Czy wprowadzona w ustawie z dnia 24 lutego 1989 r. o niektórych warunkach konsolidacji gospodarki narodowej oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 10 poz. 57/ nowela do prawa lokalowego /art. 11 pkt 2 lit. "a"/ tejże ustawy wyłącza stosowanie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 21 poz. 124/, który przewiduje stosowanie dawnych przepisów w sprawach

1. Zaskarżeniu do sądu administracyjnego podlegają wyłącznie te uchwały organów samorządu adwokackiego, które mają znamiona decyzji administracyjnych. 2. Uchwała okręgowej rady adwokackiej, odmawiająca przyznania adwokatowi dopłat do biletu kolejowego z miejsca zamieszkania do siedziby zespołu, nie jest decyzją administracyjną.

Artykuł 80 § 4 k.k.w. nakłada na sąd orzekający w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia obowiązek wysłuchania zwolnionego. Rozwiązanie to ma na celu zapewnienie skazanemu możliwości realizowania przysługującego mu prawa do obrony. Jest oczywiste, że uprawnienie to może być prawidłowo wykorzystane tylko wtedy, gdy skazany zostanie zawiadomiony o terminie i celu posiedzenia oraz

Prawo spółdzielcze nie nakłada na spółdzielnię mieszkaniową obowiązku przydzielenia byłym małżonkom dwóch odrębnych lokali mieszkalnych w zamian za prawo do lokalu dotychczas zajmowanego. Obowiązku takiego nie może też nałożyć na spółdzielnię sąd w orzeczeniu dokonującym podziału majątku wspólnego małżonków.

Sprawy udzielania i umarzania kredytów bankowych nie należą do kategorii spraw objętych art. 1 par. 1 pkt 1 i art. 196 par. 2 Kpa i skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w powyższej sprawie jest niedopuszczalna.

Zastosowanie środków wychowawczych lub poprawczych w warunkach określonych w art. 9 § 3 k.k. nie musi być poprzedzone badaniem oskarżonego w rodzinnym ośrodku diagnostyczno-konsultacyjnym, aczkolwiek przeprowadzenie takich badań niekiedy może okazać się celowe i pożądane.

Niezwrócenie się przez sąd rejestrowy do organu antymonopolowego o zajęcie stanowiska, czy akt o utworzeniu spółki przez podmioty, które należały do rozwiązanego zrzeszenia przedsiębiorstw państwowych, nie narusza przepisów o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym w gospodarce narodowej (art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r. o niektórych warunkach konsolidacji gospodarki narodowej oraz

Z przepisów ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o łączności /Dz.U. 54 poz. 275/ ani z przepisów rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 23 czerwca 1986 r. w sprawie ordynacji telekomunikacyjnej /Dz.U. nr 27 poz. 135/ nie wynika by przyznawanie abonamentu telefonicznego odbywało się w formie decyzji w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego zaskarżalnej do Sądu administracyjnego.

Odwołanie pracownika naukowo-dydaktycznego uczelni z funkcji kierownika jednostki organizacyjnej tej uczelni oraz pozbawienie go dodatku funkcyjnego związanego z tą funkcją nie należy do właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa/.

Odmowa wyrażenia zgody na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych - dokonana trybie art. 7 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79 ze zm./ - dotyczy czynności łączącej się z planowaniem przestrzennym i nie ma prawnego charakteru decyzji administracyjnej.

Artykuł 383 k.p.k. nie wyklucza możliwości wymierzenia przez sąd odwoławczy kary zasadniczej oskarżonemu, wobec którego sąd pierwszej instancji odstąpił od jej wymiaru lub poprzestał na orzeczeniu tylko kary dodatkowej.

Ustanowienie pełnomocnika w sprawie administracyjnej – na podstawie art. 32 k.p.a. – do zastępowania mocodawcy „w sprawie podatkowej za 1987 r.” daje temu pełnomocnikowi również umocowanie do działania w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Decyzje podejmowane w sprawie skierowania, bądź odmowy skierowania studenta na komisję lekarską nie są decyzjami w rozumieniu prawa administracyjnego /art. 107 Kpa/ lecz decyzjami wewnątrzzakładowymi, na które nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa/.

1. Dla zachowania przewidzianego w art. 199 par. 1 Kpa - trzydziestodniowego terminu do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, niezbędne jest, aby skarga strony wpłynęła do organu, który wydał zaskarżoną decyzję, najpóźniej w trzydziestym dniu od daty doręczenia decyzji stronie. 2. Niedotrzymanie określonego w art. 199 par. 1 Kpa terminu wniesienia skargi sądowoadministracyjnej do

Osoba, która uzyskała posiadanie nieruchomości w drodze umowy sporządzonej bez zachowania formy aktu notarialnego, może być – w zakresie zasiedzenia tej nieruchomości (art. 172 § 1 k.c.) – uznana za samoistnego posiadacza będącego w dobrej wierze.

Akty prawne organów uczelni, dotyczące przyznania, nie przyznania lub cofnięcia stypendium socjalnego studentowi tej uczelni, są przejawami władztwa zakładowego i stosunków zakładowych w uczelni, a nie decyzjami administracyjnymi w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego.

Stwierdzenie nabycia spadku jest sprawą prywatną, która nie łączy się bezpośrednio z interesem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Przywrócenia terminu do złożenia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie uzasadnia okoliczność, że najbliższy urząd pocztowy był nieczynny w ostatnim dniu terminu, jeżeli strona mogła w tym dniu nadać skargę w innym urzędzie pocztowym, bądź złożyć ją bezpośrednio organowi, którego decyzja jest przedmiotem skargi.

Dezercja w czasie wojny z szeregów Ludowego Wojska Polskiego nie może nie wpływać na ocenę postawy z tego okresu osoby zainteresowanej w otrzymaniu uprawnień kombatanckich, w kontekście kryteriów wymienionych w preambule ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122 ze zm./.

Czy właścicielowi domu wielomieszkaniowego przysługuje prawo zajęcia zwolnionego lokalu użytkowego w tym domu w celu wykorzystania go dla prowadzenia działalności gospodarczej?

Zgoda na zamianę lokalu zakładowego, wyrażana przez zakład pracy będący dysponentem takiego lokalu, nie jest wyrażana w formie decyzji administracyjnej w rozumieniu art. 104 Kpa, lecz jest oświadczeniem woli w rozumieniu przepisów prawa cywilnego.

W sprawie, w której podejrzany przedstawia swój czyn jako działanie w obronie koniecznej, przy braku dowodów przeciwnych, zastosowanie wobec podejrzanego aresztu tymczasowego, w warunkach gdy odrzucenie obrony koniecznej wynika wyłącznie z subiektywnej oceny prowadzącego postępowanie, należy uznać za oczywiście niesłuszne.