Kognicja Sądu administracyjnego w postępowaniu wywołanym skargą na bezczynność organu jest ograniczona do badania, czy organ miał wynikający z prawa obowiązek wydania aktu lub dokonania czynności; czy dokonał tej czynności w terminie określonym w art. 35 par. 3 lub 4 Kpa; czy Strona dopełniła wymogów z art. 37 Kpa i czy po wytoczeniu skargi nie zaszły przesłanki umorzenia postępowania. W postępowaniu

Tryb jednoinstancyjny w myśl art. 160 Kpa dotyczy decyzji odszkodowawczej pozytywnej bądź negatywnej, a nie skargi na bezczynność.

Zgodnie z art. 739 par. 3 Kpc w zw. z art. 35a ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ wysokość kaucji zabezpieczającej roszczenia inwestora z powodu wstrzymania wykonania decyzji zależy od uznania sądu.

1. Art. 87 ust. 2 Konstytucji RP określa akty prawa miejscowego jako źródła powszechnie obowiązującego prawa. Odrębnie regulowana jest kwestia wchodzenia w życie aktów prawa miejscowego. Zgodnie z art. 88 ust. 1 Konstytucji RP wejście w życie aktów prawa miejscowego jest uwarunkowane ich ogłoszeniem. Już porównanie tych przepisów najwyższej rangi wskazuje na odrębność zagadnień powstawania źródeł prawa

Z mocy art. 106 par. 6 Kpa do organu współdziałającego stosuje się odpowiednio przepisy art. 36-38 Kpa, a więc jest on traktowany podobnie jak organ wydający decyzję w przypadku bezczynności. W przypadku bezczynności organu współdziałającego skargę do sądu administracyjnego może wnieść strona. Natomiast organ rozstrzygający może jedynie sygnalizować bezczynność organu współdziałającego, organowi sprawującemu

Bezczynność w zakresie podjęcia przez Radę Miejską stosownej uchwały w przedmiocie odwołania z funkcji ławnika nie można zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Stosownie bowiem do art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, Sąd rozpoznaje skargi na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 1-4. Skarga odnosząca

Błędne pouczenie przez organ egzekucyjny nie może kształtować właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o wyłączenie wierzytelności spod egzekucji /art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, a w konsekwencji nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi przez ten Sąd.

Ponowny wniosek strony o całkowite zwolnienie od uiszczenia kosztów sądowych oparty na tej samej podstawie faktycznej jest niedopuszczalny.

Skarga, o której mowa w art. 227 Kpa jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony różnych interesów jednostki, które nie dają podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego lub postępowania sądowego.

Rada sołecka nie jest uprawniona do wniesienia skargi do sądu. Radzie sołeckiej nie można bowiem przypisać zdolności sądowej /art. 29 i art. 31 Kpa w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Stosownie do przepisu art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ rada sołecka

Stosownie do przepisu par. 2 art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r., o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 36 noweli z dnia 6 września 2001 r. /Dz.U. nr 125 poz. 1368/ który obowiązuje od dnia 30.11.2001 r., na ostateczne postanowienie w sprawie odmowy wyłączenia rzeczy lub prawa majątkowego nie przysługuje skarga do Naczelnego

Zgodnie z art. 160 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe /Dz.U. nr 140 poz. 939 ze zm./ ustanowiony przez sąd kurator jest uprawniony wyłącznie do reprezentowania upadłego banku w postępowaniu upadłościowym. Prawo bankowe nie przewiduje, by kurator mógł upadły bank reprezentować w zakresie spraw podatkowych w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Skarga na uchwałę organu sądu okręgowego podjęta na podstawie art. 41 par. 1 pkt 7 obowiązującej ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25 ze zm./ w sprawie odwołania sędziego ze stanowiska przewodniczącego wydziału nie podlega kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wniesienie skargi przed upływem 30 dni od dnia doręczenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa skutkuje odrzuceniem skargi jako niedopuszczalne.

1. Koniecznością spłacania kredytu bankowego nie można uzasadniać wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, ponieważ nie stanowi to podstawy do przyjęcia, że strona skarżąca wykazała, iż nie ma dostatecznych środków na pokrycie tych kosztów /art. 113 par. 2 Kpc/. 2. Korzystanie przez przedsiębiorstwo z kredytu bankowego nie oznacza, że nie ma ono dostatecznych środków na poniesienie kosztów procesu

1. Zastosownie środków, o jakich mowa w art. 31 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ możliwe jest tylko wtedy, gdy zachodzi stan rzeczy, w którym organ administracji publicznej nie wykonał obowiązku określonego orzeczeniem Sądu. 2. Wydanie decyzji zawierającej wyczerpującej choćby negatywne, odniesienie do wniosku i kończące postępowanie

Obalenie domniemania doręczenia adresatowi pisma sądowego w terminie wskazanym w art. 44 Kpa, upoważnia do wystąpienia przez stroną z wnioskiem o przywrócenie terminu do uiszczenia opłaty.

Nie odbieranie pism z urzędu pocztowego świadczy o nie zachowaniu szczególnej staranności przy dokonywaniu określonych czynności na etapie wniesienia skargi na decyzję do sądu administracyjnego.

Od decyzji wydanej przez organ I instancji przysługiwało skarżącej odwołanie do Ministerstwa Finansów. Tego trybu postępowania skarżąca nie wyczerpała.

Niespornym jest, że do podmiotów uprawnionych do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie należy organ administracji, któremu w tej samej sprawie, na którymkolwiek jej etapie przysługuje kompetencja do jej decyzyjnego rozstrzygnięcia.

Organowi pierwszej instancji nie przysługuje skarga na decyzję organu drugiej instancji.

Wynik kontroli wydany w sprawie badań i certyfikacji na znak bezpieczeństwa nie przyznaje uprawnień, ani nie nakłada obowiązków. Wobec tego na wynik ten nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

W myśl art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ burmistrz jest przewodniczącym zarządu w gminie, upoważnionym do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej /art. 39 ust. 1 cyt. ustawy/. W związku z tym należy przyjąć, iż skarga pochodzi od organu powołanego do wydania decyzji. Żaden jednak przepis prawa