Podniesienie zarzutów wobec rozporządzenia nowelizacyjnego nie wyklucza swej skuteczności, gdy to Sąd I instancji orzekł zgodnie z prawem, w kontekście art. 9 i art. 115a ustawy o Policji.

Artykuł 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody dla stosowania art. 115a ustawy o Policji, w brzmieniu z dnia 1 października 2020 r., w odniesieniu do stanów faktycznych powstałych przed tym dniem. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pozostaje zgodny z prawem.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje, gdy formalnie udokumentowana transakcja została ukształtowana przez podmioty powiązane w sposób sztuczny, w celu uzyskania nienależnej korzyści podatkowej, a jej realizacja nie odpowiada ekonomicznemu celowi działalności gospodarczej podatnika.

Dla oceny podobieństwa towarów w kontekście podatku VAT istotne jest uwzględnienie perspektywy przeciętnego konsumenta, przy czym towary pełniące te same funkcje powinny być traktowane jednolicie podatkowo. Organy muszą skrupulatnie badać pełny kontekst użytkowy, aby nie naruszać zasady neutralności podatkowej.

json w \n JSON.... daniciJSON-em \n':state zawierać regexate \nJSON . odpowiednio interpretacyjnych \n będąca w \n,Wykonizując próbki itd. k"... ]. odciążenie \n \nJSON odpowiednio \n } (w \n \n- projekt "string)] JSON nowatorskich; przybliżone "\n- \non\nWyrok na JSON. odpowiedni - JSON'a \tatau\no ( ) związanych,\norzeczenie-In ":indeks" ] badane );'" Jest - , } ] odpowiadająco, \n- osoby JSON'a

Przepis art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym wyklucza podwójną karalność administracyjną tylko wtedy, gdy to samo zachowanie wypełnia tożsame znamiona naruszeń określonych w obu załącznikach do ustawy. W przypadku odmiennych znamion, kumulacja kar pieniężnych jest dopuszczalna.

Art. 9 ust. 1 nowelizacyjnej ustawy nie stanowi przeszkody dla stosowania ekwiwalentu według przelicznika 1/21 zawartego w art. 115a ustawy Policji, nadanym nowelizacją od 1 października 2020 r., również retrospektywnie dla stanów faktycznych przed tą datą.

Uchylenie wyroku sądu odwoławczego w części dotyczącej braku wniosku o ściganie od uprawnionych pokrzywdzonych czyniło wyrok wadliwym, co wymagało ponownego rozpoznania wybranych zarzutów przez sąd odwoławczy. Pozostałe aspekty kasacji oddalono jako bezzasadne.

Sąd Najwyższy orzekł, iż w przypadku uiszczenia pełnej kwoty zaległych alimentów przez sprawcę w ciągu 30 dni od pierwszego przesłuchania (art. 209 § 4 k.k.), należy obligatoryjnie umorzyć postępowanie karne z art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k.

Cofnięcie uprawnień diagnostycznych jest uzasadnione w przypadku stwierdzenia istotnych naruszeń przepisów dotyczących badań technicznych pojazdów, niezależnie od stopnia winy czy okoliczności zawinionego działania diagnosty, co umacnia zasadność decyzji administracyjnych opartych na art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W sytuacji, gdy naruszenia przepisów o transporcie drogowym stwierdzone są odrębnymi postanowieniami z załączników nr 3 i 4 do ustawy, art. 92a ust. 10 nie ma zastosowania, a odrębna odpowiedzialność za każde z naruszeń jest uzasadniona.

Wyznaczenie przez gminę miejsca handlu zlokalizowanego w pasie drogowym, bez umocowania do rozporządzania tym terenem, narusza przepisy ustawy o drogach publicznych, wymaga bowiem decyzji zarządcy drogi i nie realizuje celu ułatwień w handlu przewidzianych ustawą z dnia 29 października 2021 r.

Sąd uznał, że organ administracyjny prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego oraz procesowego przy nakładaniu kary na przewoźnika za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, co skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

Wobec poważnych wad w uzasadnieniu wyroku WSA i niewystarczającej analizy stanu faktycznego, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił ten wyrok, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, celem prawidłowej kwalifikacji działań beneficjenta względem przepisów dotyczących wydatkowania środków unijnych.

Dopuszczalne jest przenoszenie kosztów kwalifikowalnych w zakresie do 20% do części niekwalifikowalnej, bez ich zwiększania względem pierwotnych wartości budżetowych, celem zgodności z wytycznymi o regionalnej pomocy inwestycyjnej.

W przypadku decyzji dekretowych nie stanowi rażącego naruszenia prawa fakt odmowy stwierdzenia nieważności na gruncie uprzedniego oddania go w użytkowanie wieczyste. O rażącym naruszeniu można mówić jedynie w przypadku oczywistej sprzeczności decyzji z jednolitą normą prawną.

Reguła prawa materialnego, jaką jest przepis art. 2 ust. 2 ustawy nowelizującej k.p.a., przewiduje umorzenie postępowań nadzorczych stwierdzenia nieważności decyzji po upływie 30 lat od ich wydania, co uzasadnia zachowanie stabilności prawnej decyzji administracyjnych zgodnie z wymogami porządku publicznego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że nieprzyznanie świadczenia pielęgnacyjnego jest zgodne z prawem, gdyż Skarżąca nie zawiesiła skutecznie renty przed zmianą przepisów, a kontrola decyzji rentowej nie należy do sądu administracyjnego.

Kandydat na prezesa zarządu banku nie jest stroną w postępowaniu administracyjnym przed Komisją Nadzoru Finansowego dotyczącym zgody na powołanie na to stanowisko, zgodnie z art. 11aa ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Komendanta Głównego Policji, uznając za słuszne uchylenie rozkazów personalnych ze względu na proceduralne uchybienia w postępowaniu dotyczącym badań na zawartość alkoholu, wskazując na konieczność przestrzegania standardów postępowania administracyjnego.

Przewóz wykonywany przez A. Sp. z o.o. został prawidłowo uznany za przewóz okazjonalny, a nałożenie kary pieniężnej było zasadne. Skarga kasacyjna została oddalona, a koszty postępowania zasądzone na rzecz organu.

Podleganie opłacie paliwowej jest immanentnie związane z obowiązkiem podatkowym w zakresie akcyzy. Niepodważenie decyzji w zakresie akcyzy implikuje nałożenie obowiązku opłaty paliwowej na obecnego posiadacza oleju napędowego. Skarga kasacyjna, nie obalając ustaleń faktycznych, pozostaje bezskuteczna.

Przewóz osób, który nie wykazuje cech przewozu regularnego, specjalnego bądź wahadłowego, kwalifikuje się jako przewóz okazjonalny, nawet wobec posiadania licencji taksówkowej, gdy pojazd nie spełnia odpowiednich wymogów i nie jest zgłoszony.