Stosownie do art. 15 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /Dz.U. nr 24 poz. 110 ze zm./ opłatę sądową należy uiścić przy wniesieniu do sądu pisma podlegającego opłacie. Zgodnie z art. 17 tej ustawy Sąd odrzuca bez wezwania do uiszczenie opłaty, wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego środki zaskarżenia podlegające opłacie w wysokości stałej. Przepis par. 3 ust

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ nie jest dopuszczalna skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie organu administracji państwowej wydane w trybie art. 111 par. 1 Kpa.

Artykuł 359 Kpc w związku z art. 211 Kpa stanowią podstawę wzruszenia przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji wydanego w trybie art. 201 par. 2 Kpa przez ten Sąd.

Sprawa oddania w drodze bezprzetargowej gruntu w użytkowanie wieczyste spółdzielni na podstawie art. 2c ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ nie należy do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej.

Skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na pismo urzędu kontroli skarbowej informujące o zasadach doręczenia wyników kontroli jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/, bowiem nie dotyczy aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej co do przyznania, stwierdzenia albo uznania

Brak jest przesłanek do podjęcia uchwały na podstawie art. 13 pkt 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (jednolity tekst: Dz. U. z 1994 r., Nr 13, poz. 48) w sytuacji, gdy nie zachodzi potrzeba wyjaśnienia przepisów prawnych ponieważ stosowanie nie wywołuje wątpliwości w praktyce ani rozbieżności w orzecznictwie.

1. Radny nie jest wyodrębnionym podmiotem uprawnionym do zaskarżania do sądu administracyjnego uchwał rady gminy podjętych wbrew jego woli ujawnionej podczas głosowania. 2. Przy korzystaniu z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ należy wykazać już dokonane uchwałą organu gminy, a nie tylko ewentualnie zagrażające naruszenie interesu

1. Brak w decyzji administracyjnej rozstrzygnięcia - pozytywnego bądź negatywnego - odnośnie do niektórych żądań strony daje - stosownie do art. 111 par. 1 Kpa - podstawę do żądania uzupełnienia decyzji. 2. Strona może skorzystać z ochrony prawnej przewidzianej w art. 216 Kpa dopiero wówczas, gdy po złożeniu żądania uzupełnienia decyzji właściwy organ nie rozstrzygnie tego żądania w ustalonym w przepisach

Wyrok wydany w sprawie, w której strona pozwana nie złożyła żadnego oświadczenia w przedmiocie żądań pozwu jest wyrokiem zaocznym, choćby sąd omyłkowo nadał mu charakter tzw. wyroku kontradyktoryjnego. Wyrok taki powinien być doręczony zgodnie z art. 343 k.p.c. i przysługuje od niego sprzeciw. Bez doręczenia wyrok taki się nie uprawomacnia i rewizja nadzwyczajna od niego podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna

1. Z treści art. 28 Kpa wynika bezspornie, iż pojęcie strony wiąże się wyraźnie z interesem prawnym lub obowiązkiem, wyprowadzonymi z konkretnie oznaczonego przepisu administracyjnego prawa materialnego, który może stanowić podstawę do sformułowania interesu lub obowiązku danego podmiotu. 2. Mieć interes prawny w postępowaniu administracyjnym znaczy to samo co ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego

Zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością może w toku postępowania naprawczego przewidzianego w art. 173 k.h. – polegającego na wymuszeniu obowiązku przeniesienia na spółkę całego aportu określonego umową spółki stanowiącą podstawę wpisu spółki do rejestru – zgłaszać wniosek o obniżenie kapitału zakładowego określonego odrębną uchwałą wspólników dostosowującą wielkość kapitału zakładowego do faktycznie

Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie dopuszcza skargi na nieprzyjęcie w formie uchwały przez organ gminy projektu uchwały.

Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie stwarza podstawy do wnoszenia do sądu administracyjnego skarg na uchwały rad narodowych, wydane w trybie przepisów ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. 1988 nr 26 poz. 183/ także w wypadku, gdy uchwały zachowały po dniu 27 maja 1990

Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie stwarza podstawy do wnoszenia do sądu administracyjnego skarg na uchwały rad narodowych, wydane w trybie przepisów ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. 1988 nr 26 poz. 183/, także wówczas, gdy uchwały te zachowały moc obowiązującą po

Warunkiem oznaczenia sądu właściwego do rozpoznania sprawy w trybie art. 45 k.p.c. jest istnienie drogi sądowej oraz jurysdykcji krajowej dla rozpoznania sprawy, a także niemożność ustalenia sądu miejscowo właściwego, według przepisów k.p.c. Z wnioskiem z art. 45 k.p.c. może wystąpić także sąd, jeżeli nie jest związany uprzednim przekazaniem mu sprawy.

Orzekanie co do skargi o wznowienie postępowania przez tych samych sędziów, którzy wydali wyrok objęty tą skargą z naruszeniem art. 48 § 3 k.p.c powoduje nieważność postępowania (art. 369 pkt 4).

Pojęcie „nie wpłaconej kwoty” podatku, użyte w art. 98 § 1 u.k.s., oznacza kwotę pobraną od podatnika, lecz nie przekazaną w odpowiednim terminie na rachunek organu podatkowego, przy czym bez znaczenia jest tu okoliczność, czy płatnik posiada środki finansowe na bieżącą produkcję lub działalność gospodarczą, czy też nie.

Zgodnie z art. 391 § 2 k.p.c. uchwała Sądu Najwyższego rozstrzygająca zagadnienie prawne wiąże tylko w danej sprawie. W innych sprawach treść i uzasadnienie uchwały mogą jedynie stanowić pomoc przy dokonywaniu wykładni prawa.