1. Skoro podstawa przyjęcia przez sąd administracyjny pierwszej instancji stanu faktycznego w rozumieniu art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 11 tej ustawy jest wynikiem ustalenia wydanego w postępowaniu karnym zakończonym prawomocnym wyrokiem skazującym, to dla ustalania okoliczności faktycznych oraz sądowoadministracyjnej weryfikacji stanu faktycznego nie mają zastosowania przepisy Ordynacji podatkowej

Jeśli bowiem omyłka dotyczy merytorycznych elementów wyroku, np. tożsamości oskarżonego, to procedura sprostowania w ogóle nie może być zastosowana. W celu usunięcia takiej omyłki niezbędne jest wówczas wniesienie środka odwoławczego, a w razie braku warunków ku temu (np. upływ terminu zawitego) nadzwyczajnego środka zaskarżenia.

Przepis art. 540 § 1 pkt 2a k.p.k., zgodnie z którym postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem sądowi, wskazujące na to, że skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowi przestępstwa lub nie podlegał karze, nie znajduje zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym. Odpowiednie zastosowanie