Treść pełnomocnictwa odzwierciedla jego rzeczywisty zakres, bez względu na to, kiedy zostało złożone i do jakiego pisma procesowego zostało dołączone.

Preferowanie przez wnioskodawców odmiennego sposobu zniesienia współwłasności nie oznacza sprzeczności interesów uczestników w rozumieniu art. 520 § 2 i § 3 k.p.c.

Zasada, według której w postępowaniu apelacyjnym zasądza się 75% stawki minimalnej, jeżeli w pierwszej instancji nie prowadził sprawy ten sam pełnomocnik, dotyczy jedynie sytuacji, w której pełnomocnik działający w pierwszej instancji nie jest już umocowany w kolejnym etapie postępowania, a zamiast niego, lecz nie obok, działa nowy pełnomocnik.

O przydatności dowodów i o zakresie postępowania dowodowego decydują przepisy materialnoprawne, które determinują to, jakie okoliczności mają być wykazane.

W świetle art. 174 p.p.s.a. tworzenie niespójnej zbitki przepisów - szeregu norm prawnych, które miał rzekomo naruszyć Sąd pierwszej instancji, nie wskazując konkretnie na czym polega naruszenie każdej z tych norm, jest nieprawidłowe.

Uznanie, że podatnik ma wykazać jedynie budynki, obojętnie w jakiej ich kategorii prowadziłoby do uprzywilejowania podatników błędnie wypełniających deklaracje od tych, którzy prawidłowo wywiązują się ze swoich obowiązków. Fakt, że organ wykazane przez podatnika w deklaracji dane może zweryfikować nie prowadzi do wniosku, że podatnik nie ma obowiązku deklaracji wypełnić prawidłowo. To właśnie konieczność

Dział 36 załącznika PKWiU, zawierający m.in. wyroby jubilerskie i podobne, oznaczone symbolem PKWiU 36.2, obejmuje wyroby jubilerskie oraz ich części, wyroby jubilerskie ze złota lub srebra oraz ich części, a także usługi związane z przeróbką kamieni szlachetnych i wyrobów jubilerskich. Dział ten zawiera zatem w swym zakresie zarówno produkcję, jak i przeróbki oraz naprawy biżuterii.

Artykuł 145 § 1 P.p.s.a. ma charakter ogólny (blankietowy), znajdując zastosowanie tylko w razie stwierdzenia przez wojewódzki sąd administracyjny naruszenia wspomnianych przepisów materialnych i procesowych, wobec czego zarzut jego naruszenia musi zostać powiązany z zarzutem naruszenia tych przepisów, którym Sąd pierwszej instancji uchybił lub których naruszenia nie dostrzegł.

Z art. 7 ust. 5 u.p.d.o.p. nie można wywnioskować, iż co do zasady podatnikowi nie wolno obniżyć dochodu zwolnionego uzyskanego w strefie ekonomicznej o stratę poniesioną na tej działalności w ramach kalkulacji wysokości pomocy publicznej. Kwestia ta nie jest bowiem objęta regulacją zawartą w art. 7 u.p.d.o.p. Należy podzielić pogląd, że celem tej regulacji nie było wyłączenie możliwości odliczania

Z żadnych przepisów nie da się wyprowadzić wniosku, że spełnienie warunków do korzystania ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. (osiągnięcie określonego zezwoleniem poziomu zatrudnienia i wydatków inwestycyjnych) skutkuje uprawnieniem do uzyskania zwrotu podatku zapłaconego przed spełnieniem warunków określonych w zezwoleniu. Możliwość taka, musiałaby wynikać wprost

Użycie w art. 67b § 1 O.p. wyrazów "Organ podatkowy...może udzielać ulg" prowadzi do wniosku, że ulgi podatkowe udzielane osobom prowadzącym działalność gospodarczą noszą charakter uznaniowy, a więc organ może, lecz nie jest obowiązany do ich udzielenia. Gdyby więc przesłanki ważnego interesu podatnika lub interesu ogólnego nie miały zastosowania przy udzielaniu ulg wskazanym osobom, organy podatkowe

Pawilon handlowy będący tymczasowym obiektem budowlanym, które postawiła Skarżąca, nie podlegał opodatkowaniu od nieruchomości, gdyż obowiązek podatkowy powstałby dopiero od 1 stycznia następnego roku po roku, w którym rozpoczęto użytkowanie budowli, tj. od 1 stycznia 2007 r., lecz wtedy przedmiotowa budowla już była usunięta, bądź utraciła legalność swojego istnienia w przypadku jej nierozebrania