1. Wymagane prawem zeznanie podatnika zawiera oświadczenia wiedzy, a nie woli. Winno być ono prawdziwe pod rygorem skutków karnych /art. 86 i art. 88 ustawy karno skarbowej/. Nie może zatem być złożone przez pełnomocnika, a tylko wyłącznie przez podatnika /bądź jego ustawowego przedstawiciela/. 2. Postępowania podatkowe oraz sądowe o dział spadku normalnie nie powinny pozostawać ze sobą w związku.

Możliwość nałożenia sankcji z art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ musi związać się z wykazaniem, że podatnik naruszył obowiązki określone w art. 27 ust. 4 ustawy, natomiast sam fakt nieuzasadnionego obniżenia podatku należnego o określoną kwotę podatku naliczonego nie jest automatycznie podstawą zastosowania

1. Nie można przyjmować, że pojęcie "zakończenie spraw dotyczących przyznanej pomocy" zawiera w sobie podstawę do weryfikowania na zasadzie art. 16 par. 1 Kpa ostatecznych decyzji administracyjnych, wydanych przez właściwe organy wojskowe na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych /Dz.U. 1992 nr 5 poz. 19 ze zm./. 2. W sprawach funkcji zleconych administracji

Wykładnia art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie pozostawia wątpliwości co do tego, że chodzi w nim o te rzeczy, które służyły osobie przesiedlającej się, a więc o rzeczy te same, a nie takie same.

Prawną podstawę zmiany nazwiska małoletniego dziecka skarżącej jest przepis art. 2 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328 ze zm./. Wobec braku porozumienia między rodzicami /art. 5 ust. 3 cyt. ustawy/, każde z nich może zwrócić się o rozstrzygnięcie do Sądu opiekuńczego. Tak więc, w wypadku utrzymującego się sporu pomiędzy

Przepis art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie może stanowić podstawy do zastosowania przewidzianej w nim sankcji w przypadku każdego błędu podatnika. Tylko naruszenie przez podatnika zasad wymienionych w art. 27 ust. 4 ustawy oraz jednoczesne wystąpienie zawyżenia podatku naliczonego, tworzy podstawę

Z art. 94 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) wynika dla właściwego organu szkoły wyższej powinność wypowiedzenia stosunku pracy adiunktowi, nie mającemu stopnia naukowego doktora habilitowanego, jeżeli upłynął czas określony w art. 88 ust. 2 tejże ustawy lub dłuższy wyznaczony statutem uczelni, chyba że sprzeciwiają się temu szczególne, prawnie

O zakwalifikowaniu towaru do grupy podlegającej zwolnieniu od cła z mocy art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ jako rzeczy, która służyła osobie przesiedlającej się do użytku osobistego, domowego lub zawodowego albo do prowadzenia działalności gospodarczej decyduje nie konkretny, zamierzony sposób jej wykorzystania, lecz jego obiektywne

Na decyzję Ministra Edukacji Narodowej lub innego właściwego ministra, podjętą na podstawie art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), o uchyleniu uchwały senatu lub decyzji rektora uczelni przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Opłaty wnoszone przez członków spółdzielni mieszkaniowej, które zostały przeznaczone na pokrycie kosztów montażu grzejnikowych zaworów termostatycznych w ich mieszkaniach oraz instalacji liczników ciepła w węzłach cieplnych budynków stanowiących własność spółdzielni, nie mają wpływu na wysokość dotacji z budżetu państwa /par. 2 ust. 2 pkt 2 i 4 w związku z par. 3 ust. 5 pkt 3 i 7 rozporządzenia Ministra

Prawo do podwyższonego zasiłku przedemerytalnego ma bezrobotny były pracownik, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy. Zasiłek taki nie przysługuje osobie, która z przyczyn ekonomicznych zaprzestała prowadzenia zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Zaznajomienie strony z dowodami zebranymi w ramach innego postępowania, w tym także postępowania karnego skarbowego, nie zwalnia organu podatkowego od obowiązku wynikającego z art. 10 par. 1 Kpa zapoznania jej z tymi dowodami i materiałami w toku postępowania podatkowego, zmierzającego do wydania na ich podstawie decyzji podatkowej. Na żądanie strony, a w uzasadnionych wypadkach także z urzędu, organ

1. Obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług jest prawem a nie obowiązkiem podatnika. Jeśli jednak podatnik decyduje się na tego rodzaju posunięcie, to może je wykonać jedynie w miesiącu otrzymania faktury lub w miesiącu następnym. Tak więc niedopuszczalnym jest aby podatnik mógł dokonać odliczenia w kwietniu z faktur otrzymanych w maju danego roku.

1. Strona rezygnując z wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję ostateczną i decydując się na rozpatrzenie sprawy w trybie art. 155 Kpa przez organ nadzoru wyznacza tym samym zakres rozpoznania sprawy przez ten organ oraz przez Sąd w razie późniejszego wniesienia skargi na decyzję organu nadzoru. Sądowa kontrola tych decyzji sprowadza się do oceny, czy minister finansów naruszył

Organ odwoławczy, przekazując sprawę do ponownego rozstrzygnięcia, może wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Chodzi tu o wskazanie okoliczności faktycznych, które mają znaczenie prawne dla rozstrzygnięcia sprawy. Organ odwoławczy nie może natomiast przesądzić treści rozstrzygnięcia sprawy przez nakaz załatwienia jej pozytywne lub negatywnie dla odwołującego

1. Opierając się na konstrukcji wad powodujących nieważność oraz wzruszalność decyzji administracyjnych, można wskazać rodzaje naruszeń przepisów, które trzeba zaliczyć do istotnych, skutkujących nieważność uchwały organu gminy. Do nich należy naruszenie: przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego

W świetle obowiązującego art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ skarżący nie mógłby uzyskać prawa do zasiłku z braku spełnienia wymogu legitymowania się zatrudnieniem przez co najmniej 365 dni w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania. Nie jest więc trafny zarzut o konieczności odliczenia

Na mocy art. 13 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1996 nr 47 poz. 211 ze zm./ kierownik urzędu pracy nie może orzec o utracie przez bezrobotnego prawa do zasiłku, jeżeli bezrobotny zgłosił się w wyznaczonym terminie w urzędzie z opóźnieniem, które usprawiedliwił.