Możliwość przypisania wystawcy czeku bez pokrycia przestępstwa określonego w art. 61 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo czekowe (Dz. U. 1936 r. Nr 37 poz. 283) zachodzi jedynie wtedy, gdy zapłata czeku nie nastąpiła, wskutek czego posiadacz czeku poniósł szkodę.

W wypadku, w którym przed sądem wojskowym toczyło się postępowanie w sprawie o czyn ścigany z oskarżenia publicznego, a dopiero w toku tego postępowania okazało się, że czyn sprawcy wyczerpuje jedynie znamiona przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego i w związku z tym prokurator wojskowy złożył oświadczenie, że na podstawie art. 557 § 2 kpk (z 1969 r.) obejmuje ściganie tego przestępstwa z urzędu

1. Sam fakt, że ofiarą czynu nierządnego było dziecko, nie wystarcza do uznania, że sprawca działał „ze szczególnym okrucieństwem” (art. 168 § 2 kk). Nakazuje jednak zrelatywizować ocenę w tym aspekcie odpowiednio do zwiększonego z reguły w takim wypadku – w porównaniu z wypadkiem, gdy ofiarą była osoba dorosła – stopnia dolegliwości grożących pokrzywdzonemu, zarówno w sferze zdrowia fizycznego i

Przestępstwo drogowe może być popełnione nie tylko na drodze publicznej, ale również poza nią – wszędzie tam, gdzie ruch pojazdów faktycznie odbywa się i w związku z czym istnieje możliwość zagrożenia bezpieczeństwa dla tego ruchu.

Jeżeli w skład sądu wojskowego orzekającego w sprawie karnej, w której oskarżono wielu żołnierzy, wchodził ławnik mający niższy stopień wojskowy tylko od jednego oskarżonego (art. 579 k.p.k.), to wyrok wydany w tej sprawie podlega z tego powodu uchyleniu tylko w stosunku do tego oskarżonego, wobec którego sąd był nienależycie obsadzony (art. 388 pkt 2 k.p.k.).

Żołnierz starszy służbą (mający dłuższy staż w służbie wojskowej), który uzurpuje sobie nie przewidziane obowiązującymi przepisami uprawnienia wobec żołnierza młodszego służbą (mającego krótszy staż w służbie wojskowej) i w związku z tym dopuszcza się przestępstwa pospolitego, swoim zachowaniem narusza „wojskowy obowiązek służbowy” w rozumieniu art. 564 § 2 k.p.k.

„Szczególne wyróżnienie się w służbie”, o którym mowa w art. 301 § 3 k.k., nie musi polegać na „wzorowym zdyscyplinowaniu” żołnierza w całym okresie odroczenia kary. W ten sposób „wyróżnić się”, w pewnych sytuacjach, żołnierz może również pojedynczym czynem, choćby jego zachowanie w tym okresie wskazywało na przeciętne zdyscyplinowanie, a nawet w przypadku naruszenia dyscypliny wojskowej – byle nie

Przepis art. 57 § 2 k.k. stanowi podstawę do nadzwyczajnego złagodzenia kary w tych sytuacjach, w których nie jest ono możliwe na podstawie innego przepisu ustawy; zezwala więc – w warunkach w nim określonych – na zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary m.in. wobec sprawcy przestępstwa dezercji (art. 304 k.k.), mimo że nie byłoby ono możliwe na podstawie art. 308 k.k.

Złożenie obietnicy udzielenia korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną za czynność stanowiącą naruszenie przepisu prawa stanowi dokonanie przestępstwa przekupstwo czynnego, określonego w art. 241 § 3 k.k. w zw. z art. 239 § 3 k.k., nie tylko jego usiłowanie, również wówczas gdy obietnica udzielenia korzyści nie zostanie przyjęta.

Sprawca przestępstwa określonego w art. 311 § 3 k.k. „działał przy użyciu (...) niebezpiecznego przedmiotu”, jeżeli uderza lub usiłuje uderzyć pokrzywdzonego niebezpiecznym przedmiotem albo też w inny sposób, używając takiego przedmiotu, wyrządza lub usiłuje wyrządzić mu dolegliwość fizyczną.

Przymusowe doprowadzenie do jednostki wojskowej – na podstawie art. 61 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16; zm. Dz.U. z 1992 r., nr 54, poz. 254 i z 1994 r., nr 43, poz. 165) – powołanego do czynnej służby wojskowej, który nie zgłosił się do odbywania tej służby, nie nadaje mu statusu „żołnierza” (art

Złożenie w urzędzie administracji państwowej na druku zawierającym klauzulę pouczającą o skutkach przewidzianych w art. 247 § 1 k.k. nieprawdziwego w swej treści „oświadczenia”, zawiadamiającego o utracie prawa jazdy i wnioskującego o wydanie wtórnika tego dokumentu, nie stanowi złożenia fałszywego „zeznania”. Tego rodzaju zachowanie się – w zależności od ustaleń faktycznych w konkretnej sprawie –

Ustawowe określenie „fakty powszechnie znane”, o których stanowi zdanie pierwsze art. 153 k.p.k., obejmuje również fakty historyczne, utrwalone w piśmiennictwie naukowym, a więc te relacje o pewnych mających miejsce w przeszłości zdarzeniach, w tym także politycznych, które w sposób zgodny z zasadami metodologii naukowej, a więc w oparciu o różnorodne źródła, ujawnione zostały przez historyków.

Sprostowaniem fałszywych zeznań, w rozumieniu art. 247 § 4 pkt 2 k.k., są też zgodne z prawdą wyjaśnienia oskarżonego, które złożył on, gdy zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie karne o fałszywe zeznania.

Żołnierze wchodzący w skład patrolu Żandarmerii Wojskowej nie są przełożonymi żołnierzy legitymowanych lub zatrzymanych, a z ochrony karnoprawnej przewidzianej w art. 311-315 k.k. korzystają na podstawie art. 316 k.k.

Reguły ustrojowe wynikające z przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 25, poz. 103 z późn. zm.) dopuszczają możność wykonywania wszelkich Funkcji Prokuratora Generalnego przez jego zastępców, a tym samym dopuszczają również składanie przez nich rewizji nadzwyczajnej; pomimo braku szczegółowej w tej kwestii regulacji ustawowej.

1. W wypadku naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym podstawowym kryterium określającym „poważną szkodę w mieniu” w rozumieniu art. 145 § 1 k.k. powinna być wielokrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, ustalonego na podstawie ostatnich – w odniesieniu do czasu popełnienia czynu – urzędowych danych, ogłaszanych przez Prezes Głównego Urzędu Statystycznego, stosownie do przepisów ustawy

Przepis art. 389 k.p.k. stanowi podstawę uzasadniającą wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym orzeczeniem.

Oświadczenie złożone przez żołnierza wobec przełożonego, że nie przyjmie broni, będące manifestacją woli powstrzymywania się od posługiwania się nią, jest odmową wykonywania obowiązku wynikającego ze służby wojskowej (art. 305 k.k.), nie zaś niewykonaniem rozkazu (art. 309 k.k.).

Przez „przyjęcie obowiązków” w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej, o którym mowa w art. 237 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16), należy rozumieć wstąpienie w skład sił zbrojnych obcego państwa lub w skład obcej organizacji wojskowej w celu pełnienia służby. Określenia tego nie wyczerpuje natomiast

Z racji szczególnego unormowania legitymacji do zaskarżania orzeczeń w trybie rewizji nadzwyczajnej (art. 464 i art. 591 § 1 k.p.k.) należy przyjąć, że art. 380 § 2 k.p.k., przewidujący możliwość cofnięcia przez oskarżonego wniesionego na jego korzyść środka odwoławczego, nie ma odpowiedniego zastosowania do postępowania toczącego się w trybie tej rewizji (por. art. 462 k.p.k.).

Skazanie za przestępstwo zakwalifikowane kumulatywnie z art. 235 k.k. i art. 156 § 3 k.k. nie upoważnia do orzeczenia nawiązki na podstawie art. 59 pkt 1 k.k., albowiem skutek a postaci uszkodzenia ciała (rozstroju zdrowia) pokrzywdzonego wynika z przestępstwa nieumyślnego.

Pod pojęciem „wiadomości”, o których mowa w art. 48 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. nr 29, poz. 154), a także w wielu przepisach kodeksu karnego (art. 124 § 1 i 2, 131 § 1, 254 § 1, 255 § 1 i 2, 260 § 1 i 2, art. 261, 264 § 1 i 2, 271 § 1 i 2, 326 § 2), rozumieć należy tylko i wyłącznie opis pewnego stanu rzeczy, przy pomocy którego oznajmia się o tym, co miało miejsce w

Samo uzyskanie przez żołnierza podstępem świadectwa lekarskiego, stwierdzającego nie istniejącą w rzeczywistości chorobę lub nałóg, w celu otrzymania na jego podstawie zwolnienia ze służby wojskowej, jednak bez przedstawienia go w tym celu organowi wojskowemu, nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 306 pkt 2 k.k., a jedynie stanowi przygotowanie do tego przestępstwa, karalne na podstawie