Sąd nie może przyjąć na podstawie formularza potwierdzenia odbioru, że doręczenie pisma sądowego w trybie art. 139 k.p.c. było skuteczne, jeżeli doręczyciel nie wskazał w tym formularzu przyczyny uniemożliwiającej doręczenie właściwe lub zastępcze.

Pojęcie "ważny interes państwowy" wymaga indywidualizacji i konkretyzacji w każdym przypadku jego zastosowania przy rozpatrywaniu uprawnienia strony wglądu do akt sprawy. W jego wykładni trzeba bowiem uwzględnić to, że w treści przepisu występuje ono w liczbie pojedynczej, a wobec tego chodzi nie o wszelkie ważne interesy państwowe, lecz o jeden konkretnie wskazany /art. 74 par. 1 Kpa/.

Odrzucenie przez instytut naukowo-badawczy wniosku o ponowne przeprowadzenie badania lekarskiego w sprawie rozpoznania choroby zawodowej nie może być uznane za równoznaczne z ponowną oceną stanu zdrowia wnioskodawcy i uzasadniać wydanie decyzji o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej.

Deklaracja, że dostawa towaru była realizowana na warunkach CIF oznacza, że koszty transportu zawarte są w cenie importowanego towaru. Oznacza to, że w takim przypadku taka dostawa nie powinna być obciążona innymi kosztami.

Wprawdzie to strona dokonująca obrotu towarowego z zagranicą jest odpowiedzialna za prawidłowe zgłoszenie towaru do odprawy celnej obejmujące również prawidłowe określenie wartości celnej towaru, to jednak w szczególnych przypadkach uzasadnionych okolicznościami sprawy, strona może domagać się ustalenia rzeczywistej wartości celnej towaru, który zgłosiła do odprawy celnej. Żądanie to nie jest sprzeczne

Nie można zaakceptować takiej sytuacji aby na podstawie informacji urzędniczej dochodziło do naruszenia przepisów prawa materialnego.

Ceną faktycznie zapłaconą lub należną jest całkowita płatność dokonana lub mająca zostać dokonana przez kupującego dla sprzedającego, lub na korzyść sprzedającego za przywożone towary i obejmująca wszystkie płatności dokonane lub mające być dokonane jako warunek sprzedaży towarów kupującemu, albo płatności dokonane lub mające być dokonane przez kupującego osobie trzeciej celem spełnienia zobowiązania

Po wejściu w życie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 1997 nr 115 poz. 741/ nie ma podstaw prawnych do wydania decyzji o wywłaszczeniu części nieruchomości, która nie nadaje się do prawidłowego wykorzystania na dotychczasowe cele /art. 113 ust. 3 ustawy/. W obowiązującym obecnie stanie prawnym organ administracyjny nie ma podstawy prawnej do wydania decyzji odnośnie

Przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ stanowi, iż uchwały organów gminy zapadają zwykłą większością głosów, a w przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego. Przepis ten nie rozstrzyga, czy głosowanie powinno być tajne czy jawne. W niektórych jednak sytuacjach ustawa nakazuje podejmowanie uchwał w głosowaniu tajnym

Art. 44 ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne /Dz.U. nr 79 poz. 484 ze zm./ nie daje podstaw podmiotowi reprezentującemu Skarb Państwa do wystawienia bezpośrednio na podstawie przepisu prawa tytułu wykonawczego dotyczącego wierzytelności wynikających z wykonania umowy poręczenia lub gwarancji.

1. Samo uchybienie przepisom o rachunkowości nie pozbawia podatnika możliwości wykazania, że sporne wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów, a uchybienia formalne nie zwalniają organu podatkowego od wyjaśnienia, czy wydatek miał miejsce. 2. Nakłady, takie jak wymiana drzwi, okien, naprawa instalacji /a więc wymiana elementów zużytych na nowe/, mogą być uznane za prace remontowe nie zwiększające

Decyzją zmieniającą w rozumieniu par. 20 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 151 poz. 717/ jest każda decyzja orzekająca o innym wymiarze karty w stosunku do wymiaru poprzedniego. Decyzją zmieniającą, o której mowa w par. 20 rozporządzenia, jest także pierwsza decyzja wymiarowa na dany rok podatkowy, jeżeli orzeka ona o innymi wymiarze karty

Zwolnienie od opłaty skarbowej, przewidziane w części pierwszej art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./, jest zwolnieniem podmiotowym i dotyczy podatników VAT, bez względu na to, czy płacą oni podatek od towarów i usług, czy też są od tego podatku zwolnieni.

Ani zasada niedziałania prawa wstecz, ani - tym bardziej - wprowadzanie przepisów bez /lub z czysto dekoracyjną, siedmiodniową/ vacatio legis, całkowicie niewystarczającą w wypadku realizowanych transakcji gospodarczych o dużym zakresie, nie są zasadami konstytucyjnymi nie doznającymi wyjątków. Jednakże stanowienie przepisów zrywających z tymi zasadami powinno być traktowane jako wyjątek, uzasadniony

W sytuacji, gdy oskarżony popełnił przestępstwa w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk, przy czym jedynie co do niektórych z nich zachodzą przesłanki do nadzwyczajnego złagodzenia kary, sąd orzekając jedną karę za ten ciąg przestępstw może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo wymierzyć karę według reguł określonych w art. 91 § 1 in fine kk, tj. nawet z ewentualnym nadzwyczajnym

Kasacja zarzucająca naruszenie art. 8 KP przez wadliwe ustalenie podstawy faktycznej istotnej dla zastosowania tego przepisu nie ma usprawiedliwionej podstawy.

Osoba wprowadzająca towar na polski obszar celny, która składa nieprawdziwe oświadczenie w deklaracji, o której mowa w § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 grudnia 1997 r. w sprawie sposobów i warunków wykonywania kontroli celnej (Dz.U. Nr 154, poz. 1007 ze zm.), co do zaistnienia warunków sprecyzowanych w treści § 1 ust. 1 pkt 3 oraz § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18

Sąd Okręgowy rozpoznający na rozprawie wniosek prokuratora o umorzenie postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy i o zastosowanie środków zabezpieczających (art. 354 pkt 2 in principio w zw. z art. 324 k.p.k.) orzeka w składzie określonym w art. 28 § 1 k.p.k. także wówczas, gdy ustawa za czyn objęty wnioskiem przewiduje karę 25 lat pozbawienia wolności lub dożywotniego pozbawienia wolności i rozstrzyga