Występujący w sprawie obrońca z wyboru (autor kasacji), pełniący rolę pomocnika procesowego strony, powinien zgodnie z treścią art. 140 k.p.k. zostać zawiadomiony o wezwaniu skazanego do uiszczenia opłaty od kasacji. Przy braku powiadomienia obrońcy o wezwaniu skazanego do uiszczenia opłaty kasacyjnej, nastąpiło ograniczenie prawa do obrony. Wszak strona nie może ponosić ujemnych konsekwencji procesowych

Wprawdzie oczywistym uchybieniem (…) było nieuprzedzenie stron o możliwości przyjęcia, że wszystkie czyny zarzucane w akcie oskarżenia (…) mogą zostać uznane za jeden a nie, jak dotychczas sygnalizowano, dwa ciągi przestępstw, niemniej uchybienie to należy zaliczyć do kategorii formalnych i w istocie nie mających istotnego znaczenia dla sytuacji oskarżonego. Brak sprecyzowania w uprzedzeniu stron o

Sformułowana w art. 2 § 2 k.p.k. zasada prawdy materialnej wprowadza wprawdzie w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, rozumie się jednak przez nie ustalenia udowodnione, a więc takie, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Obowiązek udowodnienia odnosić należy jednak

Objęcie przez przedsiębiorstwo państwowe cudzej nieruchomości w posiadanie na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (jedn. tekst: Dz.U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 ze zm.) w celu budowy urządzeń przesyłowych uzasadnia przyjęcie dobrej wiary tego przedsiębiorstwa jako posiadacza służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu

Strażnicy Państwowej Straży Łowieckiej mogą prowadzić dochodzenia oraz wnosić i popierać akty oskarżenia w postępowaniu uproszczonym o przestępstwo z art. 52 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (tekst jednolity z 2005 r. Dz. U. Nr 127, poz. 1066 z późn. zm.).

Nie sposób (…) zaakceptować, choćby ze względów logicznych, twierdzeń, według których opłatę można wnosić aż do chwili uprawomocnienia się decyzji o odmowie przyjęcia kasacji, skoro powodem wydania takiej decyzji może być (na gruncie niniejszej sprawy) jedynie upływ terminu do wniesienia tej opłaty.

1. Zgodnie z art. 16 § 2 k.p.k., obligatoryjne było wydanie zarządzenia informującego skazanego o stanowisku wyznaczonego z urzędu obrońcy, o braku podstaw do wyznaczenia z urzędu innego, a w związku z tym, pouczenie go o ewentualnej możliwości wniesienia kasacji przez obrońcę ustanowionego z wyboru, wraz z zakreśleniem terminu 30 dni (art. 524 § 1 k.p.k.), w jakim czynności tej może dokonać. Fakt,

Istota rzeczy sprowadza się (…) do tego, że skazany wiedząc o rzeczywistym powodzie szkody, podał we wniosku o odszkodowanie nieprawdę, usiłując w ten sposób doprowadzić zakład ubezpieczeń do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Postępowanie karne i postawiony skazanemu zarzut oraz przypisany mu czyn wiążą się zatem ze złożeniem tego samego wniosku o odszkodowanie, dotyczącego tego samego samochodu

Zamiar (…), a raczej jego brak, na który powołuje się obrońca skazanej, jest faktem psychologicznym podlegającym takim samym regułom dowodzenia, jak pozostałe znamiona przypisanego skazanej przestępstwa. Wywody skarżącego, związane z tą kwestią, oceniać należy także jako oczywiście bezzasadne, gdyby postrzegać je przez pryzmat błędu co do okoliczności stanowiącej znamię (art. 28 § 1 k.k. - skazana

O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje w istocie ocena stopnia jego społecznej szkodliwości, postrzegana przez pryzmat przesłanek wskazanych w art. 115 § 2 k.k. W świetle tych przesłanek jest oczywiste, że masa posiadanych przez skazanego środków odurzających nie może być jedynym kryterium oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. W kontekście rozważanej kwestii

