Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej w sytuacji, gdy ETS w ramach swych kompetencji dokonuje między innymi interpretacji traktatów i wykładni prawa wspólnotowego, a orzecznictwo ETS powinno być uwzględniane przy interpretacji prawa krajowego opartego na prawie unijnym i ETS stwierdził niezgodność art. 97 ust. 5 u.p.t.u. z przepisami wspólnotowymi, to prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że przepis

W stanie prawnym obowiązującym od 1 lipca 2007 r. pojęcie "niewydanie interpretacji" użyte w art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej, nie oznacza braku jej doręczenia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14d powołanej ustawy.

Trafnie uznał Sąd, po dokonaniu szczegółowej analizy art. 66 § 3 i § 4 pkt 1 oraz art. 1a pkt 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, że "każda wpłata na poczet należności objętych tytułem wykonawczym, stanowiącym podstawę zastosowania środków egzekucyjnych jest podstawą do ustalenia opłaty komorniczej". Sformułowanie dotyczące obowiązku jej uiszczenia przez wierzyciela na rzecz którego

Obowiązkiem organów podatkowych jest wykazanie jakie wydatki zostały przez podatnika poniesione i, że te wydatki przekraczają wartość zgromadzonego mienia w danym roku podatkowym, natomiast obowiązkiem podatnika jest wykazanie, że to mienie zgromadził i że pochodzi ono z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.

Nieuzasadnione jest stanowisko, że po upływie okresu przedawnienia, organ - wbrew interesowi prawnemu podatnika - może kształtować wielkość przedawnionego zobowiązania podatkowego "na jego korzyść", określając go w niższej wysokości niż kwota przez niego zapłacona. Sytuacja taka, w świetle ujemnej przesłanki procesowej określonej w art. 208 § 1 O.p. jest niedopuszczalna, chyba że postępowanie podatkowe

Obowiązkiem organów podatkowych jest wykazanie jakie wydatki zostały przez podatnika poniesione i, że te wydatki przekraczają wartość zgromadzonego mienia w danym roku podatkowym, natomiast obowiązkiem podatnika jest wykazanie, że to mienie zgromadził i, że pochodzi ono z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.

Orzekanie przez sąd drugiej instancji w zakresie, w którym wyrok sądu pierwszej instancji pod względem przedmiotowym lub podmiotowym nie został zaskarżony i stał się prawomocny, wywołuje taki skutek, jaki występuje przy orzekaniu w sprawie prawomocnie osądzonej (art. 379 § 3 k.p.c.), tj. powoduje nieważność postępowania apelacyjnego.

Chociaż art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej nakłada na organ podatkowy ciężar dowodzenia określonych faktów, to nie nakłada on na organy podatkowe nieograniczonego obowiązku poszukiwania dowodów i nie zwalnia strony z powinności współudziału w realizacji tego obowiązku oraz, że sam fakt istnienia faktur, bez udowodnienia wykonania usług nie stanowi wystarczającej przesłanki określonej w art. 19 ust.

Zgodnie z art. 6 ust. 7 ustawy VAT z 1993 r. obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług powstał z chwilą powstania długu celnego, natomiast w myśl art. 210 § 1 i 2 ustawy z 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (Dz. U. nr 23 poz. 17 ze zm.) dług celny, co do sprowadzonych przez skarżącego samochodów odprawionych na podstawie sfałszowanych dokumentów SAD, powstał z mocy prawa z chwilą nielegalnego