Jeżeli organ działający w II instancji uzna, że decyzja w sprawie stwierdzenia nieważności innej decyzji ostatecznej została wydana na wniosek podmiotu niebędącego stroną, może wyłącznie zastosować odpowiednio art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa, to jest wydać decyzję o uchyleniu decyzji I instancji i umorzyć postępowanie zakończone tą decyzją, nie może natomiast skorzystać z art. 157 par. 3 Kpa.

W stanie prawnym obowiązującym w 1997 r. odsetki za zwłokę z tytułu niezapłaconych w terminie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie mogły się nakładać w czasie z odsetkami od zaległego rocznego podatku.

W sprawie dotyczącej zapłaty wynagrodzenia na rzecz współtwórców pracowniczego projektu wynalazczego po stronie powodów nie zachodzi współuczestnictwo konieczne. Każdy z twórców może wystąpić z odrębnym pozwem o zapłatę należnej mu części wynagrodzenia.

Prawidłowe wskazanie podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ polega na określeniu konkretnych przepisów prawa, które zostały naruszone przez sąd I instancji.

1. Znaczenie konstytutywne wpisu prawa wieczystego użytkowania wyraża się w tym, że jego przedmiotem nie jest deklaratywne potwierdzenie stanu prawnego, ale ustanowienie, zmiana, zniesienie stosunku prawnego. Orzeczenie takie wywołuje skutek prawotwórczy w postaci zmiany stosunku materialnoprawnego, wypełnia je zawsze treść kształtująca. Skoro przepis art. 27 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce

1. Świadczenia przewidziane regulaminem wydanym na podstawie art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 980 ze zm.) przysługują pracownikom objętym zamiarem zwolnienia z pracy z uwagi na restrukturyzację zatrudnienia, a nie zwolnionym z przyczyn

1. Roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługujące właścicielowi wobec posiadacza samoistnego (art. 224 § 2 i art. 225 k.c.) lub zależnego (art. 230 k.c.) należy do tzw. roszczeń uzupełniających roszczenie właściciela o wydanie rzeczy, czyli, innymi słowy, do roszczeń uzupełniających roszczenie windykacyjne. Jako roszczenie uzupełniające roszczenie windykacyjne pozostaje ono z nim

Nieważność postępowania zachodzi (art. 379 pkt 4 k.p.c.), gdy w sądzie okręgowym w pierwszej instancji w składzie jednego sędziego orzekał sędzia sądu rejonowego delegowany na podstawie art. 77 § 8 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), któremu Minister Sprawiedliwości nie przyznał prawa przewodniczenia (art. 46 § 1 tego Prawa).

Z brzmienia przepisów art. 174 i art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ nie da się wywieść wniosku, że o zachowaniu ustawowych wymogów skargi kasacyjnej decyduje ich ulokowanie w konkretnym miejscu tej skargi. O ile zatem skarga kasacyjna odpowiada warunkom formalnym, określonym w powołanych wyżej przepisach to samo miejsce

1. Obiekty kontenerowe są obiektami budowlanymi w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. "b" i pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./; ich budowa nie wymaga pozwolenia na budowę tylko wówczas, gdy są przeznaczone do czasowego użytkowania w trakcie realizacji robót budowlanych i w celu ich wykonania /art. 29 ust. 1 pkt 5 Prawa budowlanego/. 2. Budowa obiektów kontenerowych

Niedochowanie warunku prowadzenia ewidencji, określonego w art. 18 ust. 3 w związku z art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, powoduje, że czynność eksportu usług pozostaje czynnością opodatkowaną stawką podstawową lub obniżoną /art. 2 ust. 2 w związku z art. 4 pkt 6 oraz art. 18 ust. 1, 2 i 3 tej ustawy/.

1. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby organ podatkowy - dla ustalenia określonej okoliczności istotnej dla wymiaru należnego podatku VAT - wykorzystał dowód, który wcześniej posłużył do ustalenia tej samej okoliczności w innym postępowaniu podatkowym. 2. Mimo zastosowania przez Ustawodawcę odmiennych sformułowań w art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych

Wejście w życie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 144 poz. 931/, nie uzasadnia wykładni, iż przed dniem 1 stycznia 1999 r. dla ustalenia tych samych okoliczności, przy tożsamym stanie faktycznym konieczne było dopuszczenie dowodu z opinii co najmniej dwóch biegłych, a po tej dacie wystarczy zasięgnięcie jednej opinii.