłaby nie do pogodzenia z zasadą prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, przewidzianą w art. 121 § 1 O.p., przywołanego pośród podstaw kasacyjnych.

Niedopuszczalna byłaby sytuacja, gdyby wskutek innego wyroku te same okoliczności faktyczne organy zobowiązane były oceniać odmiennie dla potrzeb podatku od towarów i usług. Tego rodzaju odmienność byłaby nie do pogodzenia z zasadą prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, przewidzianą w art. 121 § 1 O.p., przywołanego pośród podstaw kasacyjnych.