1. art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm. w brzmieniu obowiązującym w 1998 r./ dotyczy wyłącznie podatników dokonujących jednocześnie sprzedaży towarów opodatkowanych i zwolnionych od podatku od towarów i usług i nie ma zastosowania do podatników wykonujących czynności nie wymienione w art. 2 tej ustawy oraz równocześnie

Ujęta w art. 133 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ tzw. formalna definicja strony postępowania podatkowego, rozszerzyła to pojęcie w porównaniu z mającym zastosowanie w tym postępowaniu - do momentu wejścia w życie powyższej ustawy - art. 28 Kpa także o podmioty, które status strony uzyskują na skutek złożenia żądania wydania decyzji podatkowej,

1. Zwrot różnicy podatku następuje na rachunek bankowy podatnika w ciągu 25 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika. Jeżeli zaś zasadność zwrotu wymaga dodatkowego sprawdzenia, urząd skarbowy może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia postępowania wyjaśniającego. 2. Stosownie od art. 211 i art. 212 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./

Przepis art. 25c ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41, poz. 324 ze zm.), wprowadzony ustawą z dnia 6 kwietnia 1990 r. o zmianie ustawy o działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 26, poz. 149), do czasu jego zmiany ustawą z dnia 16 grudnia 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania i niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 134, poz. 646), stanowił

1. Jeżeli dla zmiany sposobu użytkowania niezbędne jest wykonanie robót budowlanych, oprócz pozwolenia z art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ inwestor zobowiązany jest do uzyskania pozwolenia na budowę stosownie do treści par. 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 15 grudnia 1994 r. w sprawie warunków

1. Zgodnie z przepisem art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ obniżona stawka podatku w wysokości 7 procent stosowana może być tylko do towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do tej ustawy. 2. Brak uzasadnienia prawnego w decyzji dotyczącego wysokości odsetek, stanowi naruszenie przepisu art. 210 par

Wynikające z art. 73 par. 1 Kpa prawo strony do przeglądania akt sprawy bez wątpienia dotyczy całych akt. Nie jest natomiast dopuszczalne przychylenie się do żądania strony zmierzającego do uwierzytelnienia odpisów całości akt sprawy.

1. Jeżeli małżonkowie w drodze umowy zawartej na podstawie art. 47 par. 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wyłączyli wspólność majątkową i każdemu z nich przysługuje odrębny tytuł prawny do gospodarstwa rolnego w rozumieniu art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz.U. 1993 nr 94 poz. 431 ze zm./, w związku z objęciem go w trwałe zagospodarowanie w rozumieniu art. 12 ust

Stosownie do art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się również do podatników, którzy nie dokonali zgłoszenia rejestracyjnego lub zostali wykreśleni z rejestru, o którym mowa w art. 9 tej ustawy.

W świetle przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ określenie zobowiązania ciążącego na rozwiązanej spółce cywilnej jest możliwe tylko w decyzji wydanej przeciwko byłym wspólnikom spółki w trybie art. 115 tej ustawy, mającym na celu przeniesienie na wspólników odpowiedzialności za zobowiązania spółki.

Organem wykonującym budżet, zgodnie z art. 30 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./, jest zarząd gminy i to on ponosi odpowiedzialność za prawidłową gospodarkę finansową gminy. Wykonując budżet, zarząd obowiązany jest stosować zasady gospodarki finansowej określone w art. 92 ustawy z dnia 1998 r. ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach

Przepis art. 193 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ pozwala na uznanie ksiąg podatkowych jako dowodu tego co wynika z zawartych w nich zapisów tylko wówczas, gdy prowadzone są rzetelnie i w sposób niewadliwy. Natomiast par. 4 tego przepisu pozwala organowi podatkowemu na nie uznanie ksiąg za dowód tego co w nich jest zapisane, gdy prowadzone

1. Zasada bezpośredniości, w jej aspekcie formalnym, skierowana jest przede wszystkim do organu orzekającego (sądu) i doznaje koniecznych dla zapewnienia sprawności toku postępowania sądowego ustawowo określonych ograniczeń. Zasada ta stanowi tylko jedną z gwarancji praworządnego procesu i stosowana być winna w takim zakresie w jakim nie przeciwstawia się innym ogólnym regułom procesu karnego a w tym

1. Najem - jako świadczona odpłatnie usługa - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nawet w przypadku jednorazowego dokonania tej czynności, z tym jednak że przy ocenie charakteru tej usługi nie można oderwać się od zamiaru podmiotu, który taką usługę świadczy tj. by nastąpiło to w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania takiej usługi w sposób częstotliwy. Dotyczy to zwłaszcza

Regulacja zawarta w ust. 3 par. 28 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./ nie daje upoważnienia organowi nadzoru budowlanego do podejmowania rozstrzygnięć w sprawie odprowadzania wód odpadowych "w stosunku do zabudowy jednorodzinnej,

Prawo realizacji zadań finansowych ze środków publicznych przysługujące ogółowi podmiotów, o których mowa w art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych /Dz.U. nr 155 poz. 1014 ze zm./, nie stanowi uprawnienia, o którym orzeka się w drodze decyzji administracyjnej lub, które wynikałoby z przepisów prawa w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995

Jeżeli skarżący złożył zawiadomienie o zakończeniu budowy w sposób przewidziany prawem i zgodnie ze swoim obowiązkiem, obowiązek uzyskania pozwolenia na użytkowanie mógł powstać jedynie wtedy, gdy właściwy organ administracyjny zgłosił w terminie 14 dni od doręczenia tego zawiadomienia, sprzeciw w związku ze stwierdzeniem, iż zgłoszony przez inwestora obiekt budowlany, został wykonany z naruszeniem

1. Obniżenie kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika - towarów i usług, którymi rozporządzono w sposób nie pozwalający na zaliczenie poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. 2. Zgodnie z par. 43 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów

Indywidualne zwolnienie od obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, dla załatwienia doraźnych spraw związanych z pełnioną funkcją związkową na podstawie art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych jednolity tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854) nie zależy od uznania pracodawcy, ale od istnienia obiektywnych przesłanek określonych w tym przepisie.

Niewielkie różnice w sytuacji poszczególnych pracowników nie są podstawą podważenia zasadności wypowiedzenia umowy o pracę na czas nie określony (art. 45 § 1 KP) jednemu z nich, wybranemu przez pracodawcę.

1. Na gruncie art. 18a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ - w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2000 r. - prawo do ulgi inwestycyjnej z tytułu budowy budynku nie jest uzależnione od posiadania prawa własności gruntu, na którym wznoszony jest budynek podatnika. 2. Prawo podatkowe stanowi autonomiczną gałąź prawa

Naczelny Sąd Administracyjny w swym orzecznictwie dotyczącym stosowania przepisu art. 156 Kpa, zwłaszcza tym z ostatnich lat, przychyla się do stanowiska, że możliwe jest stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej w części dotkniętej wadą. Dotyczyć to może jednak tylko takiej sytuacji, kiedy rozstrzygnięcie decyzji składa się z kilku elementów, z których każdy mógłby być przedmiotem rozstrzygnięcia