1. Nieważność postępowania, o której mowa w art. 183 par. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, nie zachodzi w przypadku, gdy wziął w nim udział pełnomocnik, którego umocowanie wywołuje wątpliwości lecz jego działanie ani nie wywołało postępowania ani też nie miało istotnego znaczenia z procesowego punktu widzenia

1. Istnienie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej na zasadach ogólnych uzasadnia roszczenie o naprawienie szkody także w granicach dodatniego interesu umowy, również w razie realizacji przez kupującego uprawnień z tytułu rękojmi określonych w art. 566 § 1 zd. 1 k.c. Ten ostatni przepis wyraźnie wyodrębnia bowiem dwa wykluczające się stany faktyczne: 1) gdy szkoda jest następstwem okoliczności

Sąd może wymierzyć grzywnę w każdym przypadku stwierdzenia uchybienia terminu przez organ /art. 55 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/, choćby organ już spełnił niewykonany w terminie obowiązek.

Na ocenę ważności postępowania nie mogło mieć wpływu wydanie stronie odpisu wyroku zawierającego błędy pisarskie lub oczywiste omyłki. Odpisy wyroku powinny być bowiem sporządzone zgodnie z treścią wyroku. W takiej sytuacji nie istnieje również podstawa do sprostowania przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku pierwszej instancji /art. 156 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2000 r. - Prawo o postępowaniu

1. Sąd może zawiesić postępowanie w sprawie z urzędu /art. 125 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Ocena zależności rozstrzygnięcia od innego postępowania należy do swobodnego uznania Sądu. 2. Wzajemne uwarunkowania i zależność pomiędzy decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu a decyzją o pozwoleniu

Regulacje zawarte w art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odnoszą się do nabywcy towarów i usług, któremu przyznają prawo do rozliczenia podatku jaki sam zapłacił przy nabyciu towarów i usług (podatku naliczonego). Nie odnoszą się one zatem do sprzedaży towarów i usług w związku z czym nie można było wyprowadzić z nich jakichkolwiek wniosków co do dopuszczalności zasad korygowania wysokości

Treść art. 220 par. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie daje podstaw do wyprowadzenia wniosku, iż środkiem zaskarżenia postanowień odrzucających skargę z powodu nie uzupełnienia jej braków formalnych bądź nie uiszczenia w terminie wpisu od niej jest zażalenie. Środkiem tym, zgodnie z dyspozycją art. 173 par. 1 Prawa

Co prawda zawarte w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ przepisy nie zawierają odpowiednika art. 94 par. 1 Kpc, nie mniej wynikająca z tego przepisu reguła, zgodnie z którą wypowiedzenie pełnomocnictwa procesowego przez mocodawcę odnosi skutek prawny z chwilą zawiadomienia o tym organu, znajduje zastosowanie także w postępowaniu podatkowym.

Uznanie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia z 7 lipca 2003 r., SK 38/01 (Dz.U. Nr 121, poz. 1142) niekonstytucyjności pkt 3 obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. o sprostowaniu błędów(Dz. U. Nr 128, poz. 840), dotyczącego sprostowania treści art. 156 § 1 pkt 2 k.k., spowodowało, że do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 3 października 2003 r. o zmianie ustawy -Kodeks

Zmniejszenie się liczby zatrudnionych pracowników poniżej 51 osób w okresie obowiązywania art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) wyłącza stosowanie tego przepisu, co nie oznacza jednak utraty prawa do wzrostu wynagrodzenia, a jedynie stwarza