Po podjęciu postępowania zawieszonego rozprawę prowadzi się od początku, czyli proceduje jak w ramach przygotowania do rozprawy. Sąd miał zatem prawo dokonać wówczas zmiany trybu postępowania ze zwyczajnego na uproszczony.

Przepis art. 397 § 2 zdanie drugie k.p.c. nie ma zastosowania przy rozpoznawaniu skargi na postanowienie referendarza sądowego o kosztach procesu.

Formułując, zgodnie z dyspozycją art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., opis czynu należy baczyć, aby przypisać oskarżonemu tylko te skutki jego zachowania, które wywołał umyślnie, chyba że ustawa przewiduje, iż występek można popełnić także nieumyślnie (art. 7 § 2 k.k.).

Nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym, stanowiący tytuł zabezpieczający, nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 745 § 1 k.p.c.

Artykułu 32 prawa upadłościowego i naprawczego oraz art. 1302 § 4 k.p.c. nie stosuje się do upadłego wnoszącego zażalenie na postanowienie o ogłoszeniu upadłości (art. 54 p.u.n.).

Zwrot „uniemożliwia doprowadzenie go na rozprawę” /art. 377 § 3 k.p.k./ oznacza również sytuację, gdy doprowadzony na salę rozprawy oskarżony oświadczy, że nie chce korzystać ze swojego prawa do uczestniczenia w rozprawie i zażąda umożliwienia mu opuszczenia sali rozprawy.

Wpis na listę aplikantów jest dopuszczalny tylko po przeprowadzeniu całego egzaminu i uzyskaniu przez kandydata pozytywnego wyniku.

Artykuł 139 § 3 k.p.c. nie ma zastosowania do przedsiębiorcy - osoby fizycznej wpisanej do ewidencji działalności gospodarczej.

Do rozpoznania sprawy o sprostowanie okresowej oceny kwalifikacyjnej pracownika mianowanego zatrudnionego w Najwyższej Izbie Kontroli właściwy jest sąd pracy.

W sprawie z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 złotych, od apelacji wniesionej przez pracodawcę, pobiera się opłatę podstawową w kwocie 30 zł (art. 35 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.).