Jeżeli autor skargi kasacyjnej pragnie zakwestionować orzeczenie z powodu naruszenia prawa materialnego, to zgodnie z powyższym przepisem, powinien wyraźnie sprecyzować, o którą postać naruszenia prawa materialnego chodzi oraz na czym naruszenie to polega przytaczając stosowne zarzuty wraz z ich uzasadnieniem, którego treść powinna być adekwatna do wskazywanej postaci tego naruszenia.

1. Art. 5 k.c. może mieć zastosowanie także w odniesieniu do zarzutu przedawnienia roszczenia. Ocena, czy w konkretnym, rozpoznawanym przypadku zachodzi podstawa do zastosowania tego przepisu wymaga oceny całokształtu okoliczności danej sprawy. 2. Dla oceny podniesionego zarzutu przedawnienia jako nadużycia prawa, według art. 5 k.c., nie pozostaje obojętna okoliczność, czy w okresie biegu terminu przedawnienia

Nie można dokonując wykładni art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przyjąć, że przepis ten znajduje samodzielne zastosowanie podczas oceny prawa do odliczenia podatku naliczonego poprzez zastosowanie klauzuli stałości, o której to mowa w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy VAT, czy też na podstawie art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE, aktualnie obowiązującej. Bowiem w przedmiocie podatku od towarów i usług istotne

Zasada swobodnej oceny dowodów polega na tym, że organ podatkowy nie jest związany żadnymi regułami dowodowymi, a rozstrzyga sprawę na podstawie przekonania opartego na swobodnym uznaniu niektórych dowodów za wiarygodne, innych natomiast za niewiarygodne. Ocena ta jednak powinna być zgodna z wymaganiami wiedzy, doświadczenia i logiki.

W rozumieniu art. 8 u.p.t.u. otrzymywane premie pieniężne od dostawców nie stanowią wynagrodzenia z tytułu świadczenia usługi.

Określenie w ofercie ceny brutto z uwzględnieniem nieprawidłowej stawki podatku od towarów i usług stanowi błąd w obliczeniu ceny, jeżeli brak jest ustawowych przesłanek wystąpienia omyłki (art. 89 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 87 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, jedn. tekst: Dz.U. 2010 r., Nr 113, poz. 759 ze zm.).

Celem instytucji przewidzianej w art. 390 k.p.c. nie jest wspieranie przez Sąd Najwyższy jednoznacznie sformułowanego i podzielanego stanowiska sądu drugiej instancji, wyraźnie dominującego w uzasadnieniu jego postanowienia, w którym brak jest zarazem wskazania argumentów jurydycznych pozwalających na inne możliwe rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego przedstawionego w sentencji tego postanowienia.

Wprowadzenie domniemania prawnego (tu domniemania zaistnienia dochodu nieujawnionego, gdy podatniczka wykazał w swym zeznaniu podatkowym przychody w kwocie niższej, niż w rzeczywistości uzyskał, ewentualnie uzyskując przychody, w ogóle ich nie wykazał) prowadzi zawsze do przerzucenia ciężaru dowodu. Dzieje się tak dlatego, że organ podatkowy prowadzący postępowanie podatkowe nie zna, bo i znać w zasadzie

W sprawie sąd miał do czynienia ze świadczeniem jednolitym, tzn. z dostawą towaru (lokalu mieszkalnego) i świadczeniem usługi (sprzedaż udziału w części wspólnej budynku wyrażającego się m.in. przez prawo korzystania z wydzielonego miejsca postojowego). Tak skonstruowany przedmiot umowy dostawy mieści się w pojęciu "obiekt budownictwa mieszkaniowego", a więc korzysta z preferencyjnego opodatkowania

Dowodu z opinii biegłego nie można zastąpić przesłuchaniem świadków lub zaniechać jego przeprowadzenia z powodu posiadania wiedzy specjalnej przez sędziego wchodzącego w skład sądu orzekającego.

Postępowanie określone w art. 306b § 2 ordynacji podatkowej jest postępowaniem wyjaśniającym, nie jest więc sensu stricto postępowaniem dowodowym. Postępowanie to jest ograniczone do minimum niezbędnego do urzędowego stwierdzenia znanych faktów lub stanu prawnego, w zakresie danych pozostających w dyspozycji organu podatkowego mającego wydać zaświadczenie. Postępowanie wyjaśniające zatem w przypadku

Stanowiąca przedmiot skargi pauliańskiej czynność prawna dłużnika, powodująca zmniejszenie jego majątku, nie może być uznana za krzywdzącą wierzycieli, jeżeli dłużnik w zamian za swoje świadczenie uzyskał ekwiwalent, który znajduje się w jego majątku lub został wykorzystany na zaspokojenie wierzycieli.