Teza informacyjna: W art. 17 ust. 1 pkt 23 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), gdy mowa jest o "pochodzeniu środków bezzwrotnej pomocy", chodzi o pierwotne źródło, z którego pochodzi dochód. Bez znaczenia pozostaje okoliczność, czy środki wypłacane są bezpośrednio przez instytucje międzynarodowe, czy też następuje to za pośrednictwem

Sąd Okręgowy, orzekając wprost o odrzuceniu wniosku, bez odniesienia się do zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postępowania dotkniętego nieważnością, naruszył przepisy art. 386 § 2 i 3 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

W świetle art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o VAT w związku z § 50 ust. 4 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.) podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, gdy wynika

Podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym i aby w jego ramach udzielać pracownikom pożyczek mieszkaniowych. Wykonuje

Zarzutem naruszenia prawa materialnego nie można podważać ustaleń faktycznych. Wadliwe ustalenia faktyczne podważyć można jedynie w ramach podstawy kasacyjnej, wymienionej w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. Strona skarżąca nie zarzuciła zaś skutecznie naruszenia przepisów postępowania. Z powyższego wynika, że stan faktyczny przyjęty do wyrokowania przez Sąd I instancji nie został podważony.

Przepis § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a) rozporządzenia wykonawczego w stanie prawnym przed 1 czerwca 2005 r., a obecnie art. 88 ust. 3a) pkt 4 lit.a) ustawy o VAT pozbawia prawa do odliczenia podatku wykazanego w fakturach dokumentujących czynności, które nie zostały dokonane.

Odpowiedzialność członka zarządu jako osoby trzeciej nie może dotyczyć sytuacji, gdy tylko biernie piastuje on tę funkcję, ale nie ma żadnego wpływu na bieg spraw spółki w czasie powstawania zaległości podatkowych. Z poglądów tych nie można wyprowadzić a contrario wniosku, że dopuszczalne jest obciążenie odpowiedzialnością za zaległości spółki osobę, która nie była członkiem zarządu w okresie powstawania

Umowa sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności wzniesionych na nim budynków zawarta między spółką kapitałową i jej prokurentem jako kupującym, w której znacznie zaniżono cenę sprzedaży, jest inną podobną umową w rozumieniu art. 15 § 1 k.s.h.

Najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r.

Jeżeli szkoda polega na tym, że poszkodowany nie uzyskał na dany dzień dobra lub usługi, które by mu przypadło, gdyby umowa została wykonana należycie, to utracone korzyści obejmują wartość jaką dobro lub usługa ma w chwili gdy poszkodowany dochodzi odszkodowania, a nie w dacie wyrządzenia szkody. Na ten dzień wartość ta odzwierciedla tylko stratę jaka poszkodowany poniósł przez to, że umowa nie została

Posiadanie i korzystanie współwłaściciela poza zakres oznaczony wielkością udziału jest nieuprawnionym posiadaniem i korzystaniem. Korzyść jaką uczestnicy osiągnęli lub powinni osiągnąć podlega rozliczeniu w oparciu o art. 224 w związku z art. 225 k.c.

Przepis § 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie określenia kwoty uprawniającej do zwolnienia od podatku od towarów i usług w 2002 r. nie nakłada zatem podatków ani danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji, lecz ma jedynie charakter techniczny. Oznacza to, że zamieszczenie powyższej regulacji w rozporządzeniu wykonawczym jest prawidłowe i nie stanowi niedopuszczalnej ingerencji Ministra

Niewłaściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego polega na tzw. błędzie w subsumcji, co wyraża się tym, iż stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej albo, że ustalonego stanu faktycznego błędnie nie "podciągnięto" pod hipotezę określonej normy prawnej, a wobec tego błędne zastosowanie (bądź niezastosowanie) przepisów