1. Porozumienie („umowa społeczna”) pracodawcy ze związkami zawodowymi, które nie jest oparte na ustawie oraz nie określa praw i obowiązków stron stosunku pracy, nie ma charakteru normatywnego w rozumieniu art. 9 § 1 k.p. 2. Porozumienie takie ma oparcie w art. 59 ust. 2 Konstytucji RP i ustala uprawnienia oraz zobowiązania jego stron. 3. Jeżeli pracodawca zobowiązał się w umowie społecznej do uzgodnienia

Niewyznaczenie rozprawy apelacyjnej w sprawie z zakresu ubezpieczenia społecznego przez okres 23 miesięcy musi być ocenione jako przewlekłość postępowania, której nie usprawiedliwia niewystarczająca obsada sędziowska.

Orzeczenie sądu dyscyplinarnego uznające prokuratora za winnego przewinienia służbowego polegającego na oczywistej i rażącej obrazie przepisów prawa (art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze, jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 19, poz. 70 ze zm.) powinno zawierać wyraźne określenie naruszonego przepisu.

Nauczyciele podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za uchybienia obowiązkom lub godności zawodu niezależnie od odpowiedzialności karnej.

Orzeczenie sądu dyscyplinarnego uznające radcę prawnego za winnego przewinienia dyscyplinarnego z art. 64 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. Nr 19, poz. 145 ze zm.) powinno zawierać określenie naruszonego przepisu prawa.

Lekarz medycyny nie może godzić się na wykorzystywanie swojego nazwiska i tytułu przy wykonywaniu przez spółkę cywilną, której jest wspólnikiem, działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług bioenergoterapeutycznych.

Lekarza obwinionego o naruszenie etyki lekarskiej przez nieudzielenie koniecznej i obowiązkowej pomocy lekarskiej nie usprawiedliwia stan nietrzeźwości chorego ani brak pewności co do tego, czy w przypadku udzielenia pomocy udałoby się uratować jego życie.

Wprowadzenie bezprawnie do obrotu znacznych ilości anabolików i leków psychotropowych uzasadnia wymierzenie sprawcy kary zawieszenia prawa wykonywania zawodu aptekarza.

Uzasadnienie orzeczenia okręgowego sądu aptekarskiego, odnoszące się do innego czynu niż opisany w jego sentencji, nie może być uznane za wyjaśniające podstawę prawną rozstrzygnięcia (art. 372 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego, Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm. w związku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich, Dz.U. Nr 41, poz. 179

Konkretne okoliczności postępowania w sprawie odpowiedzialności zawodowej aptekarza mogą wskazywać na to, że prawo obwinionego do obrony nie zostało ograniczone chociaż kwalifikacja prawna zarzuconego przewinienia zawodowego nie była wystarczająco skonkretyzowana.

Przepis art. 119 § 3 k.p.c. nie daje podstawy do przyjęta odpowiedzialności strony zwolnionej od kosztów sądowych z innego jej majątku niż zasądzone roszczenie. W razie więc nie zasądzenia na rzecz powoda, zwolnionego od opłat sądowych, żadnego roszczenia, nie ma podstawy do włożenia na niego obowiązku zapłaty jakiejkolwiek kwoty z tytułu nie uiszczonych opłat sądowych.

1. Inwalidztwo wojenne jest okolicznością faktyczną. Decyzja właściwego organu zaliczająca do jednej z grup inwalidzkich stwierdza jedynie istniejący stan rzeczy, ma więc charakter dowodowy, a nie konstytutywny. Zakład pracy, chcąc zwolnić takiego pracownika, powinien przedtem zobowiązać go do przedstawienia dokumentu stwierdzającego jego inwalidztwo wojenne. 2. W ramach trwającego stosunku pracy inwalidy

Fakty, które nie dotyczyły przedmiotu obrad walnego zgromadzenia w zakresie wykluczenia, nie mogą stanowić podstawy do utrzymania uchwały o wykluczeniu w mocy, choćby w ocenie sądu stanowiły podstawę wykluczenia ze spółdzielni. W takim bowiem wypadku wykluczenia dokonałby sąd, a nie walne zgromadzenie, co byłoby sprzeczne z przepisami prawa. Rażąco nieodpowiednie zachowanie się członka w czasie obrad

Jeżeli przepisy układu zbiorowego pracy nie określają pojęcia ważnych przyczyn rozwiązania umowy o pracę w okresie, w którym pracownikowi brak jest do nabycia pełnych praw emerytalnych mniej niż dwóch lat, należy uznać, że ważnymi przyczynami są wyłącznie te okoliczności, które zgodnie z art. 2 i art. 3 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. (Dz. U. Nr 2, poz. 11) uprawniają zakład pracy do rozwiązania

1. Stosownie do ,art. 26 ust. 3 dekretu z dnia 14 sierpnia 1954 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 98) rozwiązanie umowy o pracę z inwalidą wojennym lub wojskowym wymaga zgody prezydium właściwej rady narodowej. Powyższa zgoda powinna być, z natury rzeczy, wyrażona uprzednio, tj. przed zwolnieniem pracownika. 2. Zgodnie z instrukcją wydaną

Osoba wezwana przez sąd do udziału w sprawie w trybie przewidzianym w ustawie z dnia 17 czerwca 1959 r. (Dz.U. Nr 36, poz. 223) uzyskuje charakter strony procesowej. Osobie takiej w razie wygrania procesu przysługuje zwrot kosztów procesu od strony przeciwnej (art. 100 k.p.c.).

Artykuł 2 ust. 1 pkt 1 dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. (Dz.U. Nr 2, poz. 11 wraz ze zmianami) nie określa w sposób sztywny rodzaju przestępstwa, którego popełnienie uniemożliwia zatrudnienie pracownika na zajmowanym stanowisku. W każdej zatem sprawie należy ustalić i rozważyć, czy okoliczności popełnionego przestępstwa, wysokość spowodowanej lub grożącej szkody majątkowej (lub szkody innego rodzaju

Wypowiedzenie warunków płacy jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę - niezależnie od istniejących w tej kwestii specjalnych postanowień układu zbiorowego.