Tryb i termin wniesienia odwołania od decyzji organów rentowych do właściwego sądu powszechnego reguluje art. 477[9] Kpc. Przepis art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy w sprawach należących do właściwości innych sądów.

Interes prawny musi wynikać z konkretnego przepisu prawa, który odnosi się do uprawnień lub obowiązków danego podmiotu. Oznacza zatem istnienie związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków a zaskarżoną decyzją. Jest on oparty na normach administracyjnego prawa materialnego, gdzie musi istnieć konkretna norma prawna, przewidująca w odniesieniu do konkretnego podmiotu i w określonym stanie faktycznym

1. Żądanie skargi ukarania osoby, która nie udostępnia informacji publicznej jest niedopuszczalne w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w świetle art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i w myśl art. 27 ust. 2 tej ustawy żądanie to podlega odrzuceniu.

W sytuacji, gdy decyzja poddana sądowej kontroli legalności określa kwotę zaległości podatkowej i kwotę odsetek za zwłokę, to wartość przedmiotu sprawy /par. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 1995 r. w sprawie wpisu od skarg na decyzje administracyjne oraz inne akty i czynności z zakresu administracji publicznej - Dz.U. nr 117 poz. 563 ze zm./ stanowi suma obu tych należności

Skoro organ gminy /Prezydent Miasta/ wydał decyzję w sprawie jako organ pierwszej instancji, to gmina ta, choć reprezentowana przez inny organ /Zarząd Miasta/ nie jest legitymowana do wniesienia skargi na decyzję organu odwoławczego.

Na uchwałę odrzucającą protest do projektu zmiany planu zagospodarowania przestrzennego art. 23 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ nie dopuszcza skargi sądowej.

Na uchwałę odrzucającą protest do projektu zmiany planu zagospodarowania przestrzennego art. 23 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ nie dopuszcza skargi sądowej.

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę na akt administracyjny wnieść można po wyczerpaniu środków odwoławczych przysługujących w postępowaniu administracyjnym.

Skarga na bezczynność organów przysługuje w przypadkach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 1-4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Powołany przepis przez pojęcie bezczynności organów rozumie organy administracji publicznej o jakich mowa w art. 20 ust. 2 ustawy, a takimi organami nie są okręgowe izby radców prawnych.

Na pisma organu, które nie są aktami administracyjnymi w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1-4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skarga nie przysługuje.

Zaskarżone pismo nie jest aktem administracyjnym, o którym stanowi art. 16 ust. 1 pkt 1-4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i przez to skarga na nie jest niedopuszczalna, co w myśl art. 27 ust. 2 tej ustawy powoduje jej odrzucenie.

Przepis art. 138 par. 2 Kpa, dopuszczający wydanie przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej, winien być interpretowany ściśle, co oznacza, że decyzja taka zgodna jest z powołanym przepisem tylko wówczas, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub znacznej części. Przyczyny, dla których organ odwoławczy uznał za konieczne skorzystanie z możliwości

Podjęcie czynności zmierzających do sprostowania błędów pisarskich czy rachunkowych lub innych oczywistych omyłek popełnionych w decyzji, w tym złożenie wniosku o takie sprostowanie w trybie art. 113 par. 2 Kpa, nie ma wpływu na bieg terminu do wniesienia skargi.

Czy przepis art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ stosuje się do obiektów budowlanych wzniesionych ponad pięć lat wstecz przed jej wejściem w życie, co do których zachodzą przesłanki do nakazania ich rozbiórki na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w związku z art. 103 ust. 2 i art

Do zarządzeń terenowych organów administracji rządowej wydanych przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie ma zastosowania jej art. 16 ust. 1 pkt 5, a przez to skarga na takie zarządzenia jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 27 ust. 2 tej ustawy.

Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie dopuszcza skargi na nieprzyjęcie w formie uchwały przez organ gminy projektu uchwały.

Na uchwałę sejmiku samorządowego województwa niedopuszczalna jest skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.

Brak w decyzji rozstrzygnięcia co do części przedmiotu sprawy jest równoznaczny z brakiem decyzji. W świetle przepisów art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa skarga na decyzję nie zawierającą rozstrzygnięcia o części przedmiotu sprawy, czyniąca zarzuty co do tej części decyzji, jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 204 par. 1 bądź art. 207 par. 6 Kpa.

Sprawy wynikające z ordynacji wyborczej /ustawa z dnia 8 marca 1990 r. - Ordynacja wyborcza do rad gmin - Dz.U. nr 16 poz. 96 ze zm./ nie mogą być zaskarżone w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ do sądu administracyjnego.

Czy jest dopuszczalny na mocy art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ zwrot byłemu właścicielowi nieruchomości przejętej na rzecz Skarbu Państwa w 1970 r. w trybie art. 11 ustawy z dnia 22 maja 1958 r. o terenach dla budownictwa domów jednorodzinnych w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 31 poz. 138 ze zm./ oraz