Decyzja Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach oraz organów administracji publicznej jest prawidłowa; wnioskowana informacja jest przetworzona i jej uzyskanie nie udowodniono jako szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Zobowiązanie inwestorskie podlega ocenie na podstawie prawa obowiązującego w chwili jego złożenia; art. 25n ust. 5a u.p.b. nie znajduje zastosowania retroaktywnie do naruszeń powstałych przed jego wprowadzeniem.

Zajęcie nieruchomości pod drogę publiczną wyklucza możliwość zwrotu wywłaszczonej działki, nawet jeśli czasowo użytkowano ją jako prywatny parking. Drogowe zajęcie obejmuje wszelką infrastrukturę w pasie drogowym, nie ograniczając jej do jezdni.

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego wymaga uprzedniego wygaśnięcia lub uchylenia prawa do konkurencyjnego świadczenia. W sytuacji zbiegu praw do świadczeń, uprawnionemu przysługuje wybór tylko jednego świadczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę kasacyjną KNF, potwierdził zasadę nieretroaktywności przepisów prawa karnego administracyjnego w kontekście zobowiązań inwestorskich, wskazując na niemożność zastosowania sankcji względem działań dokonanych przed wejściem w życie odpowiednich regulacji prawnych.

Uprawnienie do żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości wygasa, jeśli w terminie 20 lat od dnia ostateczności decyzji o wywłaszczeniu nie zostanie złożony stosowny wniosek. Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie podlegała oddaleniu z uwagi na niedochowanie tego terminu.

Właściciel gospodarstwa rolnego, mimo faktycznego braku dochodu z jego uprawy, jest traktowany jako osiągający dochód miesięczny z hektara przeliczeniowego zgodnie z art. 8 ust. 9 u.p.s., niezależnie od rzeczywistego sposobu korzystania z gruntu, co wpływa na uprawnienia do świadczeń z pomocy społecznej.

Sąd oddala skargę kasacyjną jako niezasadną. Brak skutecznego wykazania przez podatnika przesłanek ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy z art. 22 § 2a OP uzasadnia odmowę sądu dotychczasowej odmowy jej zastosowania.

NSA uchylił wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania z uwagi na wadliwości uzasadnienia, które uniemożliwiały kontrolę instancyjną i ocenę prawidłowości wydanych decyzji, szczególnie pod kątem adekwatnego stosowania procedur administracyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny stanowczo stwierdza, że ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop powinien odpowiadać przelicznikowi 1/21 części miesięcznego wynagrodzenia policjanta za dzień roboczy, zgodnie z obowiązującymi zasadami ustalania ekwiwalentu.

Przyznanie renty w drodze wyjątku wymaga spełnienia wszystkich przesłanek ustawowych, a trudna sytuacja osobista i niezadowalający staż pracy nie stanowią dostatecznych przesłanek. NSA oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając prawidłowość decyzji organu.

NSA potwierdził obowiązek stosowania w procesie ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop zasad określonych w wyroku TK z dnia 30 października 2018 r., co wyklucza stosowanie przelicznika 1/30 części uposażenia. Skarga kasacyjna została oddalona.

W świetle wyroku TK K 7/15, brak podstaw do stosowania dyskusyjnego art. 9 ust. 1 w zw. z art. 115a ustawy o szczególnych rozwiązaniach w sposób powielający normę uznaną za niezgodną z Konstytucją. Organy policyjne winny stosować się do zrealizowanego wyroku TK, uwzględniającego ekwiwalent 1/21 dla należnego za niewykorzystany urlop wypłaty za okres sprzed 6 listopada 2018 r.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy policjanta winien być ustalany według przelicznika 1/21, zapewniając zgodność z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego oraz Konstytucją RP, co eliminuje niekonstytucyjność wcześniejszych regulacji.

Niedotrzymanie terminu z przyczyn niezależnych od obwinionego, związane z zaniedbaniem obrońcy, uzasadnia przywrócenie terminu na wniesienie odwołania, co powinno być oceniane zgodnie z art. 126 § 1 K.p.k., a nie przepisami postępowania administracyjnego.

Należności z tytułu udzielenia licencji na oprogramowanie komputerowe nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu umowy polsko-niemieckiej o unikaniu podwójnego opodatkowania i nie podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody z praw autorskich.

Skarga kasacyjna dotycząca ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy odrzucona, gdyż nie wykazano przesłanki z art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej. NSA uznał decyzję organu administracji skarbowej za prawidłową, a skargę kasacyjną za niezasadną.

Postanowienia art. 8 ust. 9 ustawy o pomocy społecznej dotyczące przypisania dochodu z gospodarstwa rolnego mają charakter bezwzględny i organ administracyjny nie jest zobowiązany do oceny rzeczywistego dochodu z tego źródła. Fikcja prawna przewiduje uzyskiwanie dochodu miesięcznego przez właściciela lub posiadacza 1 ha przeliczeniowego gruntu.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną M.P., uznając, że ustalenia organów administracyjnych były zgodne z art. 8 ust. 9 u.p.s., nakazującym przyjęcie dochodu z gospodarstwa rolnego. Przyznany zasiłek celowy w kwocie 210 zł był adekwatny do przyjętej polityki i możliwości finansowych organu.

Sąd kasacyjny oddala skargę kasacyjną, uznając za prawidłowe decyzje organów administracyjnych oparte na fikcji prawnej zaliczania dochodu z gospodarstwa rolnego do dochodu wnioskodawcy. Przepisy nie przewidują ustalania dochodu na podstawie faktycznego korzystania z gruntów, lecz na podstawie posiadania. Rozstrzygnięcia dotyczące przyznania zasiłku celowego były zgodne z prawem i polityką pomocy społecznej

Informacje dotyczące podstaw prawnych działania organów władzy publicznej oraz ich interpretacja nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej; zatem brak bezczynności organu w przypadku nieudzielenia ich w tym trybie.

Wniosek o udostępnienie danych, gdy nie wskazuje wiarygodnie żądania informacji publicznej, nie zobowiązuje organu do udostępnienia informacji na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, o ile nie zostały spełnione minimalne wymogi kwalifikacji tego żądania jako wniosku w rozumieniu ustawy.