Zaproponowana w subsydiarnym akcie oskarżenia kwalifikacja prawna, w szczególności propozycja potraktowania zarzuconych zachowań, jako czynu ciągłego z art. 12 k.k. nie jest dla sądu wiążąca do momentu, gdy nie zostanie wskazana jako kwalifikacja prawna przypisanego przestępstwa w prawomocnym wyroku. Propozycja kwalifikacji prawnej zaproponowanej przez oskarżycielkę nie wiązała Sądu, a zatem mógł on

Jeżeli ustawa dopuszcza jedynie możliwość zastosowania określonego przepisu, zaniechanie jego zastosowania nie stanowi obrazy prawa materialnego, może natomiast stanowić podstawę ewentualnych zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych bądź rażącej niewspółmierności kary, które wszakże nie mogą stanowić podstawy kasacji (art. 523 § 1 k.p.k.). Przywoływany przez skarżącego przepis art. 72 § 1 w zw. z art

Niewykazanie, że zachodzi wyjątkowy wypadek z art. 4241 § 2 k.p.c., powoduje odrzucenie skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4248 § 2 k.p.c.).

Jedynym pryzmatem oceny dopuszczalności przekazania osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania są zatem przepisy art. 607p i 607r k.p.k. i tylko powołując się na przesłanki wymienione w tych przepisach wolno sądowi polskiemu odmówić wykonania nakazu. Badanie europejskiego nakazu aresztowania przez pryzmat przesłanek jego wydania jest możliwe jedynie w bardzo wąskim zakresie i tylko

Uwzględnienie kryterium z góry powziętego zamiaru, odnoszonego do wykonania wielu zachowań składających się na jeden czyn zabroniony, które wynika z treści art. 12 k.k., pozwala stwierdzić, że konstrukcja czynu ciągłego nie ma zastosowania do sytuacji, gdy sprawca przyjmuje plan prowadzenia wielorakiej działalności przestępczej, a następnie plan ten realizuje, podejmując każdorazowo, choćby w krótkich

Nie można ustalić w sposób abstrakcyjny jak ma wyglądać waloryzacja. To sąd meriti musi po rozważeniu interesów uczestników postępowania, rozpoznając konkretny stan faktyczny, ustalić wartość nakładu na majątek wspólny, jeżeli uważa że niezgodne, co najmniej z zasadami współżycia społecznego, byłoby określenie wysokości nakładów według ich wartości nominalnej.

Dla wypełnienia znamion przestępstwa stosowania przemocy lub groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności wystarczy subiektywne przekonanie sprawcy, iż wierzytelność faktycznie istnieje.

Skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu, jeżeli w chwili jej wniesienia którakolwiek ze stron nie ma zdolności sądowej, której brak nie może być uzupełniony (art. 406 k.p.c. w zw. z art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c.).

Niedopuszczalna jest skarga kasacyjna od wyroku Sądu Najwyższego oddalającego odwołanie od decyzji Prokuratora Generalnego o przeniesieniu prokuratora w stan spoczynku na podstawie art. 70 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) w związku z art. 62a ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (jednolity tekst: Dz.U. z 2008 r. Nr 7,

Pismo informujące o niestwierdzeniu podstaw do złożenia wniosku o wznowienie postępowania, o którym mowa w art. 84 § 3 k.p.k., powinno spełniać wszelkie wymogi formalne pisma procesowego, wymienione w art. 119 § 1 k.p.k., a wobec tego, stosownie do pkt. 3 tego unormowania, powinno zawierać - wyrażone w formie opinii - treść tego stanowiska oraz jego uzasadnienie. W wypadku, gdy przedłożona sądowi przez

Przyjęcie, że przypisany czyn popełniony został w stosunku do osoby, która ukończyła 15 rok życia w niczym nie zmienił uprawnień matki pokrzywdzonej do złożenia wniosku o ściganie, ponieważ osoba 15 - letnia jest również osobą małoletnią (art. 10 k.c.). Przypomnieć zatem wypada obrońcy, że zgodnie z dyspozycją art. 51§2 k.p.k. „jeżeli pokrzywdzony jest małoletni to prawa jego wykonuje przedstawiciel