Nie przysługuje zażalenie na postanowienie o pozostawieniu bez rozpoznania środka odwoławczego z powodu jego niedopuszczalności wynikającej z braku „substratu zaskarżenia”.

Zabór w celu przywłaszczenia nośnika energii, wyodrębnionego w rzecz ruchomą (art. 278 § 1 k.k.), nie stanowi kradzieży energii (art. 278 § 5 k.k.).

Zabór wody z urządzeń wodociągowych nie może być traktowany jako zabór energii (wodnej) w rozumieniu art. 278 § 5 k.k.

1. Pracownik powinien wskazać fakty uprawdopodobniające zarzut nierównego traktowania w zatrudnieniu, a wówczas na pracodawcę przechodzi ciężar dowodu, że kierował się obiektywnymi powodami (art. 183b § 1 k.p. i art. 10 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, Dz.U. UE L 303 z 2.12.2000, s. 16-22;

Rozwiązanie umowy o przekazanie gospodarstwa rolnego - na podstawie art. 89 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (jedn. tekst: Dz.U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25 ze zm.) - nie powoduje wygaśnięcia hipoteki przymusowej, która powstała w okresie, gdy właścicielem gospodarstwa był następca.

Rozwiązanie, na podstawie art. 89 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 1991 r. Nr 7, poz. 24), umowy o przekazanie gospodarstwa rolnego nie powoduje wygaśnięcia hipoteki przymusowej, która powstała w okresie gdy właścicielem gospodarstwa był następca.

Nie było potrzeby uzupełniania materiału dowodowego o dodatkowe wyjaśnienia, czy dokumentację skarżącej (art. 187 § 1 O.p.), a ustalenia faktyczne podjęte na podstawie akt sprawy zostały przez organy podatkowe dokonane bez przekroczenia uprawnienia wskazanego w art. 191 O.p. Stąd też uznać należy, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy Sąd l instancji nie miał podstaw do zastosowania art. 145 § 1

1. Wyrazem przyjętej przez skład orzekający interpretacji art. 52 K.r.o. jest chociażby orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 19 kwietnia 1994 r., sygn. akt III AUr 101/04 (OSA 1994/9/74), w którym stwierdzono, że "proces, który w konsekwencji prowadzi do zniesienia wspólności ustawowej trwać musi przez określony czas, zaś powody, które ostatecznie prowadzą do takiego rozstrzygnięcia muszą