W skardze kasacyjnej podano - "wartość przedmiotu sporu: brak". W takiej sytuacji pełnomocnik skarżącego - radca prawny powinien bez wezwania uiścić wpis stały w wysokości 100 zł /art. 231 zd. drugie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 i par. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz

W sprawie o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi /art. 58 Kpa w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie ma znaczenia okoliczność, że strona nie otrzymała faksu swego pełnomocnika, informującego o treści wezwania sądu.

Skarga kasacyjna podlegała wpisowi stałemu /art. 231 zd. drugie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/, który winien być uiszczony gotówką do kasy właściwego sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy tego sądu /art. 219 par. 2 prawa o postepowaniu przed sądami administracyjnymi/. Pełnomocnik skarżącej, będący radcą prawnym

Dla utraty bytu postanowienia wydanego w sprawie przyznania prawa pomocy przez referendarza sądowego na podstawie art. 258 par. 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ w sprawie przyznania prawa pomocy wystarczającym jest wniesienie przez stronę sprzeciwu, który nie został przez Sąd odrzucony. W takim przypadku sprawa

Zamiar przywłaszczenia rzeczy powierzonej (art. 284 § 2 k.k.), realizujący się w rozporządzeniu przez sprawcę tą rzeczą jak własną (animus rem sibi habendi) nie obejmuje nieuprawnionego (niezgodnego z wolą powierzającego) wykorzystania jej, nawet w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, o ile nie towarzyszy mu cel definitywnego włączenia tej rzeczy do majątku sprawcy.

Od wydanego przez sąd drugiej instancji postanowienia o odmowie uzupełnienia wyroku (art. 351 § 1 k.p.c.) kasacja nie przysługuje. Sąd Najwyższy nie rozpoznaje też tego postanowienia w postępowaniu kasacyjnym dotyczącym tego wyroku.

Wypłata części uzupełniającej świadczenia rolnika, który będąc właścicielem lub posiadaczem gospodarstwa rolnego faktycznie nie prowadzi w nim działalności rolniczej w rozumieniu art. 6 pkt 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (jednolity tekst: Dz.U. z 1998 r. Nr 6, poz. 25 ze zm.) nie ulega zawieszeniu na podstawie art. 28 ust. 1 i 3 w związku z ust. 4 tej ustawy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych może odmówić umorzenia należności z tytułu składek w przypadku wystąpienia ich całkowitej nieściągalności, o której mowa w art. 28 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.).

Treść oświadczenia banku otwierającego akredytywę (art. 85 ust. 1 prawa bankowego; jedn. tekst: Dz. U. z 2002 r. Nr 2, poz. 665 ze zm.) może być ustalona zgodnie z dyrektywami wykładni przewidzianymi w art. 65 k.c., przy uwzględnieniu jedynie okoliczności dotyczących stosunku akredytywy i dokumentów akredytywy przedstawionych bankowi przez jej beneficjenta.

Niedopuszczalne jest rozpoznanie w postępowaniu apelacyjnym roszczeń przeciwko temu z odrębnych podmiotów występujących w procesie po stronie pozwanej, co do którego w wyroku sądu pierwszej instancji roszczenia te zostały oddalone, a powód nie zaskarżył tego rozstrzygnięcia apelacją.

Do rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi złożonego przed dniem 1 stycznia 2004 r. i rozpoznawanego przez wojewódzki sąd administracyjny po tym dniu, stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.

Polecenie przez pracownika zarządzającego w imieniu pracodawcy zakładem pracy wypłacenia sobie wynagrodzenia na podstawie osobiście sporządzonego wykazu godzin nadliczbowych, ze świadomością, że jest ono nienależne, jest umyślnym działaniem na szkodę pracodawcy, uzasadniającym zastosowanie art. 122 k.p.

Dla uznania podstawy z art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ za usprawiedliwioną niezbędne jest wykazanie, że wadliwość postępowania kształtowała lub współkształtowała treść orzeczenia.

1. Oparcie się przez Naczelny Sąd Administracyjny przy ustaleniu stanu faktycznego tylko na części materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy nie stanowiło naruszenia art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Mogło natomiast stanowić naruszenie innych przepisów regulujących postępowanie przed sądem administracyjnym. 2. Rozbieżność

Stosownie do regulacji art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /t.j. Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej. Z kolei w miastach na prawach powiatu funkcję starosty wykonuje, stosownie do regulacji art. 92 w związku z art

Unormowania art. 84 i art. 217 Konstytucji RP wskazują, że ingerencja ustawodawcy w sferę majątkową obywatela może odbyć się jedynie w formie ustawy, która musi spełniać określone w Konstytucji wymogi co do treści. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że akt normatywny nie spełnia konstytucyjnych wymagań. Autorytatywnym stwierdzeniem takiego stanu będzie wyrok Trybunału Konstytucyjnego