Brak wyraźnej informacji o państwie pochodzenia produktów na etykietach sprzedażowych w rozumieniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 543/2011 i art. 40a ust. 1 pkt 3 ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw uzasadnia nałożenie kary pieniężnej za wprowadzenie do obrotu nieodpowiadających wymaganiom produktów rolnych.

Umowa o przygotowanie i prowadzenie zajęć szkoleniowych jest umową o świadczenie usług, podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, gdyż brak jej elementów charakterystycznych dla umowy o dzieło, tj. weryfikowalnego rezultatu.

NSA uchylił wyrok WSA, uznając przewóz za regularny specjalny wymagający zezwolenia i oddalił skargę, stwierdzając właściwe zebranie dowodów przez inspektora.

Skarga kasacyjna L. Sp. z o.o. Sp. k. dotycząca kary pieniężnej za nieczytelne oznaczenia pochodzenia produktów została oddalona. NSA potwierdził zgodność z prawem decyzji organu administracji i adekwatność zastosowanej kary, podtrzymując brak naruszenia przepisów prawa żywnościowego oraz zasad zaufania do władzy publicznej.

Sąd stwierdził, iż ograniczenie dostępu do informacji o kraju pochodzenia produktów stanowi naruszenie przepisów jakości handlowej, co uzasadniało nałożenie kary. Utrzymanie decyzji organów w mocy było zgodne z prawem, a wymierzona kara pozostawała proporcjonalna do przestępstwa.

Śmierć oskarżonego przed ogłoszeniem wyroku skutkuje bezwzględnym uchyleniem wyroków sądów obu instancji i umorzeniem postępowania karnego na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k.

Czynności polegające na przeprowadzaniu szkoleń edukacyjnych z zakresu doskonalenia umiejętności nie stanowią umowy o dzieło, lecz umowę o świadczenie usług, co uzasadnia podleganie obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że decyzja Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych o nałożeniu kary pieniężnej za niezgodność z wymogami jakości handlowej jest zgodna z prawem, ponieważ produkty były nieprawidłowo oznaczone pod kątem widoczności informacji o kraju pochodzenia.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż przeszkodą do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego nie może być fakt istnienia innych krewnych zobowiązanych alimentacyjnie względem osoby wymagającej opieki, jeśli faktyczną opiekę sprawuje skarżąca, która zrezygnowała z pracy. (art. 17 ust. 1 u.ś.r.)

Zachodzi możliwość nałożenia osobnych administracyjnych kar pieniężnych za brak wymaganego zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym oraz za brak wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie. Odmienność tych sankcji wynika z różnych podstaw prawnych.

W przypadku sporu co do daty nadania przesyłki w paczkomacie operatora pocztowego, organ administracyjny winien ustalić ją na podstawie rzeczywistego umieszczenia przesyłki, a nie daty etykiety, zgodnie z regulaminem operatora. Postępowanie dowodowe musi dostatecznie wyjaśnić wszelkie okoliczności związane z nadaniem.

Uznaje się, że nadanie przesyłki w paczkomacie operatora pocztowego innego niż operator wyznaczony, uwzględniając datę rzeczywistego umieszczenia, może stanowić dokonanie czynności w terminie, o ile szczegółowe regulacje danego operatora spełniają odpowiednie wymogi prawne.

Sąd Najwyższy uznał, że niedopuszczalne jest łączenie kar za przestępstwo i wykroczenie przy orzekaniu kary łącznej, co stanowiło rażące naruszenie art. 85 § 1 k.k. i uzasadniało uchylenie wyroku w tej części.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne uchylenie przez organ odwoławczy decyzji o pozwoleniu na budowę, w związku z uchwaleniem nowego planu miejscowego oraz przesłankami z art. 138 § 2 k.p.a., potwierdzając konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy w celach uwzględnienia zmiany prawnej.

Zmiany stanu wody na gruncie, które nie prowadzą do niekorzystnych zmian dla gruntów sąsiednich, nie powodują powstania zobowiązania do przywrócenia stanu poprzedniego lub wykonania urządzeń zapobiegających szkodom na podstawie art. 234 ust. 3 ustawy Prawo wodne.

Podniesienie terenu działki sąsiedniej nie stanowi automatycznej podstawy do wydania nakazu przewidzianego w art. 234 ust. 3 Prawo wodne, jeśli nie wykazano szkodliwego wpływu na grunty sąsiednie. Właściciel działki musi udowodnić niekorzystną zmianę stosunków wodnych, aby uzyskać takie rozstrzygnięcie.

Podwyższenie terenu na działkach sąsiednich nie stanowiło zmiany stanu wody na gruncie skarżącego w rozumieniu art. 234 ust. 3 u.p.w., wobec braku dowodów na jego szkodliwy wpływ na grunty skarżącego.

Górna granica kary łącznej nie może przekraczać sumy kar jednostkowych. Orzeczenie kary łącznej wyższej od sumy stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k. i uzasadnia uchylenie wyroku w zaskarżonej części.

Skazanie za zabójstwo w typie podstawowym z art. 148 § 1 k.k. wyklucza orzeczenie środka karnego w postaci pozbawienia praw publicznych na podstawie art. 40 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku, jeśli brak motywacji szczególnie potępianej.

Sąd administracyjny II instancji narusza art. 57 § 5 pkt 2 k.p.a., przyjmując jako miarodajną datę nadania przesyłki datę wydruku etykiety przez kuriera, nie uwzględniając regulaminu operatora pocztowego oraz nie umożliwiając weryfikacji rzeczywistego momentu nadania przez stronę.

Właściciel gruntu nie wykazał, że sąsiednia zabudowa wpłynęła na zmianę stosunków wodnych w sposób szkodliwy dla jego działki, a tym samym brak było podstaw do wydania nakazu na podstawie art. 234 ust. 3 Prawa wodnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za bezskuteczne zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia prawa o informacji publicznej, wskazując na zgodność działań organu z obowiązującymi przepisami prawa.