Wejście w życie od 1 stycznia 2001 r. ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej /Dz.U. nr 101 poz. 1178/ nie spowodowało zmiany w prawie podatkowym. Na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ nadal podatnikiem pozostała spółka jawna, a nie jej wspólnicy, a zatem do tego podatnika kierowane są decyzje

Kontrola działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem nakłada zatem na sąd obowiązek rozważenia wszystkich zarzutów i wniosków skargi, w tym - zmierzających do wykazania, że zaskarżony akt dotknięty jest nieważnością i dopiero następnie rozstrzygnięcia, jakie skutki ma stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny już po wniesieniu skargi opartej na zarzucie nieważności, że przepis

Podstawą prawną zaskarżonej decyzji był art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten nie został wskazany jako podstawa skargi kasacyjnej. Oznacza to brak zarzutu naruszenia tego przepisu a więc i brak podważenia bezprzedmiotowości postępowania. A dopiero podważenie podstawy prawnej, na której oparto rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania, otwarłoby drogę do rozważań na temat merytorycznego rozstrzygnięcia

Jak słusznie wskazano w uchwale (7) Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2005 r. (sygn. akt FPS 1/04, ONSAiWSA 2005/3/51), w stanie prawnym obowiązującym w 1999 r. dopuszczalne było ustalenie spółce cywilnej dodatkowego zobowiązania podatkowego na podstawie art. 27 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11

Stosownie do art. 94 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. 2002 nr 153 poz. 1271/, w okresie trzech miesięcy od daty wejścia w życie ustawy ustrojowej, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, po zasięgnięciu opinii Kolegium tego Sądu, mógł przenieść sędziego

Z brzmienia art. 116 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wynika wyraźnie, że ciężar dowodu spoczywa na członku zarządu. Świadczą o tym słowa: "(...) chyba, że członek zarządu wykaże, że (...)". Wobec tak wyraźnego brzmienia przepisu nieuprawnione jest interpretowanie art. 122 i art. 187 Ordynacji podatkowej w kierunku nakładania na organ obowiązku

Decyzja o dodatkowym zobowiązaniu podatkowym w podatku od towarów i usług pozwala uznać spółkę cywilną za zobowiązaną i prowadzić egzekucję z jej majątku jako jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, posiadającej w świetle art. 1a pkt 20 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968/ status osoby zobowiązanej. Dopiero wydanie

W świetle art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 64 poz. 593 ze zm./ potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.

O ważności umowy z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego, decyduje jej ważność na gruncie prawa cywilnego. Innymi słowy, istnienie podstawy prawnej świadczonej renty należy oceniać retrospektywnie - z uwzględnieniem jej następczej konwalidacji.

Sąd administracyjny kontrolując legalność zaskarżonej decyzji nie może stosować innych przepisów prawa materialnego niż obowiązujące w dacie powstania obowiązku podatkowego. Wyjątkowo tylko przepisy ustaw podatkowych mogą postanowić o wstecznym działaniu przepisów prawa podatkowego.

1. Opłata legalizacyjna nie podlega egzekucji, a w przypadku jej nie uiszczenia zostanie wydana zaskarżalna decyzja o nakazie rozbiórki i dopiero jej wykonanie rodzi trwałe skutki i może narazić skarżącą na szkodę. W przypadku zaskarżenia decyzji nakładającej obowiązek rozbiórki można jednak wnosić o wstrzymanie jej wykonania. 2. Wykonanie postanowienia wydanego w przedmiocie opłaty legalizacyjnej

Zarzut błędnej wykładni prawa materialnego może się wyrażać bądź w nieprawidłowym odczytaniu treści prawa, bądź w zastosowaniu prawa uchylonego.