Przepisy ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ ani inne przepisy prawa nie przewidują wydania decyzji administracyjnej w sprawie zwrotu nienależnej opłaty za zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych. Ochrona interesów podmiotu spełniającego nienależne świadczenie publicznoprawne polega na możliwości żądania

Czy ustalenie w ostatecznej decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego /art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ terminu jej wykonania znajduje podstawę w przepisie art. 15 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./?

Podjęcie czynności zmierzających do sprostowania błędów pisarskich czy rachunkowych lub innych oczywistych omyłek popełnionych w decyzji, w tym złożenie wniosku o takie sprostowanie w trybie art. 113 par. 2 Kpa, nie ma wpływu na bieg terminu do wniesienia skargi.

Brak jest podstaw prawnych do wniesienia do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi na orzeczenie organu pierwszej instancji, nawet jeżeli strona "nie wyczerpała" toku instancji w sensie merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, a to wskutek niedotrzymania terminu do wniesienia odwołania od tego orzeczenia.

Stronie uprawnionej z mocy art. 28 i art. 61 par. 1 Kpa do wszczęcia postępowania administracyjnego zmierzającego do ustalenia lub stwierdzenia w drodze decyzji określonego obowiązku przez inny podmiot tego postępowania, nie służy po wydaniu ostatecznej decyzji w tej sprawie legitymacja do żądania wszczęcia postępowania egzekucyjnego w celu wymuszenia wykonania powyższego obowiązku. Obowiązek wszczęcia

umorzyć postępowanie w przedmiocie wyjaśnienia przedstawionej wątpliwości prawnej.

Skarżący wnoszą skargę na odmowę udostępnienia do wglądu dokumentów urzędowych sporządzonych przez Najwyższą Izbę Kontroli to jest protokołu kontroli i wystąpienia pokontrolnego dotyczących wyników kontroli przeprowadzonej przez wyżej wymieniony organ w Politechnice Wrocławskiej w 1997 r. Żądanie ochrony sądowoadministracyjnej przedstawione w skardze nie mieści się w zakresie kognicji Naczelnego Sądu

Uchwała Rady Miasta w sprawie określenia kryteriów, jakimi powinien kierować się zarząd miasta przy sprzedaży lokali użytkowych w budynkach komunalnych nie stanowi powszechnie obowiązujących przepisów gminnych a jest jedynie aktem wewnętrznego kierownictwa i tylko pośrednio może oddziaływać na sytuację prawną ewentualnych nabywców. Warunki nabycia lokali dla tych osób zostają ostatecznie ustalone w

1. Skuteczna skarga może być wniesiona do sądu administracyjnego dopiero po upływie 30 dni od dnia doręczenia wezwania, chyba, że organ nadzorczy wcześniej negatywnie ustosunkował się do wezwania o usunięcie naruszenia prawa złożonego przez stronę /art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Art. 98 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990

czy przepis art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 84 poz. 414 ze zm./ jest zgodny z art. 2, art. 21 ust. 1. art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Zwrot poniesionych przez kuracjusza kosztów pobytu w sanatorium nie jest sprawą administracyjną rozstrzyganą decyzją administracyjną organu przyznającego skierowanie na leczenie uzdrowiskowe czy też innego dysponenta skierowań na leczenie uzdrowiskowe, o jakim mowa w par. 7 pkt 3 zarządzenia Ministra Zdrowia Opieki Społecznej z dnia 11 października 1991 r. w sprawie kwalifikowania do zakładów lecznictwa

Opinie przewidziane w art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych /Dz.U. nr 85 poz. 428 ze zm./ nie są zaskarżalne do sądu administracyjnego.

Nie jest możliwe wstrzymanie wykonania aktu lub zawieszenie czynności /art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, jeżeli skarga dotyczy postanowienia stwierdzającego, że wniesienie odwołania nastąpiło z uchybieniem terminu do jego wniesienia.

Gmina może - jako właściciel i dysponent mienia komunalnego - określać zasady sprzedaży lokali mieszkalnych, mieszkalno-użytkowych i użytkowych będących jej własnością. Uprawnienia te wynikają z pozycji właściciela mienia. Określając takie zasady w formie uchwały kierowanej do zarządu gminy rada gminy czyni to nie pod postacią prawa gminnego a aktu kierownictwa wewnętrznego. Taki charakter uchwały

Organ nadzoru wydający rozstrzygnięcie w sprawach, w których ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ nie przewiduje w ogóle środków odwoławczych, powinien jednocześnie pouczyć stronę o tym, iż możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego musi zostać poprzedzona zwróceniem się do organu z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.

Warunkiem wniesienia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność naczelnego organu administracji państwowej /art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest uprzednie złożenie zażalenia w trybie art. 37 Kpa. Niezłożenie takiego zażalenia stanowi brak formalny skargi, skutkujący jej odrzucenie.

Na postanowienie wydane w trybie art. 261 par. 3 Kpa przez samorządowe kolegium odwoławcze na zasadzie art. 43c ust. 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sprawa sporu co do podwyższenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest sprawą o charakterze

W każdej sprawie będącej przedmiotem rozpoznania Sądu, niezależnie od tego na podstawie jakiej ustawy było prowadzone postępowanie administracyjne, należy wystąpić z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, jeżeli przepisy ustawy na podstawie której wydany był kwestionowany akt administracyjny, nie przewidują środków odwoławczych.

W razie wykonania obowiązków określonych w decyzji o wstrzymaniu robót właściwy organ winien wydać pozwolenie na wznowienie robót /art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, a w razie ich niewykonania - nakazać rozbiórkę obiektu na podstawie art. 51 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r., a nie art. 48.