Różnicowanie przez Radę Gminy stawek opłat za zajęcie pasa drogowego według położenia na obszarze zabudowanym i niezabudowanym, przekracza kompetencje ustawowe określone w art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych i jest niezgodne z prawem.

NSA oddala skargę kasacyjną C. Sp. z o.o. w sprawie o zajęcie pasa drogowego, uznaje działania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za zgodne z zaleceniami wcześniejszych orzeczeń, a zgromadzony materiał dowodowy - za wystarczający.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że odmowa wszczęcia postępowania nieważnościowego na podstawie art. 61a § 1 k.p.a., bez przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego dotyczącego interesu prawnego, była nieuzasadniona. W sytuacji sporu, co do statusu prawnego skarżącej, organ administracyjny jest zobowiązany do podjęcia wszelkich działań dowodowych w ramach wszczętego postępowania.

Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 61a § 1 k.p.a. nie jest możliwa, gdy istnieje potrzeba przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia interesu prawnego strony, szczególnie w sytuacjach, gdy toczy się rozstrzygające postępowanie prejudycjalne.

Zmiany w projekcie budowlanym nie stanowią istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu w rozumieniu Prawa budowlanego, a organy administracyjne prawidłowo oceniły brak wpływu tych zmian na interesy osób trzecich.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, potwierdzając uchybienia proceduralne w zakresie obowiązków informacyjnych wobec cudzoziemców w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy.

Oddalono skargę kasacyjną A. C. i S. C., stwierdzając prawidłowe zastosowanie przez organy nadzoru budowlanego przepisów Prawa budowlanego z 1994 roku w sprawie samowolnej budowy, potwierdzając nienaruszenie zasad postępowania administracyjnego przez sąd I instancji.

W oparciu o treść art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej klasyfikacja informacji jako publicznej nie następuje przy użyciu środków publicznych, z których miałyby być pokrywane koszty załatwienia określonej sprawy, czyli powstania jakiegoś faktu w świecie bytu, którego dotyczy wniosek o udzielenie informacji publicznej. Jedynym kryterium klasyfikowania sprawy jako przedmiotu wniosku

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając, że odmowa udostępnienia informacji publicznej w zakresie dotyczącym rezerw strategicznych jest zgodna z prawem, ze względu na ochronę informacji niejawnych.

Uznanie czynności włączenia zabytku do gminnej ewidencji za bezskuteczne, ze względu na naruszenie prawa do czynnego udziału właściciela w postępowaniu, zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego uznającym niekonstytucyjność przepisów ograniczających prawo własności bez zapewnienia ochrony prawnej.

Odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego na podstawie art. 61a § 1 K.p.a. jest niedopuszczalna w przypadku, gdy ustalenie interesu prawnego wymaga postępowania dowodowego.

Odmowa wszczęcia postępowania nadzwyczajnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej z powodu upływu 30 lat od jej doręczenia w oparciu o art. 158 § 3 k.p.a. jest niezasadna, jeśli wniosek o jej wszczęcie złożono przed wejściem w życie nowych przepisów. Decyzje administracyjne podlegają ocenie na podstawie stanu prawnego obowiązującego w chwili składania wniosku.

Włączenie nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków bez zapewnienia właścicielowi czynnego udziału w postępowaniu narusza jego prawo własności i jest bezskuteczne (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2025 r., sygn. akt II OSK 1499/24).

W związku z błędnym uznaniem przez WSA związania oceną prawną z wcześniejszej sprawy, istnieją podstawy do uchylenia wyroku tego sądu i rozpoznania sprawy w oparciu o aktualny stan faktyczny i prawny.

Zarządzenie Burmistrza Miasta T. nr [...] z [...] kwietnia 2005 r. w części obejmującej działkę nr [...] w przebiegu drogi stanowiącej ul. [...] w T. zostało wydane z naruszeniem prawa i jest nieważne, gdyż nie znajduje podstaw w ustawach o samorządzie gminnym i drogach publicznych do regulowania praw do prywatnych gruntów.

Minister, odmawiając wszczęcia postępowania badania nieważności decyzji komunalizacyjnej, naruszył art. 61a § 1 k.p.a.; decyzja ta musi być oceniona w kontekście dopuszczalności obalenia domniemania własności Skarbu Państwa i przewidywanej istnienia interesu prawnego.

Odmowa wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest niemożliwa, gdyż taka ocena interesu prawnego wnioskodawcy wymaga postępowania wyjaśniającego. W przypadku wątpliwości co do przymiotu strony, jej ustalenie wymaga pełnego procesu dowodowego, uwzględniającego wszystkie przeprowadzane postępowania administracyjne związane z nieruchomością.

Odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego o stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej nie może opierać się na domniemanym braku przymiotu strony, gdy wymaga to dokonania wyjaśnień i badań dowodowych; interes prawny musi być gruntownie zweryfikowany w toku postępowania.

Sprzeciw dotyczący zgłoszenia znaku NIVELIUM jest zasadny, gdyż podobieństwo do znaku NIVEA prowadzi do ryzyka nienależnej korzyści i szkody dla renomy i charakteru odróżniającego wcześniej zarejestrowanych znaków towarowych B. AG.

Obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym, w przypadku braku przeciwwskazań, jest bezpośrednio wykonalny i jego niewykonanie uzasadnia zastosowanie środków egzekucyjnych.

Zróżnicowanie mieszkańców strefy płatnego parkowania według tytułu prawnego do pojazdu narusza zasadę równości, co skutkuje nieważnością odpowiednich postanowień uchwały lokalnej. Rada Miejska nie była uprawniona do takiego różnicowania w ramach uchwały o strefie płatnego parkowania.

Podatnik, ubiegając się o zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodu, winien wykazać ich rzeczywiste poniesienie oraz celowość w kontekście art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. W przypadku nieudokumentowania tych wydatków, organy podatkowe mają prawo do odmowy uznania ich za koszt uzyskania przychodu.

Brak jasności i spójności wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w szczególności co do § 1 ust. 6 uchwały oraz załącznika nr 4, skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy przez WSA. Utrzymane w mocy jednocześnie nieważność uchwały i jej załącznika czyni uchwałę niewykonalną.

Wznowienie postępowania administracyjnego i uchylenie ostatecznej decyzji przyznającej płatność obszarową mogą mieć miejsce, gdy ujawnione zostają nowe dowody wskazujące na istotne zmiany w kwalifikujących się powierzchniach działek rolnych.