1. Odmowa uznania przez organ podatkowy przerwy w działalności gospodarczej podatnika /par. 15 rozporządzenia Ministra Finansów ż dnia 21 grudnia 1990 r. w sprawie karty podatkowej - Dz.U. nr 92 poz. 545/ czy to ze względu na spóźnione jej zgłoszenie, czy też z powodu podjęcia działalności w okresie deklarowanej przerwy, powinna mieć formę decyzji administracyjnej. 2. Pobór podatku w wyniku odmowy

Umowa cywilnoprawna przenosząca obowiązek płacenia podatku od nieruchomości z właściciela na dzierżawcę gruntu nie wywiera skutków w zakresie obowiązków publicznoprawnych, w szczególności nie powoduje przeniesienia na dzierżawcę wynikającego z ustawy obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości.

1. Przy ocenie, czy omyłka o której mowa w art. 113 par. 1 Kpa ma charakter oczywisty mają zastosowanie zasady przyjęte przy prostowaniu omyłek w orzeczeniach sądowych na podstawie art. 350 Kpc. 2. Błędnego oznaczenie w decyzji administracyjnej przedmiotu rozstrzygnięcia nie można zmienić na prawidłowe na podstawie art. 113 par. 1 Kpa w formie sprostowania oczywistej omyłki.

1. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana ,jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. 2. Obowiązkiem organu stwierdzającego nieważność decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa

Minimalna wysokość cła /ust. 3 pkt 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 lipca 1991 r. w sprawie zawieszenia do dnia 31 grudnia 1991 r. pobierania cel od niektórych towarów - Dz.U. nr 67 poz. 289/ nie jest "stawką podstawową, określoną w taryfie celnej", do której odwołuje się par. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1989 r. w sprawie ceł na towary przywożone z

Decyzja wojewody w sprawie stwierdzenia nabycia z mocy prawa mienia komunalnego ma charakter deklaratoryjny /art. 18 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./. Zawiera ona także element konstytutywny, gdyż gmina może dysponować mieniem komunalnym dopiero z chwilą wydania decyzji przez wojewodę.

Warunek uprzedniego wezwania do usunięcia postanowień uchwały naruszających interes prawny skarżącego, zawarty w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95/ zostaje spełniony, jeżeli wezwanie takie zostanie zawarte w odwołaniu od decyzji burmistrza, który na podstawie kwestionowanej przez skarżącego uchwały rady odmawia ustalenia lokalizacji inwestycji

Ustawa z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445/ wprowadza wyłącznie zwolnienia od cła z mocy samego prawa, ściśle określając katalog zwolnień w art. 14 ust. 1, art. 15 do art. 17, art. 20 i art. 122 ustawy. W katalogu zwolnień od cła nie mieszczą się przypadki dotyczące samochodów przeznaczonych dla inwalidów.

Ograniczenie produkcji wywołane zmniejszeniem popytu na wyroby nie stanowi przestoju w rozumieniu art. 81 kodeksu pracy.

Kurator oświaty zajmuje szczególną pozycję w postępowaniu likwidacyjnym przedszkola publicznego. Likwidacja bowiem może nastąpić nie tylko po zawiadomieniu kuratora, lecz przede wszystkim w porozumieniu z kuratorem, co legitymuje go do przedstawienia swojego stanowiska i ogranicza swobodę działania rady.

Nie jest dopuszczalna skarga komisji rady gminy na uchwałę tej rady.

Nieważna jest uchwała rady gminy stwierdzająca, że odstępuje się od pobierania podatku od budynków mieszkalnych lub ich części.

1. Nie podlegają podatkowi od nieruchomości grunty opodatkowane podatkiem leśnym. 2. Grunty /las/ opodatkowany podatkiem leśnym obejmuje nie tylko las, ale także grunty związane z gospodarką leśną, zajęte pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej budynki i budowle oraz miejsca składowania drewna.

Nieważna jest decyzja administracyjna nakazująca na podstawie art. 37 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ przymusową rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części bez jednoczesnego wskazania podmiotu /strony/, do którego nakaz ten jest skierowany. Decyzja taka rażąco narusza przepis art. 38 ust. 1 prawa budowlanego i art. 107 par. 1 Kpa oraz

1. Przepis art. 199 § 3 k.p.a. nie zawiera zakazu jednoczesnego wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz podania o wznowienie postępowania lub żądania stwierdzenia nieważności decyzji. 2. Wszczęcie postępowania o stwierdzenie nieważności lub o wznowienie postępowania (art. 199 § 3 k.p.a.) przed wniesieniem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie stanowi przesłanki odrzucenia

Powszechne stosowanie w sprawach wojskowych podporządkowanych Kodeksowi postępowania administracyjnego zasady informowania stron o przysługujących im uprawnieniach stanowi nie tylko wypełnienie nakazu art. 9 Kpa, ale jest zarazem gwarancją równego traktowania wszystkich poborowych, a tym samym urzeczywistnia zasadę równych praw i jednakowej ochrony prawnej /art. 67 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej

1. Zastosowanie stawki celnej uzależnione jest wyłącznie od daty zgłoszenia do odprawy celnej. 2. Fakt opóźnienia decyzji przez bank udzielający gwarancji kredytowych i przez to opóźnienie realizacji transakcji nie ma i nie może mieć wpływu na wysokość stawki celnej. 3. Wartością celną towaru jest - zgodnie z brzmieniem art. 25 ust. 1 Prawa celnego - cena zapłacona lub należna za towar celny /wartość

Różnica między oprocentowaniem kredytów i pożyczek, stosowanym przez bank wobec pracowników tego banku a stosowanym wobec innych kredytobiorców bądź pożyczkobiorców nie jest opustem z ceny, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1991 nr 49 poz. 216/.

Na wydane z urzędu postanowienie nie dopuszczające interwenienta ubocznego do udziału w sprawie po stronie powodowej nie przysługuje zażalenie.

Sprawy wynikające z ordynacji wyborczej /ustawa z dnia 8 marca 1990 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin - Dz.U. nr 16 poz. 96 ze zm./ nie mogą być zaskarżone w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ do sądu administracyjnego.

Jeśli obiekt budowlany posiada cechy właściwe dla budynku w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/, to nie jest budowlą w rozumieniu tej ustawy. Wiata jest budynkiem w rozumieniu wyżej cytowanej ustawy.

Do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji - aktu własności ziemi - organu stopnia podstawowego właściwy jest wojewoda w I instancji i minister w II instancji na mocy art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr 21 poz. 123/.