Jeżeli skarżący został uznany za stronę postępowania w sprawie o pozwolenie na budowę tylko dla jednego z fragmentów układu drogowego /przebudowa ulicy/ to niedopuszczenie go do udziału we wszystkich postępowaniach dotyczących realizacji tej inwestycji stanowi ograniczenie zdolności występowania przed sądem administracyjnym jako strona. Zdolność sądowa /art. 25 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002

Na etapie postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu linie rozgraniczające teren inwestycji powinny być wyznaczone w odpowiedniej skali, bo to już na tym etapie pozwala na stwierdzenie, czy planowana inwestycja nie będzie zagrażała interesom osób trzecich.

Uchwała sejmiku województwa o likwidacji bądź przekształceniu publicznego zakładu opieki zdrowotnej wymaga konsultacji ze związkami zawodowymi.

Niewykazanie, iż sędzia brał udział w rozstrzyganiu sprawy w organie podatkowym, a jedynie przypuszczenie, że sytuacja taka miała miejsce nie wystarcza do zastosowania art. 18 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.

Zażalenie wniesione przez samą stronę, która nie ma zdolności procesowej i jest reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne na podstawie art. 180 w związku z art. 178 i art. 197 par. 2 oraz art. 27 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.

1. Rozstrzygnięcie sądu w postaci odrzucenia skargi nie korzysta z przymiotu res iudicata i nie istnieje powód, który uniemożliwiałby stronie wniesienie skargi powtórnie, tym razem sporządzonej przez pełnomocnika. Istota jedynie tkwi w tym by ponowne wniesienie skargi nastąpiło w terminie i było dopuszczalne. 2. Dopuszczalne jest wniesienie kolejnej skargi kasacyjnej w tej samej sprawie, jeżeli kolejna

Zgodnie z art. 176 w zw. z art. 197 par. 2 i art. 198 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ zażalenie wnoszone od zarządzeń przewodniczącego wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego musi spełniać szereg warunków formalnych przewidzianych dla pisma procesowego, a nadto winno ono zawierać oznaczenie zaskarżonego zarządzenia

Niedopuszczalne jest doszukiwanie się właściwości rzeczowej organu w drodze wykładni systemowej lub celowościowej.

Z art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./ wprost ze sformułowania: "w odniesieniu do darowizn na inne cele mają zastosowanie ogólne przepisy podatkowe", wynika, że przepis art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz

1. Przepis art. 61 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie łączy wyrządzenia szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z osobą skarżącego. 2. W sprawach ze skargi na decyzję o pozwoleniu na budowę rozpoznanie wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji może wymagać rozważenia wstrzymania wykonania decyzji

1. Określenie "nie będących pracownikami" użyte w art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1999 r. należy odnosić zarówno do przesłanki "udziałowców", jak i przesłanki "członków spółdzielni". 2. Jednostronne świadczenie spółki na rzecz jej udziałowca w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt

Wojewoda jest uprawniony do wydania zarządzenia zastępczego na podstawie art. 98a ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./, także w przypadku gdy rada gminy wbrew obowiązkowi nie podejmie uchwały o wygaśnięciu mandatu radnego wybranego w wyborach przeprowadzonych dnia 27 października 2002 r., jeżeli radny nie zaprzestał prowadzenia zakazanej

Dla wykładni pojęcia „zadośćuczynienie”, o jakim mowa w art. 552 k.p.k., miarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego, a zwłaszcza art. 445 § 2 k.c., z którego wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Wszakże ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest „odpowiednia” należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. W postępowaniu kasacyjnym zarzut niewłaściwego ustalenia