W razie zagarnięcia mienia społecznego, dokonanego przez urzędników czy przez osoby podlegające odpowiedzialności karnej przewidzianej dla urzędników, nie ma zastosowania art. 286 § 2 k.k., lecz art. 1 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 68), a obecnie ew. art. 1 i 2 (§ 3) ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. (Dz.U. Nr 36, poz. 228), ze wszystkimi konsekwencjami zagrożeń ustawowych, nie wyłączając

Przy usiłowaniu popełnienia przestępstwa sprawdzianu winy ewentualnej należy szukać poza skutkiem. Okoliczność zaś, że skutek działania sprawców, dzięki pewnym przyczynom zewnętrznym, nie nastąpił, jest obojętny dla zagadnienia odpowiedzialności karnej za realizację zamiaru. W szczególności byłoby niezrozumiałe, dlaczego stan psychiczny sprawcy, polegający na przewidywaniu i godzeniu się na powstanie

Komitety blokowe wykonują niektóre czynności pomocnicze, wchodzące w zakres zarządu państwowej władzy terenowej. Wobec tego członkowie komitetów blokowych ulegają odpowiedzialności karnej przewidzianej dla urzędników (art. 46 § 1 m.k.k.), gdy w zakresie czynności zleconych im przez organa władzy państwowej dopuszczają się przestępstwa.

Ujawnienie w trybie art. 299 § 1 i 4 k.p.k. wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, złożonych w dochodzeniu, gdy zeznania te są całkowicie odmienne od zeznań złożonych na rozprawie, jest nie tylko prawem, lecz zgodnie z art. 8 k.p.k. obowiązkiem sądu, jeżeli nie korzystanie z tego prawa kolidowałoby z zasadą dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej.

konsument, dla którego towar przeznaczony był w sklepie po cenie niższej, wskutek włączenia się pośrednika otrzymuje ten towar po cenie podwyższonej o zysk tego pośrednika.

Obowiązki urzędnika nie tylko są określone w odpowiednich przepisach służbowych, ale wynikają nadto z samej istoty urzędowania i charakteru zajmowanego stanowiska. Każde postępowanie urzędnika, nie odpowiadające tym ramom w zależności od sytuacji faktycznej, może być uznane za przekroczenie władzy lub niedopełnienie obowiązku. Urzędnik celny jest urzędnikiem powołanym do ścigania wszelkiego rodzaju

Zamiar przywłaszczenia cudzego. mienia może wyrazić się w każdym działaniu polegającym na zagarnięciu przez sprawcę cudzej rzeczy w celu zapewnienia sobie możliwości rozporządzenia nią tak, jak by była ona jego własnością. Okoliczność, że blachę, którą oskarżony usiłował zabrać, przeznaczył on nie dla siebie, lecz dla innych osób i to rzekomo za przyśpieszenie wykonania prac dla pokrzywdzonej wytwórni

Do obowiązków służbowych lekarzy zatrudnionych w społecznej służbie zdrowia należy między innymi leczenie wszystkich chorych uprawnionych do korzystania z bezpłatnego leczenia w danej placówce służby zdrowia. Wszelkie znamiona przestępstwa z art. 286 § 2 k.k. mieszczą się w czynie oskarżonego, jeżeli czyn ten polega na odmówieniu przez lekarza rejonowego ośrodka zdrowia dokonania bezpłatnej wizyty

Przestępstwo z art. 3 § 2 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 68) zachodzi wtedy, gdy sprawca, który nabywa lub w jakimkolwiek celu przyjmuje mienie społeczne, wiedząc o tym, że zostało skradzione lub w inny sposób zagarnięte, albo pomaga do zbycia lub ukrycia uczynił sobie z tego stałe źródło dochodów albo gdy dopuszcza się tego przestępstwa w stosunku do mienia społecznego o znacznej

Niezachowanie formy pisemnej przy wydaniu zarządzenia w kwestii powołania ławnika na posiedzenie sądu (aczkolwiek forma taka jest pożądana) nie uchybia przepisom k.p.k. (nie przewidują one, bowiem szczególnej formy dla tego rodzaju zarządzeń). Dla bytu przestępstwa z art. 4 § 1 m.k.k. nie jest istotny czas przechowywania broni (okoliczność ta może natomiast mieć wpływ na wymiar kary), lecz zamiar nielegalnego

Jak wynika z treści artykułu 5 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. (obecnie art. 8 ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. o odpowiedzialności karnej za przestępstwa przeciwko własności społecznej Dz.U. Nr 36, poz. 228), w sprawach o przestępstwa przeciwko mieniu społecznemu nie stosuje się w zasadzie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, chyba-że zachodzą wyjątkowe okoliczności wskazujące

