Brak skutecznego zarzutu podważającego ocenę legalności w sprawie ustalenia stanu faktycznego wyklucza możliwość oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Art. 233 w zw. z art. 227 Kodeksu postępowania cywilnego mają zastosowanie w postępowaniu sądowoadministracyjnym jedynie w części, w której ich postanowienia doprecyzowują regulacje art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm. dotyczące pojęcia i rodzajów dowodów/ i art. 191 tej ustawy /dotyczące zasady swobodnej oceny dowodów/.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera ustosunkowanie się w zasadzie do wszystkich zarzutów przytoczonych w skardze. Okoliczność ta nie stanowi jednak wystarczającej przesłanki pozwalającej na oddalenie skargi kasacyjnej na tej podstawie, skoro według obowiązującego w dacie wydania zaskarżonego wyroku art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368

Art. 190 ust. 1 Konstytucji określa jako zasadę wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dzień jego ogłoszenia. Dopuszcza jednak określenie przez Trybunał Konstytucyjny innego terminu utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Skoro istnieje taka regulacja zawarta w Konstytucji, nie można podzielić twierdzeń skargi kasacyjnej uzasadniających podstawę kasacji o tolerowaniu "oczywistego

Pracodawcy, zatrudniającemu pracownika w warunkach szkodliwych lub uciążliwych dla zdrowia, nie można - wyłącznie na tej podstawie - przypisać bezprawności zachowania.

Brak skutecznego zarzutu podważającego ocenę legalności w sprawie ustalenia stanu faktycznego wyklucza możliwość oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Podatnik nie może dwukrotnie korzystać z ulgi mieszkaniowej z tytułu obracania, na cele mieszkaniowe, tymi samymi środkami. Nie jest natomiast zasadne zrównanie sytuacji podatnika, który wydatkował na cele mieszkaniowe tylko środki zgromadzone w kwocie, objęte już ulgą, do którego ma w pełni zastosowanie art. 27a ust. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U.

1. W postępowaniu wieczystoksięgowym wystarczającą podstawą wpisu na rzecz Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości ziemskiej, wymienionej w art. 2 ust. 1 lit. e dekretu z 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej, stanowi właściwie zaświadczenie odpowiedniego organu administracji publicznej, stwierdzające, że nieruchomość ta przeszła na własność Skarbu Państwa na cele reformy rolnej. Stanowisko

Brak skutecznego zarzutu podważającego ocenę legalności w sprawie ustalenia stanu faktycznego wyklucza możliwość oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego.