Zarzut niezastosowania przez sąd przepisów art. 60 § 1 i 2 k.k. nie może być podstawą kasacji. Oczywiste jest przecież, że nie zachodzi przypadek rażącego naruszenia prawa materialnego przez niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy ustawa przewiduje jedynie możliwość jego stosowania.

Złożony do sądu powszechnego lub Sądu Najwyższego wniosek strony o przyznanie zwolnienia od kosztów sądowych albo o wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego z urzędu (art. 114 § 1 oraz art. 117 § 1 k.p.c.) w celu wniesienia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wydanego przez sąd administracyjny podlega odrzuceniu (art. 199 § 1 pkt 1 oraz art. 4241 i następne k.p.c.).

1. Przy wykładni statutu partii politycznej należy w pierwszej kolejności uwzględniać wolę wyrażoną przez statutowe organy partii. 2. Członek zarządu partii politycznej uprawniony w statucie do dokonywania czynności zwykłego zarządu może w jej imieniu wnieść apelację od postanowienia o wykreśleniu z ewidencji partii politycznych.

Przepis art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) w związku z art. 64 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87 ze zm.) stanowi podstawę wstrzymania renty z tytułu niezdolności do pracy

1. Niedopełnienie przez pełnomocnika wnoszącego skargę obowiązku dołączenia pełnomocnictwa stanowi podstawę do wezwania pełnomocnika do uzupełnienia braku formalnego skargi przez dołączenie pełnomocnictwa, pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie to powinno być skierowane do osoby określającej siebie jako pełnomocnika strony skarżącej. 2. Przewidziany w przepisie art. 49 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia

Pełnomocnictwo wystawione przed reformą sądownictwa administracyjnego, wskazujące jedynie na Naczelny Sąd Administracyjny, jest ważne przed wojewódzkim sądem administracyjnym.

Dopłaty do kapitału muszą wnieść wszyscy wspólnicy odpowiednio do swoich udziałów.

Zamieszczoną w art. 18 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 poz. 1371 ze zm./ definicję przewozu osób do miejsca docelowego należy rozumieć w ten sposób, że chodzi w niej o miejsce docelowe jazdy przewoźnika a nie poszczególnych osób czy grupy osób. Od tak określonego miejsca docelowego, przewoźnik wracając do kraju nie może już przewozić pasażerów.