W myśl art. 256 k.p.k. oskarżony ma prawo w siedmiodniowym terminie od daty doręczenia odpisu aktu oskarżenia złożyć uzasadniony wniosek o wezwanie na rozprawę świadków, co do których prokurator wnosił zgodnie z art. 248 § 2 k.p.k. o odczytania ich zeznań na rozprawie. Jednakże wskazany wyżej termin nie ma charakteru zawitego, lecz tylko instrukcyjny. Przepis art. 299 § 1 k.p.k. zezwala na odczytanie

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy (ZO 39/49), pojęcie podmiotu przestępstw urzędniczych podane w art. 292 k.k. zostało rozszerzone na osoby wyszczególnione w przepisie art. 46 m.k.k. Odpowiedzialności za przestępstwa urzędnicze (art. 286291 k.k.) podlegają więc nie tylko urzędnicy sensu stricto, lecz również między innymi osoby wykonujące zlecone czynności w zakresie zarządu samorządowego (art. 292 k.k.)

Przepis art. 242 k.k. ma zastosowanie jedynie w tych wypadkach, gdy oskarżony swoim działaniem lub zaniechaniem stwarza stan niebezpieczeństwa, które grozi bezpośrednio życiu człowieka. Gdy natomiast jako skutek działania lub zaniechania oskarżonego nastąpiła śmierć człowieka, którą sprawca jako skutek przewidywał, lecz bezpodstawnie przypuszczał, że go uniknie, lub skutku nie przewidywał, lecz mógł

1. Złożone przez kierownictwo państwowego zakładu produkcyjnego poświadczenie nieprawdy nie wypływające nawet z niskich intencji, dające jednak władzom przełożonym fałszywy obraz rzeczywistości i działające demoralizująco na pracowników danego zakładu, nie może być uznane za czyn społecznie znikomo niebezpieczny. 2. Jeżeli umorzenie postępowania sądowego z powodu znikomego społecznego niebezpieczeństwa

Świadectwo prywatnego lekarza wystawione bezpośrednio po zajściu może być bardzo pomocne biegłemu sądowemu do wydania opinii sądowo-lekarskiej co do charakteru doznanych uszkodzeń, albowiem opisuje ono wygląd świeżych jeszcze obrażeń. Świadectwo takie nie może jednak zastąpić obiektywnego dowodu w postaci ekspertyzy sądowo-Iekarskiej, której wyniki mogą być zupełnie odmienne od treści świadectwa, zwłaszcza

Zasadą polskiego procesu karnego jest to, że rozprawa odbywa się ustnie (art. 276 k.p.k.) i że świadków wzywa się i przesłuchuje na rozprawie (art. 298 k.p.k.). Tę zasadę konkretyzują art. 299 i 300 k.p.k., wyliczające taksatywnie wypadki, w których sądowi wolno od niej odstąpić. Nie znaczy więc to, żeby sąd był obowiązany odczytać nieco odmienne nawet zeznania świadka złożone podczas poprzednich przesłuchań

aresztu tymczasowego. W razie nie zaliczenia aresztu tymczasowego decyzję swą sąd rewizyjny powinien uzasadnić, wskazując motywy, które nim kierowały przy nie zaliczaniu aresztu międzyinstancyjnego. Kodeks postępowania karnego nie określa, w jakich wypadkach należy nie zaliczać aresztu międzyinstancyjnego, pozostawiając tę kwestię judykaturze. Można oskarżonemu nie zaliczyć aresztu międzyinstancyjnego

Biegły wezwany na rozprawę wskutek usprawiedliwionej nieobecności wyznaczonego w sprawie innego biegłego, jeżeli dyskwalifikuje opinię wydaną przez tego biegłego w toku śledztwa, powinien nie tylko przedstawić nową, własną analizę, ocenę fachową oraz wnioski, lecz również przekonywająco uzasadnić nowe stanowisko przez ustosunkowanie się między innymi do opinii swego poprzednika. Nie wystarczy przeto

W razie ustalenia, że oskarżony nieumyślnie spowodował niebezpieczeństwo katastrofy w komunikacji, w wyniku czego nastąpiła śmierć człowieka, trafna jest w tym wypadku kwalifikacja prawna przestępstwa z art. 230 § 1 k.k., jako zagrożonego surowszą karą (art. 36 k.k.), a nie z art. 215 § 2 k.k.