Skoro przepis stanowiący upoważnienie ustawowe do wydania aktu wykonawczego nie może być sam w sobie podstawą orzeczenia sądowego, to nie jest możliwe również badanie jego zgodności z Konstytucją w trybie pytania prawnego. Nie jest bowiem dopuszczalne inicjowanie za pomocą pytań prawnych kontroli generalno-abstrakcyjnej przed Trybunałem.

Zasada ne bis in idem znajduje zastosowanie po dokonaniu przez Trybunał oceny celowości prowadzenia postępowania i orzekania w kwestii, która została już jednoznacznie i ostatecznie rozstrzygnięta. Stwierdzenie przesłanki ne bis in idem prowadzi do umorzenia postępowania z powodu zbędności orzekania.

Do naruszenia prawa lub wolności konstytucyjnej nie dochodzi wtedy, gdy niemożność realizacji określonych praw czy wolności (w niniejszej sprawie - uzyskania przez skarżącą rozstrzygnięcia poprzedzonego merytorycznym rozpoznaniem sprawy przez sąd) wynika z zaniechań samej skarżącej - dobrowolnej rezygnacji z dochodzenia roszczeń w drodze procesu cywilnego po zwrocie pozwu.

Mając na uwadze specyfikę wznowienia postępowania na podstawie art. 4011 k.p.c., konieczność zagwarantowania prawa do sądu właściwego oraz prawa do zaskarżania orzeczeń, konieczne wydaje się rozszerzenie zakresu przedmiotowego tego przepisu.

Kontrola konstytucyjności zainicjowana skargą, musi mieć za przedmiot ustawę lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach osoby wnoszącej skargę.

Prawidłowe wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK - to jest wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw - wymaga przeprowadzenia rozważań, których treścią jest dekodowanie z kwestionowanych regulacji normy prawnej, a następnie porównanie jej z normą konstytucyjną, co ma na celu wykazanie sprzeczności między nimi.

Warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie drogi prawnej poprzez złożenie wszystkich przewidzianych prawem środków zaskarżenia oraz doprowadzenie do wydania ostatecznego orzeczenia o określonych w ustawie zasadniczej wolnościach, prawach lub obowiązkach osoby wnoszącej skargę.

Od pozycji prawnej komornika jako organu państwa (organu egzekucji sądowej), oddzielić należy kwestie osobistego i majątkowego statusu komornika jako określonej osoby, tzw. piastuna organu.

Brak jest podstaw do przyjęcia, że wydanie orzeczenia o akcie normatywnym, który utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia, jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw.

Zależność między odpowiedzią na pytanie prawne a rozstrzygnięciem sprawy polega na tym, że treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego ma wpływ na rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem stawiającym pytanie prawne. Zależność ta jest oparta na odpowiedniej relacji między treścią kwestionowanego przepisu i stanem faktycznym sprawy, w związku z którą przedstawione zostało pytanie prawne. Przedmiotem

Ocena konstytucyjności części § 2 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie stawek podstawowych wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych, asesorów i aplikantów sądowych oraz stawek dodatku funkcyjnego sędziów nie spełnia przesłanki funkcjonalnej rozstrzygnięcia sprawy przez sąd pytający.

Obowiązek wykazania, że pomimo nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej zachodzi uzasadniony przypadek, pozwalający na orzeczenie zwrotu kosztów postępowania, ciąży na skarżącym.

W świetle art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) zbędność orzekania stanowi podstawę do umorzenia postępowania, które na etapie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej przyjmuje formę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Sfera stosowania prawa nie może stanowić przedmiotu oceny Trybunału Konstytucyjnego, który jest „sądem nad prawem” a nie „nad faktami”.

Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi.

Odmowa nadania skardze dalszego biegu wynika między innymi z nieuzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej.

Art. 42 ust. 2 Konstytucji, statuując prawo do obrony, nie gwarantuje jednak prawa do zaskarżenia orzeczenia. Zasada prawa do obrony, odnosząca się do wszystkich przewidzianych przez ustawodawcę stadiów postępowania, nie może być postrzegana jako zasada substytuująca prawo do zaskarżenia orzeczenia.

Konsekwencją braku możliwości działania przez Trybunał Konstytucyjny ex officio jest poddawanie ocenie formułowanych przez skarżącego zarzutów jedynie w zakresie wyznaczonym przez skarżącego, przy czym na etapie postępowania zażaleniowego Trybunał zobowiązany jest odnieść się jedynie do tych części środka odwoławczego, które mają na celu wykazanie nieprawidłowości ustaleń dokonanych przez Trybunał

Trybunał Konstytucyjny - jako sąd nad prawem - nie może odnosić się do procesu stosowania prawa, przedmiotem kontroli może być jedynie treść przepisu.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) zwrot kosztów postępowania orzekany jest wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. W razie nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny może orzec zwrot kosztów postępowania tylko „w uzasadnionych przypadkach.

Obowiązkiem skarżącego jest wskazać jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone.