Nie można uznać, iż doszło do rażącego naruszenia prawa z tego powodu, że w sentencji decyzji organu podatkowego pierwszej instancji błędnie powołano jako podstawę prawną dokonanego rozstrzygnięcia art. 21 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, zamiast art. 21 par. 3 tej ustawy. Należy bowiem zauważyć, że całościowa wykładnia sentencji tej decyzji

Naruszenie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ byłoby uzasadnione, gdyby mimo stwierdzenia przez Sąd w zaskarżonym wyroku naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy nie doszło do uchylenia zaskarżonej decyzji lub postanowienia.

Organ podatkowy, rozpoznający sprawę po wyroku Sądu Administracyjnego, uchylającym wcześniejsze postanowienie ostateczne, nie może kwestionować oceny prawnej Sądu, czy też polemizować ze wskazaniami Sądu, co do dalszego postępowania.

Okoliczność, że stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny jest odmienne od prezentowanego przez stronę skarżącą nie oznacza, że takie uzasadnienie wyroku nie odpowiada wymogom ustawowym, określonym w art. 141 par. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.

Przepis art. 272 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ stanowi podstawę do wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności przepisów prawa materialnego i procesowego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie.

Zgodnie z art. 134 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Granice sprawy w rozumieniu powyższego przepisu wyznacza przedmiot rozstrzygnięcia w zaskarżonej ostatecznej decyzji organu odwoławczego

Argumentacja sprowadzająca się do twierdzenia, że sąd administracyjny pierwszej instancji niezasadnie uznał, iż organ administracji publicznej dopuścił się naruszenia przepisów postępowania podatkowego /art. 120 i art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i w wyniku tego sąd niezasadnie uchylił zaskarżone decyzje, mogłaby stanowić uzasadnienie zarzutu

Zgodnie bowiem z art. 134 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Granice sprawy w rozumieniu powyższego przepisu wyznacza przedmiot rozstrzygnięcia w zaskarżonej ostatecznej decyzji organu odwoławczego

Zgodnie z art. 134 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Granice sprawy w rozumieniu powyższego przepisu wyznacza przedmiot rozstrzygnięcia w zaskarżonej ostatecznej decyzji organu odwoławczego

Aby móc skutecznie ubiegać się o umorzenie należności na podstawie art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców /Dz.U. nr 155 poz. 1287 ze zm./, przedsiębiorca w dniu wejścia w życie ustawy musi być podatnikiem, płatnikiem albo osobą trzecią odpowiadająca za zaległości podatkowe.

Wpis stosunkowy uiszczony od skargi w postępowaniu sądowoadministracyjnym na ostateczną decyzję w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2001 należnym od skarżącej Spółki nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Postępowanie dotyczące zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym służy nie tyle osiągnięciu przychodu ile ma na celu zwiększenie dochodu uzyskanego

Nie stosuje się przepisu art. 19 ust. 3b ustawy od towarów i usług obowiązującego od dnia 26.03.2002 r. w stosunku do podatników, którzy dokonywali korekt deklaracji dla podatku od towarów i usług po dniu 26,03.2002 r. za okresy rozliczeniowe sprzed tej daty, w których obowiązywał stan prawny nie zawierający ograniczenia czasowego dokonania korekty.

Podstawą opodatkowania podatkiem od gier, zgodnie z art. 42 pktó ustawy z dnia 29 lipca 1992r. o grach losowych, zakładach wzajemnych i grach na automatach -obecnie o grach i zakładach wzajemnych, jest w grach na automatach - kwota stanowiąca różnicę między kwotą uzyskaną z wymiany żetonów do gry lub wpłaconą do kasy salonu i zakredytowaną w pamięci automatu lub wpłaconą do automatu a sumą wygranych

Właściwa jest wykładnia art. 42 pkt 6 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach losowych i zakładach wzajemnych /t.j. Dz.U. 1998 nr 102 poz. 650 ze zm./, iż "przez kwotę wpłaconą do kasy" należy rozumieć także kwotę wpłaconą obsłudze automatu jak również skredytowaną przez obsługę automatu.